Γράφει ο Κομνηνός Αργυρέλλης, φιλόλογος
Από το Θοδωρή του φούρναρη Γιάννη Προκοπίου, στο Θεόφιλο του μυλωνά Γιάννη Κοντού. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’60… Στη Λέσβο, στο μαργαριτάρι του Αιγαίου, κάπου ψηλά στα βουνά, ανάμεσα στην Άγρα και τα Παράκοιλα, ο Δημήτρης Β. σκύβει και μαζεύει το μπασσάκ, το κοκκολόι, των βελανιδιών, για να βγάλει το καθημερινό του χαρτζιλίκι, πουλώντας τα στο χονδρέμπορο, για να καταλήξουν στα μεγάλα βυρσοδεψεία της Γέρας… Απέναντι ακριβώς από τα Παράκοιλα, στα χαμηλά αλώνια του Λισβορίου, μια ομάδα από μωρέλες, ο Σάββας, το Μπανέλ, το Γιαννουγλέλ και όλη η παρέα τους ξεχύνονται στα κοντινά τσαμλίκια να γεμίσουν τα τσουβάλια τους πευκοβελόνες, πευκατσίγγανα, για να τα πουλήσουν, προσάναμμα, στον μπάρμπα-Γιάννη, τον ψωμά, ένα δίδραχμο.
Με αυτό θα έπαιρναν τέσσερις σοκολατούδες Νάσκο από τον καφέ ή δύο μπισκότα Ρούλια από το περίπτερο της Χήρας της Γιαννούλας, που είχαν δώρο μέσα φωτογραφίες λατρεμένων ποδοσφαιριστών, της εποχής, του Σιδέρη, του Δομάζου, του Κούδα, του Νεστορίδη… Ε, εκεί, στο φούρνο του Γιάννη Προκοπίου – που μόλις είχε φέρει τα χωριάτικα παξιμάδια, τα μοσχομυρισμένα με τον ονομαστό γλυκάνισο του χωριού και το ασυναγώνιστο μαυροκκούκι, τη μαύρη μυρωδιά, η κουνιάδα του Θεοδοσία –
“οχτώ παρά ήταν η ώρα κι εγώ σκούπιζα έξω από το φούρνο, ήρθε ένας παράξενος άνθρωπος, ντυμένος με φουστανέλα, τσαρούχια και φέσι… μισοπάλαβος… αχμάκης… και μου λέει:
-Να σου ζωγραφίσω τον τοίχο:
δείχνοντας την πρόσοψη.
-Κι εγώ τι θα σου δώσω;
ρώτησα.
-Ένα πιάτο φαγί…
απάντησε εκείνος.
(θυμάται ο πατέρας του Θοδωρή, ο μπάρμπα-Γιάννης…)
“Πάντα, μέσα μου, όταν παίζω, σκέφτομαι τον Πατέρα μου και την αφιερώνω την Παράσταση στην ιερή μνήμη του… που άλλοτε το λέω… κι άλλοτε όχι, στο τέλος. Σημασία έχει τι αποκομίζει ο θεατής βλέποντας το μονόλογο”, μας εξομολογείται ο ηθοποιός.
Και προσωπικά, στις 20 Μαρτίου, στην αίθουσα Μίκης Θεοδωράκης, του Χολαργού, βλέποντας το γιο του πρώτου εργοδότη της ζωής μου, με τα ταπεινά πευκατσίγγανα, που χωρίς να το συνειδητοποιούμε κάναμε συγχρόνως και μια χρήσιμη αποψίλωση για τον κίνδυνο πυρκαγιάς, αποκόμισα καμιά δεκαριά δάκρυα, κι ας έβλεπα πέμπτη φορά το εξαιρετικό έργο του Θανάση Σκρουμπέλου! Και όχι τόσο για την εκπληκτική ερμηνεία του Θοδωρή – που με μαεστρία συνέδεσε το φούρνο του πατέρα του στο Λισβόρι, με το μύλο του Γιάννη Κοντού στο Πήλιο, που υπήρξε και Μαικήνας του Θεόφιλου, δίνοντάς του δουλειά σε δύσκολους καιρούς – όσο για την Παιδαγωγική αξιοποίηση του “μεγάλου σαλού” στην Τάξη, από τη δραστήρια δασκάλα κ. Ευανθία Προκοπίου, καθώς με το παράδειγμα της συμπεριφοράς του φέρνει το μήνυμα της υπομονής, της ανεκτικότητας, του αντι-μπούλιγκ, δηλαδή, ενώ τα καθημερινά κρούσματα εκφοβισμού πλημμυρίζουν τα αστυνομικά δελτία των ημερών μας…
Και τι να πούμε για την καλλιτεχνική αξιοποίηση των έργων του μεγάλου Φουστανελά στο μάθημα των Εικαστικών;
-Για τον πατριωτισμό του;
-Τον εθελοντισμό του;
-Την αφιλοκέρδειά του;
-Τον πλούτο των συναισθημάτων του;
-Την αξιοπρέπειά του στον πόνο και τις κακουχίες;
-Την αταλάντευτη πίστη στο όνειρό του;
Να γιατί συστήνουμε ανεπιφύλακτα την Παράσταση σε όλα τα Σχολεία της Πατρίδας αλλά και στα Κέντρα της Ελληνικής Διασποράς, Γερμανία, Αυστραλία, Καναδά, Αμερική… Με την ευκαιρία προτείνουμε και μια παράσταση, για να δοθούν τα έσοδά της στη μαρτυρική Αϊτή, την πρώτη χώρα στον κόσμο, που αναγνώρισε την Ανεξαρτησία της Ελλάδος!
