Αυτή η σκηνή με την θεά Ώντρευ Χέμπορν έξω από το Tiffany’s της Νέας Υόρκης, να τρώει μέσα από τη χαρτοσακούλα ένα σφολιατοειδές σνακ για πρωινό μαζί μ’ έναν καφέ σε χάρτινο κυπελλάκι, φορώντας εκείνο το ασύλληπτο “μικρό μαύρο φόρεμα” δια χειρός Givenchy, μου έφερε στο νου την Ελληνίδα υπέροχη φίλη μου Μαρία Χαράμη. Η Μαρία και έφερνε και προσπαθούσε να μοιάζει μ’ αυτό το αέρινο πλάσμα, την Ώντρευ.
Το πάρτι στο μικρό σχεδόν φοιτητικό διαμέρισμα της ταινίας, με πήγε πίσω στα πάρτι της Μαρίας, με τον Γρηγόρη (μετρ) να σερβίρει το φουά-γκρα πάνω στα ψωμάκια κομμένα με το χέρι φορώντας γάντι. Η αβάσταχτη ελαφρότητα της εποχής με συγκίνησε για άλλη μια φορά. Ήταν άλλες οι ηλικίες, άλλα τα δεδομένα, άλλη εποχή κι ας μην ήταν η εποχή της αθωότητας.
Πεθαίνοντας άλλος ένας μεγάλος, ο μόδιστρος Givenchy, ο κόσμος φτωχαίνει ολοένα και περισσότερο. Μια εποχή ολόκληρη χάνεται και ο απόηχός της είναι συνταρακτικά πολύ δυνατός.
Τώρα…
Οι δεξιώσεις ακόμα και στην εποχή κρίσης δίνουν και παίρνουν. Με λιγότερα φουά-γκρα και καπνιστούς σολομούς υψηλής ποιότητας, φυσικά. Άλλωστε η μόδα άλλαξε θεαματικά.
Οι άλλοτε εντράδες του Τσελεμεντέ βρήκαν πάλι τη θέση τους στα τραπεζώματά μας, αν και με λιγότερες μπεσαμέλ και βούτυρα. Πόσο όμως πεθυμώ ένα φιλέ με πράσινο πιπέρι! Ή με σος Μπερνέζ; Πόσο μου λείπει η αγκινάρα αλά πολίτα περιωπής με σωστό χυλωμένο λεμονάκι;
Οι αφροί λιγοστεύουν και η γάστρα επανέρχεται αντικαθιστώντας το σου-βιτ (μια μέθοδο μοριακής γαστρονομίας). Και εν πάση περιπτώσει ας μαγειρεύουν οι 3άστεροι αυτά που θέλουν κι όλοι οι άλλοι τα κανονικά. Γιατί όλοι πρέπει να φτιάχνουν κριθαρότο, τραχανότο και όχι απλά ένα ριζότο; Γιατί όλοι πρέπει να χρησιμοποιούν απάκι και αυγά τηγανητά πάνω σε ζουλιέν πατάτας; Βαρεθήκαμε την κακή απομίμηση και το όλοι κάνουμε τα ίδια.
Γι’ αυτό…
Όταν λοιπόν έρχομαι στο νησί και τρώω τη φοβερή λακέρδα φρεσκοπαστωμένη, τη λαχανίδα βραστή αχνιστή με ελαιόλαδο και λεμόνι και απολαμβάνω μερακλίδικα κεφτεδάκια με ούζο και κύμινο… συνέρχομαι. Αποποιούμαι άλλες γαστρο-λιχουδιές και εντάσσομαι ψυχή τε και σώματι στα μυτιληνιά μεζεδάκια και φαγάκια.
Tάρτα λεμόνι
Σ’ αυτή τη λογική η τάρτα λεμόνι της γαλλοτραφούς Μυτιληνιάς κυρίας Έλλης, παίρνει θέση στο τραπέζι μας.
Υλικά για 6-8 άτομα
180 γρ. βούτυρο
240 γρ. αλεύρι κοσκινισμένο
Λίγο αλάτι
3 κουταλιές της σούπας νερό παγωμένο
Γέμιση
3 μεγάλα λεμόνια
6 αυγά
250 γρ. ζάχαρη
200 γρ. κρέμα γάλακτος
Άχνη ζάχαρη
Εκτέλεση
Σ’ ένα μεγάλο μπολ, κόβετε το βούτυρο σε μικρά κομμάτια και το τρίβετε με τα δάχτυλα μαζί με το αλεύρι και το αλάτι, έτσι ώστε να πετύχετε τρίμματα σαν χοντρά ψίχουλα.
Φτιάχνετε μια λακκούβα στη μέση, ρίχνετε το νερό και ανακατεύετε καλά. Ζυμώνετε για 1-2 λεπτά μέχρι να γίνει μια ζύμη ομοιογενής και μαλακή. Φτιάχνετε μια μπάλα, την τυλίγετε σε μεμβράνη και την τοποθετείτε στο ψυγείο για 1 ώρα, τουλάχιστον.
Αλευρώνετε ελαφρώς μια επιφάνεια εργασίας και ανοίγετε τη ζύμη σε φύλλο. Την απλώνετε σε βουτυρωμένη φόρμα τάρτας 26 εκ.
Τρυπάτε την επιφάνεια της τάρτας με πιρούνι και την ξαναβάζετε στο ψυγείο για άλλα 30 λεπτά.
Προθερμαίνετε το φούρνο στους 180ο C.
Τοποθετείτε στο εσωτερικό της τάρτας αντικολλητικό χαρτί με ρύζι ή φασόλια και ψήνετε στο φούρνο για 15 λεπτά. Βγάζετε από το φούρνο, αφαιρείτε το χαρτί με το ρύζι ή τα φασόλια. Τοποθετείτε μέσα τη γέμιση και ψήνετε για άλλα 40-45 λεπτά.
Βγάζετε από τον φούρνο, αφήνετε να κρυώσει καλά (για 30 λεπτά τουλάχιστον). Πασπαλίζετε με άχνη ζάχαρη και σερβίρετε.
Για τη γέμιση: Στύβετε τα λεμόνια και σουρώνετε το χυμό. Χτυπάτε τα αυγά με τη ζάχαρη στο μίξερ και σε μέτρια ταχύτητα μέχρι να ασπρίσουν για 3-4 λεπτά. Χαμηλώνετε την ταχύτητα και ρίχνετε το χυμό του λεμονιού. Προσθέτετε την κρέμα γάλακτος και συνεχίζετε το χτύπημα για άλλα 2-3 λεπτά.
