Μπορεί πολλοί από τους σημερινούς μεσήλικες να έχουν συνδέσει το χταπόδι με τη νοσταλγία των νεανικών τους διαβασμάτων, καθώς βρίσκεται σε περίοπτη θέση στις ιστορίες της λογοτεχνίας, όπως με το ταξίδι του κάπτεν Νέμο του Ιουλίου Βερν σε ένα μυστηριώδη βυθό με ναυάγια γεμάτα θησαυρούς και πολέμους με τέρατα της θάλασσας ανάμεσα στα οποία και γιγάντια χταπόδια, ωστόσο παρά τους μύθους περί τρομακτικών χταποδιών στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τα χταπόδια θεωρούνται κουτά και εύκολη λεία για τους ερασιτέχνες και επαγγελματίες ψαράδες. Το πρόβλημα ωστόσο είναι πως τα αλιευτικά εργαλεία και η υπεραλίευση του χταποδιού έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε μείωση των πληθυσμών του, αν και σε πείσμα των καιρών μας υπάρχουν ρομαντικοί που επιμένουν στα επιτρεπόμενα μεγέθη και ποσότητες.
Το ψάρεμα καλαμαριών και χταποδιών είναι κατεξοχήν από τα πιο διαδεδομένα ψαρέματα. Πολλοί είναι αυτοί που μυήθηκαν στον όμορφο κόσμο αυτών των κεφαλόποδων και μάλιστα υπάρχουν ψαράδες στη Λέσβο που κατάφεραν κατά το παρελθόν να βγάλουν μικρές περιουσίες από την αλιεία των χταποδιών.
Ψαρεύεται δε με πολλούς τρόπους, είτε από σκάφος, είτε από στεριά. Μπορούμε επίσης να εντοπίσουμε το θαλάμι του και εύκολα να το δελεάσουμε και να το πιάσουμε.
Κάποιοι άπληστοι ερασιτέχνες ψαροντουφεκάδες, δεν σέβονται και προσπαθούν με διάφορους ανορθόδοξους τρόπους να ξεφωλιάσουν χταπόδια, χρησιμοποιώντας διάφορα χημικά, όπως χαλαζία ή ναφθαλίνες. Με αυτόν τον τρόπο όμως καταστρέφουν το θαλάμι και έτσι το χταπόδι δεν ξαναγυρνάει στο ίδιο θαλάμι.
Τα χταπόδια της Μεσογείου εμφανίζονται κυρίως το μήνα Σεπτέμβριο οπότε αυτά γιαλώνουν και έτσι οι πιθανότητες να πιάσουμε πολλά είναι μεγάλες. Σε πολύ μικρά βάθη μπορούμε να πιάσουμε και μεγάλα.
Καθώς το χταπόδι αποτελεί έναν εκλεκτό μεζέ δεν είναι λίγοι οι “κυνηγοί” του συγκεκριμένου είδους αναζητώντας το με μανία καθ’ όλη την διάρκεια του φθινοπώρου, του χειμώνα και αρχές της άνοιξης, ενώ η περίοδος προς το τέλος του χειμώνα με αρχές της άνοιξης είναι η καλύτερη για το χταπόδι κάθε χρόνο.
Σε ορισμένες περιοχές το ψάρεμα καλαμαριών και το ψάρεμα χταποδιών γίνεται με τον ίδιο τρόπο. Βασικά με μια σαγλαγκιά όπου στην περίπτωση των χταποδιών χρησιμοποιούμε ομοιώματα ψαριών και κάβουρες με κάποιο βάρος, ενώ στην περίπτωση των καλαμαριών χρησιμοποιούμε καλαμαριέρες με κάποιο βάρος.
Ο πιο δημοφιλής τρόπος ψαρέματος χταποδιών είναι με τη σαλαγκιά από βάρκα. Κύριο όπλο είναι το άσπρο πανί ή καλύτερα η άσπρη σακούλα. Τη σακούλα θα την κόψουμε λωρίδες και θα την κρεμάσουμε πάνω από τη σαλαγκιά. Με το ανεβοκατέβασμα που κάνουμε, αυτή προσελκύει το χταπόδι το οποίο ορμάει και πιάνεται πάνω σε αυτήν. Με αργές και σταθερές κινήσεις, χωρίς να αφήσουμε μπόσικα, το ανεβάζουμε στο σκάφος.
Τα υλικά που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι ένα καρούλι από πετονιά μεγάλης διαμέτρου, κατά προτίμηση 100 χιλιοστά, ώστε να μπορούμε να ανεβάζουμε μεγάλα, χωρίς να κόβονται τα χέρια μας. Μια ή δύο σαλαγκιές του εμπορίου, που κατά προτίμηση να είναι άσπρου χρώματος. Αν δεν βρούμε, τότε με ένα spray μπορούμε εύκολα να την χρωματίσουμε. Αυτά είναι τα κύρια υλικά μας και μαζί με το άσπρο πανί ή την άσπρη σακούλα μπορούμε να πιάσουμε αρκετά. Οι ιδανικότερες συνθήκες για το ψάρεμά του είναι αυτές που έχουμε ως σύμμαχο ένα ελαφρύ αεράκι.
Αν πηγαίνουμε για ψάρεμα χταποδιών, στόχος μας πρέπει να είναι χταπόδια αξιοπρεπούς μεγέθους. Δηλαδή μαλάκια, τουλάχιστον μεγαλύτερα των σαράντα εκατοστών σε μήκος. Έχουμε την ευχέρεια να πιάσουμε και μικρά χταπόδια, αλλά ένα-δύο, τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε για δόλωμα. Είναι ανούσιο, ωστόσο, να κρατήσουμε τα υπόλοιπα σε τέτοιο μικρό μέγεθος, καθώς στην προσπάθειά μας να τα μαγειρέψουμε θα εξαφανιστούν κατά τη διαδικασία.
Τα ρεύματα
Το θαλάσσιο ρεύμα είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα για κάποιον που ψαρεύει χταπόδια. 
Αρκετές φορές, αφού ρίξει την πετονιά του στο νερό, θα την δει να ακολουθεί μια σχεδόν διαγώνιο πορεία, παρασυρόμενη από το δυνατό ρεύμα. Επίσης, όταν πατώσει, στην προσπάθειά μας να ψαρέψουμε και να ανασηκώσουμε το βάρος μας λίγο πάνω από τον πυθμένα, η αρματωσιά θα απομακρύνεται συνεχώς από κοντά μας. Η συνήθης λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η προσθήκη μεγαλύτερου βάρους, κάτι που όμως δεν αποτελεί και την ιδανικότερη λύση. Το πολύ βάρος θα μας κουράζει και θα μας δυσκολεύει στο να βγάζουμε την πετονιά μας, ή ακόμη κι ένα χταπόδι από βάθος μεγαλύτερο των είκοσι μέτρων.
Αγκίστρια
Τα αγκίστρια και ιδιαίτερα αυτά με κλέφτη είναι αχρείαστα στο ψάρεμα χταποδιών. Αρκετοί έμπειροι “χταποδάδες” δεν χρησιμοποιούν καθόλου αγκίστρια στην αρματωσιά τους ενώ, αν θα χρησιμοποιήσουν, προτιμούν αυτά χωρίς οδηγό. Ο λόγος είναι ότι πρώτον αποφεύγονται ανεπιθύμητα μπλεξίματα στο βυθό και δεύτερον, όταν έρθει το χταπόδι στην επιφάνεια είναι δύσκολο να το “ξεψαρίσεις” αν είναι και καλά αγκιστρωμένο.
Η πετονιά που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να είναι αρκετά χοντρή για να μην μας κόβει τα χέρια κατά την διάρκεια του ψαρέματός μας. Επίσης, δεν χρειαζόμαστε πολύ ελαστική πετονιά, καθώς έτσι θα δυσκολευτούμε να αντιληφθούμε το τσίμπημα.
Τα χταπόδια προσελκύονται από άσπρα και κόκκινα συνήθως χρώματα, ψεύτικα 
καβούρια και ψάρια, ενώ οι πιο παλιοί έχουν πάντα ένα άσπρο ύφασμα δεμένο στην αρματωσιά τους. Το βάρος μένει στο κάτω μέρος, ενώ τα υπόλοιπα υλικά καμιά εικοσαριά με τριανταριά πόντους πιο πάνω. Κάποιοι χρησιμοποιούν και χάνους, τους οποίους ψαρεύουν. Κάποιοι άλλοι προσθέτουν και καλαμαριέρες, καθώς εάν ψαρεύεις σε μεγάλο βάθος, έχεις την ευχέρεια εκτός από χταπόδια να πιάσεις και κανένα καλαμάρι ή θράψαλο.
Το να πιάσουμε χταπόδια δεν είναι δύσκολη υπόθεση. Δύσκολη υπόθεση είναι να διατηρήσουμε τον πληθυσμό τους και για να γίνει αυτό πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κρατάμε από τη θάλασσα.
