Την Άννα την πρωτοείδα στο ελεύθερο θέατρο βλέποντας πολύ λίγες τελευταίες παραστάσεις μιας και την εποχή αυτή φοιτούσα στο εξωτερικό.
Προς το τέλος της δεκαετίας του ‘90 τη γνώρισα προσωπικά στο μαγαζί μου, το bar restaurant Τζίντζερ, της πλατείας Μαβίλη.
Φάγαμε ένα βράδυ μαζί με κοινούς φίλους, πίναμε τα ουισκάκια μας – εκείνη πάντα σε ψηλό ποτήρι με πάγο και πολύ νερωμένο – εγώ σε χαμηλό με ελάχιστο πάγο!
Γίναμε κολλητές!
Η Άννα ήταν μια μοναδική persona! Χωρίς ποτέ να είναι σταρ ή ντίβα ήταν και τα δυο μ’ ένα δικό της τρόπο ασύλληπτο, αυθεντικό και πηγαίο.
Οι ρόλοι της, οι ατάκες της, οι γκριμάτσες της, θα μείνουν αξέχαστες.
Η Άννα Παναγιωτοπούλου!
Η Φίλη μου!
Ταλέντο, εξυπνάδα, άποψη, ξεκάθαρη ψυχή, χαλαρή, απλή, με μια μοναδική κοσμοθεωρία!
Λάτρεψε την Τήνο γιατί μας έλεγε πως εκεί δεν φοβόταν την πυρκαγιά που έκαψε το οικογενειακό της φέουδο στο Λαμπίρι της Αχαΐας.
Εκεί. Βρισκόμασταν πολλά καλοκαίρια, αλλά και Πάσχα.
Η Τήνος από τη βεράντα της στα Υστέρνια, πιάτο το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου με το συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα, ήταν μια μαγεία που συμπλήρωνε την εμπειρία.
Στις 30 Ιουλίου κάθε χρόνο γιορτάζανε μαζί με τον γιο μου τα γενέθλιά τους (σύμπτωση που μας έδεσε ακόμα πιο πολύ).
Βρίσκαμε τις πιο απόκρυφες παραλίες του νησιού, βράχια απομονωμένα – το Αποκοφτό ήταν η αδυναμία μας – για να ξεφεύγουμε από τα πλήθη.
Τρώγαμε στο τότε πρωτοεμφανιζόμενο Θαλασσάκι στον όρμο Υστερνίων – εμείς τα χτίσαμε αυτά τα μαγαζιά – ή στην Αγία Θάλασσα του Πανόρμου με τον Άκη τότε στα τηγάνια.
Χωρίς να έχει «αυλή», είχε πάντα φίλους να την ακολουθούν και να την πλαισιώνουν, να την αγαπούν και να επιδιώκουν την παρέα της.
Η Άννα έλεγε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Δεν κρυβόταν.
Είχε χιούμορ, γνώσεις στο θέατρο, βοηθούσε τα νέα παιδιά.
Γνώρισα μαζί της ηθοποιούς ενζενί, σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες από εκείνους που δεν είχαν έπαρση και μουσικούς, όπως ο νυν διευθυντής της Λυρικής, ο Γιώργος Κουμεντάκης.
Ήταν η Άννα που μας μαγείρευε την ωραιότερη μαγειρίτσα. Της Ανάστασης.
Από εκείνο δε το σοκολατένιο λασπωμένο κέικ της δεν αφήναμε ούτε ψίχουλο.
Θυμάμαι κι εκείνα τα σουβλάκια που ψήναμε με λουκάνικα στα κάρβουνα ανάμεσα σε κουβέντες, αντιπαραθέσεις, διαφωνίες, εκρήξεις!
Αθήνα ή Τήνο, στα σπίτια μας ή στα μαγαζιά μας – μόνιμη πελάτισσα στην Οινοπάθεια, στο dirty ginger, στο fish, στην pavlova.
Η Άννα είναι μια ολόκληρη εποχή. Ήταν σπουδαία και μοναδική σε αυτό που έκανε. «Δεν υπήρχε άλλη σαν την Άννα», είπαν οι συνάδελφοί της στο θέατρο.
Είναι σαν να κλείνει μια εποχή, σαν να τελειώνει μια.
Η Άννα μας έφυγε στη γειτονιά των αγγέλων!
|
Άννα Παναγιωτοπούλου: Ένας ευθύς και “γεμάτος” άνθρωπος Ζούσε ήρεμες στιγμές ανάμεσα στο σπίτι της στο Λυκαβηττό και στο «ησυχαστήριο» το εξοχικό της στην Τήνο, το αγαπημένο της κυκλαδίτικο νησί. Η Άννα Παναγιωτοπούλου απέφευγε να δίνει συνεντεύξεις, προτιμούσε να μιλά για το έργο της. Ωστόσο συγκεντρώσαμε κάποια αποσπάσματα από συνεντεύξεις και δηλώσεις της. Για την Ελλάδα «Η Ελλάδα είναι μια υπέροχη χώρα, και θλίβομαι για το κατάντημά της. Η σημερινή Αθήνα με απωθεί τόσο πολύ, που σε κάθε ευκαιρία φεύγω. Πέρυσι αποτραβήχτηκα στην αγαπημένη μου Τήνο. Ήμουν πανευτυχής δίπλα στη φύση και μακριά από την πόλη. Είναι άλλωστε από τα λίγα μέρη που ακόμα δεν καταστρέψαμε. Αν και φοβάμαι ότι είναι θέμα χρόνου». «Η τηλεόραση έχει γίνει κράτος εν κράτει» «Περνάει ιδεολογίες, περνάει απόψεις, έχει γίνει ένα μέσο ανεξέλεγκτο. Μ’ ενοχλεί πολύ αυτό. Με τους παλιούς μου συναδέλφους νιώθω στενή καλλιτεχνική συγγένεια. Όποτε έχει τύχει να παίξουμε πάλι μαζί, αποδεικνύεται πόσο ισχυροί και κοινοί είναι οι κώδικές μας. Απωθημένα με ρόλους δεν έχω». Ο χρόνος και τα σημάδια του «Δεν με απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς έχω μεγαλώσει… Φυσικό είναι. Εξαρτάται πώς το αντιμετωπίζεις. Σε μένα έχει παίξει τεράστιο ρόλο η Τήνος. Έχω πολλές φορές πει «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που μεγάλωσα και μπορώ να το κάνω αυτό τώρα γιατί νέα δεν θα μπορούσα και το ξέρω πολύ καλά. Από την άλλη, δεν μου λείπει κάτι από αυτά που έκανα όταν ήμουν νέα. Γιατί δεν είμαι πια νέα. Δεν λέω «αχ, γιατί δεν ερωτεύομαι τώρα…». Αφού δεν με απασχολεί αυτό, δεν με νοιάζει κιόλας. Με στενοχωρεί μόνο που μειώνονται τα χρόνια που έχω μπροστά μου. Σκέφτομαι πόσα χρόνια ακόμα θα ζω, πόσα χρόνια θα μπορώ να δουλεύω με όποιον τρόπο δουλεύω, πόσων χρονών θα είναι η εγγόνα μου όταν φύγω εγώ από τη ζωή… τέτοια». Πηγή «Τα Νέα» |
