Έχοντας πλέον αρχίσει να μετράμε αντίστροφα για την ολοκλήρωση της αποδημίας του ορτυκιού που κάθε χρόνο κάνει ενδιάμεσο σταθμό στη Λέσβο κατά το διάστημα Αυγούστου – Νοεμβρίου, οι απόψεις των κυνηγών φαίνεται να διίστανται σε σχέση με την εξέλιξη της φετινής χρονιάς. Για αρκετούς, μέχρι τώρα το κυνήγι του ορτυκιού δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον φέτος το φθινόπωρο, ενώ διαφορετική άποψη εκφράζουν άλλοι κυνηγοί επισημαίνοντας πως όσοι ασχολούνται καθημερινά με το συγκεκριμένο κυνήγι κατά τις ημέρες που ο καιρός είναι ευνοϊκός δεν φεύγουν παραπονεμένοι από το βουνό.
Γεγονός είναι πως μέχρι τώρα απουσιάζουν τα μεγάλα περάσματα των ορτυκιών και παρότι αυτό τροφοδοτεί τις ελπίδες ορισμένων ότι “τα ορτύκια βρίσκονται πίσω”, το πιθανότερο σενάριο είναι πως τα ορτύκια πέρασαν από το νησί μας αλλά δεν σταμάτησαν! Δεν θα πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε πως κατά το παρελθόν έχουν γίνει μεγάλα περάσματα σε περιόδους που η αποδημία βρίσκεται στη λήξη της (για το νησί μας). Αρκεί να θυμίσουμε προ δεκαπενταετίας ένα πολύ μεγάλο πέρασμα στις 28 Οκτωβρίου για την περιοχή της Μυτιλήνης και μεταγενέστερα στις 16 στη Νότια Λέσβο.
Ένα δεύτερο στοιχείο για τη φετινή χρονιά, το οποίο έχει αρχίσει να καταγράφεται από τις προηγούμενες τρεις κυνηγετικές περιόδους, είναι η εμφανής μείωση των κυνηγών που κατευθύνονται σε καθημερινή βάση για το κυνήγι ορτυκιού στα βουνά. Μπορεί κατά το παρελθόν να ήταν πολλοί εκείνοι που έψαχναν να βρουν μια ευκαιρία, ένα ρεπό από τη δουλειά τους για να αποδράσουν στη Ρουγκάδα και στα Μάκαρα, ωστόσο τώρα με την οικονομική κρίση οι κυνηγετικές έξοδοι γίνονται περιορισμένα.
Και αυτό δεν αφορά μόνο τις μακρινές περιοχές αλλά ακόμα και πλησίον της Μυτιλήνης. Συγκεκριμένα στους πρόποδες της Αμαλής βλέπει κανείς εμφανώς μειωμένα τα αυτοκίνητα και τον κόσμο σε σχέση με τις εικόνες που είχε από τα “πανηγύρια” του παρελθόντος!
Εκτός από τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, ο βασικός παράγοντας είναι το κόστος των καυσίμων, καθώς η μείωση των συντάξεων, μισθών και άλλων εισοδημάτων σε συνάρτηση με τις φορολογικές υποχρεώσεις αναγκάζουν πολλούς να υπολογίζουν ακόμα και τα καύσιμα. Για τους ίδιους λόγους δεν είναι λίγοι οι κυνηγοί που έχουν εγκαταλείψει προσωρινά τη δραστηριότητα μη ανανεώνοντας τις κυνηγετικές τους άδειες, προτιμώντας να ασχοληθούν με το ψάρεμα, θεωρώντας τη συγκεκριμένη ενασχόληση πιο οικονομική και “σίγουρη” ως προς τα αποτελέσματα.
Το πλήγμα που έχει προκαλέσει η οικονομική κρίση στην κυνηγετική δραστηριότητα φαίνεται και από τις μεγάλες επιχειρήσεις των Αθηνών, οι οποίες πολλές φορές αδυνατούν να προμηθεύσουν τοπικά καταστήματα κυνηγετικών ειδών με συγκεκριμένα προϊόντα ένδυσης και υπόδησης, που ενώ κατά το παρελθόν υπήρχαν σε στοκ στις αποθήκες τους, τώρα πλέον τα κομμάτια είναι μετρημένα. Και αυτό ισχύει ακόμα και για κεντρικές αντιπροσωπείες κολοσσών της Αμερικής και της Ιταλίας στην Αθήνα. 
Σε κάθε περίπτωση το κυνήγι του ορτυκιού συνεχίζει να αποτελεί την αγαπημένη ενασχόληση για τους περισσότερους κυνηγούς, καθώς αν εξαιρέσουμε την πρώτη μέρα κάθε χρόνο 20 Αυγούστου που ξεκινά η κυνηγετική περίοδος με το τρυγόνι, το σύνολο σχεδόν των κυνηγών που ανανεώνουν άδειες ασχολούνται στη συνέχεια με το κυνήγι του ορτυκιού. Και αυτό παρότι, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία το συγκεκριμένο κυνήγι έχει δεχθεί πλήγμα από την χρήση κραχτών που χρησιμοποιούν λαθροθήρες.
Καλά πάει ο λαγός
Κάτι περισσότερο από ικανοποιητικά εξελίσσεται η φετινή χρονιά για το κυνήγι του λαγού, ενώ ο αγριόχοιρος της Αγιάσου για τον οποίο θα κάνουμε ιδιαίτερο ρεπορτάζ προσεχώς, βρίσκεται “καλυμμένος” μέσα στις ζώνες. Ήδη μάλιστα στα ορεινά της Γέρας είχαμε το προηγούμενο διάστημα το πρώτο κρούσμα λαθροθηρίας.
Οι μέρες που διανύουμε είναι μέρες προσμονής για τις πρώτες μπεκάτσες και τα πρωινά περάσματα της τσίχλας και του κότσυφα. Οι γνώστες του μπεκατσοκυνηγιού με λίγη τύχη θα συναντήσουν τις πρώτες μπεκάτσες προς το τέλος Οκτωβρίου, αν και για τους πολλούς το συγκεκριμένο κυνήγι στη Λέσβο ξεκινά από τα μέσα Νοεμβρίου και μετά.
Για τα φετινά δεδομένα στο κυνήγι της πέρδικας έχουμε αναφερθεί από τη σελίδα μας σε φύλλο προηγούμενης εβδομάδας, οπότε δεν χρειάζεται να επανέλθουμε καθώς δεν έχει αλλάξει και κάτι προς το καλύτερο.
