Στη Λέσβο μας πάντα κουβαλάς μέσα σου τα κάστρα της, τ’ αρχοντικά και τα λιμάνια της. Τις παλιές εκκλησιές, τα ολοζώντανα μοναστήρια της, τα γραφικά χωριά της, τα ιαματικά λουτρά και τα φαγητά. Κουβαλάς ένα νησί που έβγαλε έναν Ελύτη. Και όχι μόνο. Ένα δαντελένιο νησί με γοητευτικές ακρογιαλιές και πράσινα νερά. Τα νερά στη Λέσβο έχουν μέσα τους ιδιότητες. Η γη κρύβει ρευστά και μαγνητικά πεδία. Τα μποστάνια της είναι δροσερά, τα πηγάδια της έχουν σκιές, οι συκιές εύφορες και με μοναδικούς καρπούς.
Τι κι αν οι celebrities που ήρθαν για τους πρόσφυγες δεν μας έφεραν τουρίστες; Τι κι αν καίγονται κάθε τόσο τα hot spots, τι και αν οι ντόπιοι με υπομονή δεχόμαστε την υποβίβαση ενός νησιού που κάποτε υπήρξε glorious and glamorous.
Δεν έφτασε η συντέλεια του κόσμου.
Όλα τα παλιά συνυπάρχουν.
Η αρχοντιά, ο πλούτος, τα ελαιόδεντρα, τα λιοτρίβια, οι διανοούμενοι, οι ζωγράφοι, η καστροπολιτεία του Μολύβου, τα αγροτόσπιτα, τα αρχοντικά με τα ζωγραφιστά ταβάνια, τα Πλωμάρια, η Δρώτα, η Θερμή, το Αφεντέλι, τα απολιθώματα. Μαζί τους η διάθεση ενός λαού που μετά από λοιμούς και καταποντισμούς ζει ένα δικό του καλοκαίρι, αντέχει, αγαπά και αγαπιέται.
Το ιταλικό πετιμέζι
Δεν είναι ακριβώς πετιμέζι. Είναι ένα παλαιωμένο ξίδι που η υπομονετική διαδικασία παρασκευής του το καθιστά πανάκριβο. Και μην γελιέστε, αυτό που βρίσκουμε στα σούπερ-μάρκετ με μερικά ευρουδάκια ούτε καν πλησιάζει το αυθεντικό της Μοντένα.
Στην καρδιά λοιπόν της κοιλάδας του Πάδου, παράγεται για αιώνες τώρα με τον ίδιο τρόπο το χρυσαφένιο άρτυμα. Από διάφορες ποικιλίες σταφυλιού, με κυρίαρχο το τρεμπιάνο που είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής.
Ο συμπυκνωμένος μούστος μεταφέρεται σε νταμιτζάνες γυάλινες σαν κι αυτές που δεκάδες Μυτιληνιοί έχουμε στα σπίτια μας από τις γιαγιάδες μας και τώρα πια χρησιμεύουν σαν διακοσμητικά ή βάζα με αποξηραμένα λουλούδια, θα παραμείνει εκεί ολόκληρο το χειμώνα, και θα μαζευτεί όλο το κατακάθι. Στη συνέχεια την άνοιξη θα μεταφερθεί σε ξύλινα βαρέλια από δρυ ή κερασιά ή ακόμα και μουριά.
Είναι σημαντικό τα βαρέλια να είναι φτιαγμένα από διαφορετικά δέντρα. Διότι το κάθε ξύλο δίνει τις δικές του ιδιότητες και τις δικές του γεύσεις. Έντονο ξίδι με στιβαρή προσωπικότητα. Αυτό κι αν δεν συνεφέρνει τις λιποθυμίες.
Θυμάμαι αν κάποιος λιποθυμούσε στα μέρη μας από βασκανία ή υπόταση, του χώνανε στη μύτη μαντήλι με μπόλικο ξίδι. Όχι βαλσάμικο βέβαια γιατί τέτοιο δεν είχαμε, αλλά κρασένιο απ’ το αμπελάκι της γιαγιάς στο Πετρί. Αλλά και για τα τσιμπήματα εντόμων. Το ξίδι είναι κάπως ανακουφιστικό.
Έτσι και στο ξίδι τούτο της Μοντένα, η περίφημη μυρωδιά, η υπόσταση και η χρήση του ως γιατρικό του έδωσε το όνομα του βάλσαμου.
BALCAMIC λοιπόν αλλά η τιμή του είναι σχεδόν απαγορευτική. Όμως για ένα μικρό μπουκαλάκι αυθεντικό στα 30-50 ευρώ μερικές μόνο σταγόνες στη σαλάτα ή στο ψητό κρέας είναι αρκετό για να ευωδιάσει όλο το τραπέζι.
Ποτέ μην προσθέτετε βαλσάμικο στα στρείδια, μύδια, κυδώνια. Ναι με αστακό, καβούρια, γαρίδες και καραβίδες. Με τις φακές, με το κότσι, τη γιορτινή γαλοπούλα, ταιριάζει πολύ με την παστή παπαλίνα, όλα τα ωμα κρέατα ή ψάρια. Αλλά και με τα πικρά λαχανικά και χόρτα. Βάλτε σταγόνες από αυθεντικό βαλσάμικο στο παγωτό κρέμα. Θεϊκό!
Συνταγή για σπιτικό βαλσάμικο
Θα χρειαστείτε συμπυκνωμένο μούστο σταφυλιών ή σύκων
Υλικά
- 5 μέρη ξίδι (σπιτικό ή αγοραστό)
- 1 μέρος πετιμέζι από σύκα ή σταφύλια
Εκτέλεση
Ζεσταίνουμε το ξίδι σε μια κατσαρόλα και διαλύουμε μέσα το πετιμέζι.
Δοκιμάζουμε το μείγμα και προσθέτουμε πετιμέζι ώστε να πετύχουμε το επιθυμητό γευστικό αποτέλεσμα.
Το βράζουμε για 15 λεπτά σε χαμηλή φωτιά, ώστε να εξατμίζεται το υγρό αλλά να μην καεί.
Αν θέλουμε να έχει τη μορφή κρέμας, το βράζουμε αρκετά ώσπου να πήξει και να στέκεται πάνω στο πίσω μέρος ενός κουταλιού.
Βγάλτε το από την κατσαρόλα και ρίξτε το σε μπουκάλι. Κατάλληλα είναι τα πλαστικά μπουκάλια σαν της μουστάρδας.
Tip: Αν κρυώσει και δείτε ότι δεν πέφτει εύκολα, προσθέστε ελάχιστο απλό ξίδι ή νερό για να αραιώσει.
