Τον Γιώργο Βακάλη θρηνεί ο Μεσότοπος, καθώς “εφυγε” από τη ζωή στην Αθήνα όπου ζούσε με την οικογένειά του έχοντας πάντα τη γενέτειρα του μέσα στην καρδιά. Ο Γιώργος Βακάλης είναι ο πατέρας του προέδρου της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής Νεκτάριου Βακάλη ενός από τους πιο δραστήριους συντοπίτες μας της διασποράς ο οποίος απόψε αποχαιρετά τον πατέρα του με ένα συγκινητικό κείμενο από τον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook το οποίο δημοσιεύουμε μαζί με τα θερμά συλλυπητήρια των ΝΕΩΝ της ΛΕΣΒΟΥ στην οικογένεια:
Πατέρα,
Ήρθε η ώρα, αυτή η ώρα που πάντα σκεφτόμασταν ότι μπορεί να αργήσει κι άλλο, να πάει παραπέρα…
Και ότι υπάρχει χρόνος, για να σε ζήσουμε περισσότερο, για να προλάβουμε να πούμε και να κάνουμε πράγματα, για να μπορέσουμε να μαλακώσουμε τη σκέψη μας, ότι δεν υπάρχει άλλο…
Τόσος χρόνος δόθηκε αλήθεια και ευτυχώς που σε σχέση με πολλούς άλλους ανθρώπους μας, συγγενείς μας, φίλους, συντοπίτες και τόσους αγνώστους, που θρηνούν τις απώλειες των ανθρώπων τους, σε άγουρα χρόνια με μια αίσθηση αδικίας και πόνου, εσύ προχώρησες στο χρόνο, έχοντας τη διάθεση να ζήσεις και να χαρείς τη ζωή σου ανάμεσα σε φίλους και συναδέλφους σου στα στέκια σας του επαγγέλματος, το καφενείο της δουλειάς και της παρέας στην Αθήνα ή στο αγαπημένο μας Μεσότοπο.
Ήσουν μεγάλος μάστορας και καλλιτέχνης πραγματικός στην οικοδομή και στο σοβά. Αυτά έλεγα πρόσφατα με περηφάνια σε μια εκδήλωση για τους “Πετράδες της Λέσβου”. Από τα χέρια σου πέρασε ένας Λυκαβηττός λάσπης όπως έλεγες και είναι αλήθεια. Δύσκολη ζωή, δύσκολα χρόνια αλλά ξέρατε να τα περνάτε αλώβητα, με μια ικανότητα και μια αντοχή αμίμητη…Και κάνατε μεγάλη προκοπή χάρη στη δουλειά σου και στη μητέρα που ήταν μυρμήγκι και δεν ήθελε-έκανε τίποτα για τον εαυτό της.
Πολλές φορές, όπως και συ με τον δικό σου πατέρα, όπως τα περισσότερα παιδιά με τους γονείς τους, είχαμε τις διαφωνίες μας, τις αντιθέσεις μας, για το πως εσύ και γω βλέπαμε και ζούσαμε στο κοινωνικό σύνολο. Στο πως διαχειριζόμασταν το χρόνο για τον εαυτό μας, την οικογένεια και την κοινωνία γενικότερα.
Πολλές φορές σε μάλωνα και σου έλεγα, λόγια αντίδρασης, ίσως από υπερευαισθησία, ίσως από υπεραναλυτικότητα και από τη διάθεση βελτίωσης και αυτοβελτίωσης έχοντας στο νου την πίστη, ότι οι άνθρωποι μπορούν και πρέπει να αλλάζουν έχοντας στο νου και τις ανάγκες των άλλων.
Εσύ είχες χαράξει την πορεία σου, καθαρή, ξεκάθαρη, όχι προσποιητή όχι μεσοβέζικη και διπλωματική…όπως συμβαίνει με τόσους.
Εκεί που συμφωνούσες, συμφωνούσες και εκεί που διαφωνούσες, παρέμενες σταθερός…
Ήσουν απόλυτα τίμιος άνθρωπος, με λόγο και μπέσα, αληθινός, δεν πείραξες κανέναν, ούτε και εκμεταλλεύθηκες – ωφελήθηκες.
Πολλά από αυτά που σου ζήταγα, αναζήταγα, δεν μπορούσες να τα καταλάβεις καλά (έφταιγα και γω) και το ομολογούσες από κάποια στιγμή και μετά.
Ήθελα ταυτόχρονα και να σου μοιάσω και να διαφέρω σε αρκετά.
Προσπαθούσα να ισορροπώ μεταξύ δυο ισχυρών προσωπικοτήτων στο σπίτι, εσένα και της μητέρας.
Τόσο διαφορετικοί, τόσο ξεχωριστοί, τόσο δύσκολοι στη σύνθεση…
Αυτή τη σύνθεση, επιδίωξα να πετύχω και με την οικογένεια, και με όλους γύρω μου, σε κάθε επίπεδο σε κάθε στάδιο, που μπορεί τελικά να δαπανήθηκα πολύ περισσότερο σε αυτόν τον δρόμο, παρά να μοιραστώ και να χαρώ τις όποιες στιγμές και συνθήκες ακόμα και αν δεν ήταν οι ιδανικές ή και οι κατάλληλες…
Πατέρα ”έφυγες” όταν τίποτα δεν προμήνυε κάτι τέτοιο από μια σειρά άτυχων πραγμάτων και καταστάσεων που, εσένα τον δυνατό, σε λύγισαν…
Μας έφυγες απότομα και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Αυτός ο χρόνος που πάντα με πίεζε αλλά και δεν τον διαχειριζόμουν και πάντα σωστά, καθώς έβαζα τόσα άλλα για τόσους άλλους, πάνω από τα δικά μας, τα δικά μου, δεν υπάρχει πια…
Θα μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα για σένα, ειδικά τα τελευταία χρόνια που ήσουν στο σπίτι, αποκλεισμένος από τον Κορονοιό και την αδυναμία των ποδιών σου…Η σκέψη σου όμως ήταν ξυράφι και το μυαλό σου μοναδικό στη μνήμη. Αλλά και η συνολική σου υγεία ήταν γερού σκαριού…
Δίδαξες υπομονή, δεν ήθελες να παραβαρέσεις κανέναν μας και σχεδόν ντρεπόσουν να μας ζητήσεις κάτι, ακόμα και παρέα. Πόσο σου έχουμε μοιάσει σε αυτά…ακόμα και σε οφειλέτες…
Την Τετάρτη στις 12.30 θα σου πούμε το ύστατο χαίρε, στο Κοιμητήριο της Ηλιούπολης και ελπίζουμε να μας συγχωρήσεις σε ότι μικρό ή μεγάλο λάθος ή παράλειψη μας.
Ξέρουμε ότι έχουμε την ευχή σου και ότι ήσουν περήφανος για μας.
Και μεις το ίδιο…
Σε αγαπάμε!
Σε περιμένουν όλοι οι φίλοι σου και οι Γλεντιστάδες του Ουρανού…
*Θα προσέξουμε τη μητέρα με όλες μας τις δυνάμεις.
Γεώργιος Βακάλης του Ευστρατίου
