Με όνομα βαρύ σαν ιστορία από το 1892 και από το Κινίκ της Περγάμου στη Λέσβο, η επιχείρηση “Ούζο Veto” ξεχωρίζει και προβάλλει το τοπικό προϊόν και ολόκληρο το νησί μας εδώ και τέσσερις γενιές, με την ίδια παραδοσιακή και αυθεντική συνταγή.
Η ιστορία του “Ούζου Veto” είναι γραμμένη στα προσφυγικά τεφτέρια του παππού Γεώργιου Σπέντζα, ο οποίος από το 1892 παρήγε ροδέλαιο και τούρκικο ρακί με γλυκάνισο και κόλιανδρο στην πατρίδα του, το Κινίκ της Περγάμου. Δύο φορές ήρθε στη Μυτιλήνη διωγμένος από τους Τούρκους, μία το ’14 και μία οριστικά, το ’22, με δύο βαλίτσες πράγματα και τη συνταγή του Veto. Κατόρθωσε να φέρει την οικογένειά του μέσα σε ένα ψαροκάικο από το Αϊβαλί, αλλά δεν άντεξε τον ξεριζωμό και πέθανε.
Όμως, ακόμα και σήμερα, το ούζο της οικογένειας παράγεται με τη δικιά του συνταγή, που ο γιος του Δημήτρης Σπέντζας χρησιμοποίησε όταν το 1948 ίδρυσε την ποτοποιία Σπέντζα στη Μυτιλήνη. Οι εμφιαλώσεις ξεκίνησαν τη δεκαετία του ’50 και, περίπου 20 χρόνια μετά, στην επιχείρηση μπαίνει και ο γιος του Γιώργος, ο οποίος αναβαθμίζει και εξελίσσει τις συνταγές και επιπλέον βάζει και καζάνι (άμβυκα), με στόχο, εκτός από ποτό ανάμειξης, να παραγάγουν και απόσταγμα.
Το 2013 ανέλαβε η τέταρτη γενιά, ο Δημήτρης και η αδερφή του, η Μυρτώ, οι οποίοι εμφιάλωσαν για πρώτη φορά και δύο ούζα από 100% απόσταξη. Μικρή σε μέγεθος, η ποτοποιία χρησιμοποιεί για τις αποστάξεις γαλλικό καζάνι 600 λίτρων από το κονιάκ και αποκλειστικά και μόνο ντόπιο παραθαλάσσιο γλυκάνισο από το Λισβόρι, που έχει άρωμα μοναδικό. «Συγκριτικά με τον τούρκικο γλυκάνισο, ο δικός μας έχει ανώτερο άρωμα και πολύ δυνατή γεύση. Έτσι, χρειάζεται ελάχιστη ποσότητα για να μυρίσει το ούζο. Ο γλυκάνισος που σπέρνουν στο Λισβόρι είναι ντόπιος σπόρος, που τον κρατάμε σαν σπάνιο θησαυρό», εξηγεί ο Δημήτρης, που είναι και Πρόεδρος του Συνδέσμου Ποτοποιών Λέσβου, τονίζοντας μάλιστα ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνεται παράλληλα η ζήτηση και η καλλιεργούμενη ποσότητα του ντόπιου γλυκάνισου.
