Στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών της Αγίας Παρασκευής, το πρωινό της Κυριακής 30ής Νοεμβρίου, επικράτησε μια ατμόσφαιρα βαθιάς συγκίνησης και σεβασμού. Δεν ήταν θλίψη, αλλά μνήμη και ευγνωμοσύνη, η αίσθηση πως οι άνθρωποι που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας εξακολουθούν να φωτίζουν τον δρόμο με τα έργα τους. Στο ετήσιο μνημόσυνο των κτητόρων και ευεργετών, παρουσία του Διοικητικού Συμβουλίου, των εργαζομένων, συγγενών και φίλων, η κοινότητα τίμησε όχι μόνο όσους “έφυγαν”, αλλά κι όλους αυτούς που προσφέρουν… απλώνουν το χέρι τους και δίνουν. Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων – άλλοι στη γειτονιά, άλλοι στην άλλη άκρη του κόσμου – που όλοι όμως είχαν ένα κοινό σημείο αναφοράς, τον τόπο τους, την Αγία Παρασκευή.
Οι άνθρωποι που άναψαν τη… φλόγα
Η ιστορία του Ιδρύματος ξεκινά πριν ακόμη μπει το πρώτο τούβλο. Ξεκινά με την απόφαση του Εμμανουήλ Ζαχαρή, με καταγωγή από την Αγία Παρασκευή και επιτυχημένου επιχειρηματία φαρμακοβιομηχανίας στην Αμερική, να τιμήσει τους γονείς του Μιχαήλ και Κατίνα. Ο ίδιος, πλέον εκλιπών, και η σύζυγός του Μαίρη Ζαχαρή εκτός από την ανέγερση του κτιρίου, πρόσφεραν και 300.000 ευρώ για τα πρώτα έξοδα λειτουργίας του, μια κίνηση που έβαλε τα θεμέλια, οικονομικά και ηθικά, πάνω στα οποία πατά το Ίδρυμα μέχρι σήμερα. Δεν ήταν απλώς μια δωρεά… αλλά κάτι σαν… επιστροφή. Ένας τρόπος να ξαναπιάσει το νήμα της γενέτειρας που άφησε για να προκόψει, αλλά…. ποτέ δεν έπαψε να κουβαλά στην ιστορία του.
Και όπως κάθε σπίτι αγάπης, χρειάζεται πρώτα… γη. Τη γη αυτή την έδωσε η Κλειώ Πλάτων, κτηματίας και αγρότισσα, “παλιά ψυχή” της Αγίας Παρασκευής. Δώρισε το οικόπεδο, γνωρίζοντας πως πάνω του δεν θα χτιζόταν απλώς ένα κτίριο, αλλά μια αγκαλιά για όσους έχουν περισσότερο ανάγκη τη φροντίδα. Η χαρακτηριστική φιγούρα της Κλειούς, πάντα διακριτική, απλή, αλλά σταθερή, καθόρισε το σημείο στο οποίο σήμερα χτυπά η «καρδιά» της κοινωνικής προσφοράς του χωριού.
Η Αγλαΐα Ξυλά, χημικός μηχανικός στην Ελβετία, ήταν η πρώτη που άνοιξε τον δρόμο των δωρεών. Με μια γενναιόδωρη προσφορά, που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για όσους ακολούθησαν, τίμησε τη μνήμη των γονέων της, Γεωργίου και Μαρίας, προσφέροντας ουσιαστική υποστήριξη στο Ίδρυμα. Η δωρεά της πραγματοποιήθηκε μέσα στην απαιτητική περίοδο της καραντίνας, όταν η ανασφάλεια ήταν διάχυτη και οι ανάγκες του Ιδρύματος μεγάλες. Με το κεντρικό σύστημα θέρμανσης εκτός λειτουργίας και το κόστος αποκατάστασής του να φτάνει τις 40.000 ευρώ – ποσό δυσβάσταχτο για το γηροκομείο – η κ. Ξυλά αποφάσισε, με προσωπικά της έξοδα, να αγοράσει και να τοποθετήσει κλιματιστικά σε όλα τα δωμάτια των φιλοξενούμενων, καθώς και στα γραφεία. Έτσι εξασφαλίστηκε ένα άνετο και ασφαλές περιβάλλον για όλους, τόσο τους θερινούς όσο και τους χειμερινούς μήνες. Επιπλέον, προχώρησε και στην αγορά στολών για το προσωπικό, ενισχύοντας με κάθε τρόπο τη λειτουργία του Ιδρύματος.
Ο Σταύρος Χατζηδημητρίου, παιδί της Αγίας Παρασκευής που ξενιτεύτηκε στην Αυστραλία κι ασχολήθηκε με την αρτοβιομηχανία, τα κατάφερε… απέδειξε πως η νοσταλγία, όταν μετατρέπεται σε πράξη, αποκτά απίστευτη δύναμη. Με τη γενναία οικονομική δωρεά του, ύψους 400.000 αυστραλιανών δολαρίων, μετά τον θάνατό του, καλύφθηκαν πάγιες και ζωτικές ανάγκες του Ιδρύματος, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της λειτουργίας του σε μια συγκυρία όπου κάθε ευρώ είχε βάρος. Μια βοήθεια που εάν κι ήρθε από μακριά, είχε κάτι… το οικείο.
Συνεχίζοντας το σημαντικό έργο της αλληλεγγύης και γενναιοδωρίας, η Μαρία Κουλμανδά, γιατρός με ζωή χτισμένη στην Αμερική, επέλεξε να τιμήσει τους γονείς της, Ιωάννη και Ελένη, προσφέροντας στο Ίδρυμα. Η δωρεά της, περιλάμβανε την πλήρη αποκατάσταση και αντικατάσταση των σωληνώσεων που… “έμπαζαν”, με την συμβολή τεχνικού. Αυτή η πράξη δεν κουβαλά μόνο το “πρακτικό” κομμάτι που λύθηκε… αλλά την επιστημονική ευαισθησία ενός ανθρώπου που ξέρει πόσο αναγκαία είναι η αξιοπρεπής φροντίδα στην τρίτη ηλικία.
Αντίστοιχα, η παιδίατρος, Μαρία Κυριαζή, εκπλήρωσε την επιθυμία του πατέρα της, Ιωάννη Κυριαζή, από την Αυστραλία. Με τη δωρεά εις μνήμην του – μια δωρεά που περιλάμβανε την αγορά επαγγελματικών πλυντηρίων και στεγνωτηρίων, καθώς και έξι νοσοκομειακών κρεβατιών – η οικογένεια πρόσφερε κάτι πολύ περισσότερο από υλικό εξοπλισμό. Πρόσφερε ένα κομμάτι από τη δική της ζωή… μια χειρονομία με την οποία “τιμά” τον τόπο όπου έκανε τα πρώτα του βήματα, ένας άνθρωπος που ξεκίνησε από την Αγία Παρασκευή και πορεύτηκε ως τίμιος επιχειρηματίας της ξενιτιάς.
Συγκινητική είναι και η περίπτωση του μηχανολόγου Μιχαήλ Κυριακάκη, επίσης από την Αυστραλία, με καταγωγή ωστόσο από τα Παράκοιλα. Ο ίδιος προσέφερε περίπου 30.000 ευρώ εις μνήμη των γονέων του, Ιωάννη και Ευφροσύνης, ανταποκρινόμενος σε μία από τις πιο πιεστικές ανάγκες του Ιδρύματος, η οποία δεν είναι άλλη από την αγορά 15 νοσοκομειακών κρεβατιών. Όμως δεν είναι το ποσό που κάνει αυτή τη δωρεά ξεχωριστή, είναι η ιστορία πίσω της. Ο κ. Κυριακάκης είχε τη μητέρα του φιλοξενούμενη στο Ίδρυμα επί τέσσερα χρόνια. Έζησε από κοντά τη φροντίδα, την αγάπη και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων του χώρου, και κουβαλούσε πάντα μέσα του βαθιά ευγνωμοσύνη για τον τρόπο με τον οποίο το «σπίτι» αυτό αγκάλιασε την Ευφροσύνη Κυριακάκη στα πιο ευάλωτα χρόνια της ζωής της. Μια προσφορά που μοιάζει περισσότερο με… αποτύπωμα καρδιάς.
Tέλος, η Αικατερίνη Σιτινά, με καταγωγή από την Αγία Παρασκευή και χρόνια ζωής κι επαγγελματικής πορείας στο Σουδάν, προσέφερε δωρεά στη μνήμη του συζύγου της Ιωάννη και της κόρης της Άννας-Μαρίας. Η προσφορά της κάλυψε άμεσα ανάγκες του Ιδρύματος, όπως σεντόνια, κουρτίνες και νέες στολές για το προσωπικό, ενώ περιλάμβανε και χρηματικό ποσό ύψους 10.000 ευρώ.
Ιδιαίτερη μνεία έγινε στους τέως Δημάρχους Αγίας Παρασκευής και Προέδρους του Ιδρύματος, Χριστόφα Χατζηγιάννη και Γεώργιο Κυριαζή. Ο πρώτος οραματίστηκε, διεκδίκησε και έθεσε τα θεμέλια για την ανέγερση και ολοκλήρωση του Ιδρύματος, ενώ ο δεύτερος, με πείσμα, εργατικότητα και βαθιά αγάπη για τον χώρο, κατάφερε μέσα σε δύσκολες συνθήκες να το θέσει σε λειτουργία και να το διατηρήσει ακέραιο, παραδίδοντάς το ισχυρό στους επόμενους.
Πριν ολοκληρωθεί η τελετή του ετήσιου μνημόσυνου, ο Πρόεδρος του Ιδρύματος, Στέφανος Αποστόλου διαβεβαίωσε: «Θα συνεχίσουμε να τιμούμε τη μνήμη τους με έργα, όχι μόνο με λόγια».
Και αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι το Ζαχάρειο Ίδρυμα δεν χτίστηκε μόνο με χρήματα… χτίστηκε κυρίως με συναισθήματα καρδιάς.
