Μπέρτολτ Μπρεχτ, Άννα Ζέγκερς, Χάινριχ Μπελ, Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, Μαξ Φρις, Χάινερ Μίλερ κ.ά. Πώς βίωσαν σπουδαίοι γερμανόφωνοι συγγραφείς – κάποιοι ήταν Εβραίοι – την ήττα και τα συντρίμμια του ναζιστικού καθεστώτος; Είκοσι εννέα συγκλονιστικά διηγήματα της λογοτεχνίας των ερειπίων, καθημερινές προσωπικές ιστορίες στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και αμέσως μετά. Τα κείμενά τους αποτελούν ομολογία συλλογικής ευθύνης και ψυχικού άλγους, ενώ συγχρόνως προβάλλουν τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης του λαού μέσα σ’ ένα σκηνικό απόλυτης ερήμωσης: Ερείπια των πόλεων αλλά και ερείπια της ψυχής και της κοσμοαντίληψης των ανθρώπων. Τα περισσότερα είναι σύντομα, χαμηλόφωνα, μ’ έναν λόγο κοφτό που κόβει την ανάσα. Ο Φρίντριχ Μάινεκε, στο βιβλίο του Η γερμανική καταστροφή (1946) δήλωνε αμηχανία στο να κατανοήσει τι ακριβώς συνέβη στη Γερμανία την περίοδο του Τρίτου Ράιχ: «Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα και η καταστροφή που βιώσαμε εξαναγκάζει το συναίσθημά μας να πάει πολύ μακρύτερα από τις καταστροφές αυτού του είδους που προηγήθηκαν», γράφει.
Είναι χαρακτηριστική η φράση του Τεοντόρ Αντόρνο πως «δεν μπορεί να υπάρξει ποίηση μετά το Άουσβιτς». Κατά τον Γκίντερ Γκρας ο μόνος τρόπος για να εξιλεωθεί κανείς ήταν να αντιμετωπίσει και να παραδεχτεί το παρελθόν του. Επειδή η παλιότερη γενιά χρεοκόπησε, η μετά το 1945 γενιά της Γερμανίας πήρε τα ηνία της γερμανικής κουλτούρας για τις επόμενες δεκαετίες, επιχειρώντας να «σκοτώσει» τη γενιά των πατέρων (όπως έγραψε στην Αγωνία της Επίδρασης ο Χάρολντ Μπλουμ). Οι είκοσι γερμανόφωνοι συγγραφείς της συλλογής ερμηνεύουν την ήττα και τα συντρίμμια του ναζιστικού καθεστώτος, όπως φαίνονται στην αποψιλωμένη Γερμανία των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, επισημαίνοντας τη διάψευση της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας, την ταπείνωση της γερμανικής αλαζονείας, την αθλιότητα που προξένησε ο πόλεμος και την ενοχή για τον κατατρεγμό και τη γενοκτονία των Εβραίων. Πολλοί από αυτούς αντλούσαν έμπνευση από αντίστοιχα αμερικανικά διηγήματα της εποχής.
