Προσφάτως, διάβασα ένα άρθρο στην μεγάλη εφημερίδα της Μελβούρνης, “The Age” μια και η διπολική μου κατάσταση – βρίσκομαι πάντα ανάμεσα σε δυο πατρίδες – με ωθεί να ενημερώνομαι συνεχώς για το τι γίνεται σ’ αυτή τη μακρινή χώρα του Νότιου Ημισφαιρίου.
Το άρθρο ξεκινούσε με ένα ερωτηματικό.
“Είμαστε λοιπόν πλουσιότεροι”;
Ε, λοιπόν ναι, η χώρα αυτή, η μακρινή Αυστραλία συνεχίζει να πλουταίνει, να αναπτύσσεται, να μεγαλώνει και να θριαμβεύει.
Αν και οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ότι η οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας δεν εξασφαλίζει ντε και καλά την εθνική καλοπέραση των κατοίκων, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά για το πώς και το γιατί και οι αυστραλοί ψάχνονται συνεχώς, αν τελικά βαδίζουν στα σωστά μονοπάτια. Αυτοί σίγουρα είναι σε καλύτερη μοίρα από μας κι από ολόκληρη τη γηραιά Ευρώπη. Εμείς όμως; “Εμείς είμαστε λοιπόν φτωχότεροι”.
Ψάχνομαι στο γενικότερο πλαίσιο. Γιατί φτωχότεροι στην τσέπη μας είμαστε σίγουρα.
Στον τομέα του πολιτισμού καλά πάμε πάντως. Οι εκδηλώσεις, τα θεάματα, τα θεατρικά και οι εκθέσεις αλά Documenta μαζί με τις εκατοντάδες δεκάδες βιβλία που εκδίδονται και παρουσιάζονται καθημερινά… η τάση καλά κρατεί.
Στη γαστρονομία
Θα έλεγα πως τα πράγματα αρχίζουν να ισορροπούν. Φεύγουν οι πολλοί αφροί και τα αγρίμια – θυμάστε κάτι άγρια ρύζια και άγρια μανιτάρια – δείχνει να εξαφανίζονται οι υπερφίαλες συνταγές ανοστιάς με μόνο γνώμονα την περισπούδαστη περιγραφή στα μενού κλπ.
Δεν λέω πως όλα είναι καλά.
Η γιαπωνέζικη επιρροή είναι μεγάλη, το Περού επίσης δίνει σαφές στίγμα στα μαγειρέματα των ελλήνων μεγάλων σεφ, καθώς και η Ταϋλάνδη ή το Βιετνάμ.
Υλικά όπως το yuzu – ένα εσπεριδοειδές από Κίνα, Ιαπωνία, ή Κορέα με μεγάλα κουκούτσια -παραμένει η μεγάλη τους αδυναμία βάζοντας το λεμόνι ακόμα και το λάιμ στην άκρη προς χάρη του.
Περνάμε σε μια εποχή πραγματικού ανακατέματος συνταγών από όλο τον κόσμο και κυρίως τις ασιατικές χώρες διότι, κακά τα ψέματα, μας φαντάζουν πολύ εξωτικές και είναι και αναθεματισμένα νόστιμες.
Δεν θέλω να πω σε καμία περίπτωση πως αυτό είναι κακό. Παρότι η Ελλάδα μπαίνει σε μια τροχιά πολυεθνικότητας και με την παρουσία των προσφύγων και μεταναστών που διαπερνούν ή μένουν στη χώρα, η γαστρονομία είναι σίγουρο πως θα μεταλλαχτεί ραγδαία και κάθε μετάλλαξη αν και περνά από διάφορα στάδια, στο τέλος μόνο καλά αποτελέσματα μπορεί να έχει.
Η εποχή
Κεράσια, βερίκοκα, αχτσέδες (τα όμορφα μικρά αχλαδάκια), πετροκέρασα και μάγουλο βερίκοκο… Πεπονάκια γλυκά και καρπουζάκια μικροκαμωμένα, μπαίνουμε στην τροχιά της ωραιότερης εποχής με τα φρούτα να πρωτοστατούν και να μας χαρίζουν το άρωμα και τη νοστιμιά τους. Εγκλωβίστε τα.
Πάστα Φλώρα με φρέσκα βερίκοκα χωρίς μπαστουνάκια
Υλικά
Η ξινούτσικη γεύση τους παίρνει τη γλυκάδα της ζύμης και δημιουργεί μια άλλη γευστική κατάσταση
1 φλιτζ. βούτυρο
1 φλιτζ. ζάχαρη
1κ.γ. μπέικιν πάουντερ
1 φλιτζ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 βανίλια
1/2 κιλό βερίκοκα χωρίς κουκούτσι ανοιγμένα στη μέση
Εκτέλεση
Βάλτε το βούτυρο να χτυπηθεί καλά μέχρι να ασπρίσει. Προσθέτετε τη ζάχαρη και χτυπάτε καλά μέχρι να λιώσει. Προσθέτετε μπέικιν πάουντερ και αλεύρι για να φτιάξετε ένα λείο ζυμάρι που να κολλάει στα χέρια.
Στρώνετε στο ταψί με λαδόκολλα, απλώνετε πάνω τα φρέσκα βερίκοκα στη σειρά και ψήνετε για 50 λεπτά στους 180 βαθμούς.
Βγάζετε, αφήνετε να κρυώσει, πασπαλίζετε με άχνη ζάχαρη και σερβίρετε με σαντιγί ή παγωτό βανίλια.
Για τον σεισμό
Αφού ταρακουνηθήκαμε από τον ισχυρό σεισμό, αφού απαντήσαμε σε όλα τα τηλεφωνήματα φίλων και γνωστών που μας νοιάστηκαν, η ζωή μας μπαίνει στην καθημερινότητα που τελικά πρέπει να αγαπάμε και να φροντίζουμε γιατί είναι τελικά πολύ σημαντικό να ζούμε το σήμερα χωρίς να πολυσκεφτόμαστε.
Εύχομαι τα χωριά μας που ζορίστηκαν να ξεπεράσουν σύντομα τη δυσκολία και να ξαναβρούν το ρυθμό. Μεγάλο το πένθος γι’ αυτή την άτυχη κυρία που ανασύρθηκε από τα ερείπια. Τα συλλυπητήριά μου στους δικούς της.
