Από τις χειρότερες κυνηγετικές περιόδους της τελευταίας δεκαετίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, χωρίς υπερβολή, η φετινή με τους περισσότερους κυνηγούς να έχουν ανανεώσει τις άδειές τους από τις ημέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου, αλλά ουσιαστικά να μην βγαίνουν στο βουνό, καθώς δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Παρότι η περίοδος που διανύουμε, ο Δεκέμβριος, είναι ο ιδανικός μήνας του έτους για την αναζήτηση της μπεκάτσας, επί του παρόντος μπεκάτσα μπορεί να δει κανείς στη Λέσβο μόνο σε φωτογραφίες!
Οι παρατεταμένοι νοτιάδες και οι υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες δεν ευνόησαν το κυνήγι της μπεκάτσας για την περιοχή μας μέχρι τώρα και καθώς από αυτή την εβδομάδα, σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία αναμένεται αισθητή πτώση του υδράργυρου με την επικράτηση βόρειων ανέμων, οι ελπίδες των κυνηγών αναπτερώνονται για κάποιες τυχερές εξόδους έστω και μέσα στις γιορτές που μπορεί να αποδώσουν.
Την περίοδο που διανύουμε θεωρητικά ολοκληρώθηκε η αποδημία της μπεκάτσας και αυτό σημαίνει πως σε νησιωτικές περιοχές, όπως η Λέσβος, “το παιχνίδι παίζεται” από τις λεγόμενες εσωτερικές μετακινήσεις, δηλαδή τα πουλιά που σπρώχνει ο καιρός από κοντινές αποστάσεις, όπως τα βουνά της γειτονικής Τουρκίας.
Προκειμένου ωστόσο να συμβεί αυτό θα πρέπει να πλήξουν ακραίες καιρικές συνθήκες τα γειτονικά παράλια, κάτι που δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε ασυνήθιστο, ούτε σπάνιο.
Η φύση εκδικείται
Σε κάθε περίπτωση, καταγράφοντας κανείς με ρεαλισμό την εξέλιξη της κυνηγετικής δραστηριότητας μπορεί εύκολα να εκτιμήσει ότι οι κυνηγοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μία φθίνουσα πορεία και μάλιστα αυτό είναι εξόφθαλμο θα λέγαμε. Το κυνήγι του ορτυκιού με το οποίο ξεκινά κάθε χρόνο η κυνηγετική περίοδος απειλείται με εξαφάνιση λόγω της ανεξέλεγκτης χρήσης των κραχτών. Αρνητική είναι η πορεία και για την ενδημική πέρδικα τσούκαρ της Λέσβου, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι καλλιέργειες στην ύπαιθρο περιορίζονται και αυτό έχει ως συνέπεια τη μείωση των πληθυσμών της λόγω της έλλειψης τροφής, αλλά και των φυσικών της εχθρών, όπως είναι οι αλεπούδες που βρίσκονται σε υπερπληθυσμό στο νησί μας.
Στο δεύτερο νησί του Νομού μας, τη Λήμνο, όπου δεν υπάρχει αλεπού, έχουν άλλα προβλήματα, καθώς βρίσκονται σε μεγάλους πληθυσμούς τα κορακοειδή που καταστρέφουν τα αυγά αποτρέποντας την εκκόλαψη.
Με τα παραπάνω δεδομένα και οι πληθυσμοί της πέρδικας ακολουθούν φθίνουσα πορεία και μάλιστα στη Λέσβο, ίσως τα επόμενα χρόνια να μιλάμε πλέον για άμεση απειλή εξαφάνισης, κάτι που δεν θα ισχύσει για τη Λήμνο λόγω των καλλιεργειών σιτηρών που βοηθούν στην επιβίωση του είδους.
Το κυνήγι της μπεκάτσας είναι το δημοφιλέστερο, καθώς ξεκινά από το Νοέμβριο και ολοκληρώνεται με τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου στο τέλος Φεβρουαρίου. Κάθε χρόνο οι κυνηγοί διαπιστώνουν τη μείωση του αποδημητικού αυτού όμορφου πουλιού που αποκαλείται ως “η βασίλισσα του δάσους”, καθώς θαρρείς και ο Πανάγαθος το έχει ντύσει με βασιλική στολή. Αυτό ωστόσο δεν αποτρέπει την μαζική τους εξόντωση πάνω στα χιόνια κάθε φορά που θα έχουμε σφοδρή κακοκαιρία και χιονοπτώσεις. Όπως ακριβώς συνέβη και πέρυσι τον Ιανουάριο με τη σφοδρή χιονόπτωση που έπληξε τη Λέσβο.
Όσες μπεκάτσες υπήρχαν εκείνη την περίοδο στο νησί μας αλλά και όσες “έσπρωξε ο καιρός” στη Λέσβο από τη γειτονική Τουρκία βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις κάννες των κυνηγετικών τυφεκίων. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στη Λέσβο τον περσινό χιονιά ήταν πραγματικά απίστευτες. Η σφοδρή κακοκαιρία είχε σπρώξει τα πουλιά ακόμα και σε παραλίες του νησιού μας, όπου τις έβρισκαν και τις σκότωναν κυνηγοί, οι οποίοι δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιούν ούτε καν σκύλους. Το κατά πόσο φυσικά λέγεται κυνήγι και όχι εν ψυχρώ εκτέλεση να εντοπίζει κανείς και να σκοτώνει μπεκάτσες πάνω στα χιόνια, δηλαδή ενώ το πτηνό βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας, αυτό δεν χρειάζεται να το σημειώσουμε εμείς, το καταλαβαίνει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης.
Δυστυχώς όμως αρκετοί κυνηγοί δεν το καταλαβαίνουν, αγνοούν την έννοια της “οικονομίας”, κοιτάζουν να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πουλιά φέτος και για του χρόνου… έχει ο Θεός! Και όταν αυτά τα λίγα και αποκαμωμένα πουλιά που θα απομείνουν καταφέρνοντας να γλιτώσουν από τις κάννες των τουφεκιών συνεχίσουν το ταξίδι τους, θα περάσουν από αλλού και αλλού αντιμετωπίζοντας κινδύνους και… άλλους κυνηγούς. Το τι θα μείνει τελικά για να αναπαραχθεί και να δώσει νέες μπεκάτσες κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει με ακρίβεια, μπορεί όμως να το φανταστεί, να το εκτιμήσει. Και έτσι έρχονται οι κυνηγοί την επόμενη χρονιά, όπως καλή ώρα φέτος κι αναρωτιούνται “πού είναι οι μπεκάτσες”, φταίει ο καιρός, φταίει η ρύπανση, φταίει η υπερθέρμανση του πλανήτη, φταίνε όλα τα άλλα εκτός από την κυνηγετική δραστηριότητα. Εθελοτυφλούν; Δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια; Ότι, η φύση ενίοτε εκδικείται…
