Στη Λέσβο έγινε το φεστιβάλ γαστρονομίας.
Στη Λήμνο ετοιμάζεται ένα άλλο, τέλος Ιουλίου.
Παντού όλα τα νησιά και οι τόποι έχουν πάρει χαμπάρι πως πρέπει να στραφούν σοβαρά σ’ αυτό που λέγεται κουλτούρα του φαγητού. Να το επιδείξουν, να το φροντίσουν, να το παρουσιάσουν, να το γλεντήσουν. Δεν θα σταθώ στο πώς το κάνουν και ποιοι το κάνουν καλύτερα. Η Σαντορίνη σίγουρα 20 και, χρόνια τώρα, το πέτυχε αδιαμφισβήτητα γιατί το αποδεικνύουν οι στόχοι, τα νούμερα, οι τουρίστες στους οποίους απευθύνθηκαν, οι τιμές των ξενοδοχείων τα γκουρμέ εστιατόρια του νησιού.
Στην Βόρεια Ελλάδα το παράδειγμα είναι λίγο πιο ιδιωτικό.
Σαφώς και η ιδιωτική πρωτοβουλία, που ο επιχειρηματίας χάνει ίδια κεφάλαια έχει μεγαλύτερη ευθύνη και έγνοια να κάνει κάτι που θα πετύχει. Να που όμως αυτό που κάνει ιδιωτικά έχει αντίκτυπο σ’ όλη την περιοχή και σ’ όλη τη χώρα. Ο λόγος για τον πρόεδρο των ξενοδόχων Ελλάδας κ. Ανδρεάδη.
Το ετήσιο Sani Gourmet Festival έγραψε ιστορία και φέτος
Εδώ όλα είναι μέσα στην πολυτέλεια. Αυτή την πολυτέλεια που η χώρα μας έχει ακουμπήσει και δεν πρόλαβε να χαρεί.
Την πολυτέλεια που τα τελευταία χρόνια θεωρούμε κατακριτέα και επιδιώκουμε να πιάσουμε πάτο. Σε όλα.
Εκεί λοιπόν το φεστιβάλ φαγητού έχει προχωρήσει στην επόμενη μέρα. Δεν είναι γραφικό πανηγύρι, αλλά στιβαρή γιορτή της ελληνικής γαστρονομίας.
Εδώ οι πρωτόλειες γεύσεις επιδεικνύουν την μελέτη, τη γνώση, τη νοστιμιά μέσα από ώρες δουλειάς και δοκιμών, με πρωταγωνιστές ακόμα και ξένους σεφ, που έρχονται για να μας δώσουν τα φώτα τους στις υφές και τις τεχνικές, με στόχο την ανάδειξη της πρώτης ύλης.
Η οργάνωση αποτελεί υπόδειγμα, οι καλεσμένοι αλλά και οι πελάτες που έρχονται εκεί από όλο τον κόσμο για το συγκεκριμένο φεστιβάλ απολαμβάνουν υψηλή περιποίηση.
Είμαστε πίσω πολύ.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο κακό.
Το θέμα είναι ότι βράζουμε ακόμα στο ζουμί μας σαν νησί.
Κάτι που αν το αποφασίσουμε μπορούμε να το πολεμήσουμε μια και διαθέτουμε τις βάσεις, την ποιότητα, την ιστορία, τη γεύση, την πρώτη ύλη. Πάμε λοιπόν με νέους στόχους και να θυμάστε πως:
Την ισότητα τη θέλουμε στο χαβιάρι, όχι στη φασολάδα.
Πικρή γεύση
Η Suzan Miller, διάσημη αστρολόγος, Νεοϋορκέζα, μας έκανε την καρδιά μας περιβόλι με το που τέλειωνε ο Ιούνιος.
Οι εκλείψεις στο φόρτε τους.
Έφυγε ο Μάνος Ελευθερίου, ο ξεχωριστός και απόλυτος ποιητής /στιχουργός μας, ο δικός μας Σταύρος Τσακυράκης, υψηλών προδιαγραφών άνθρωπος, καθηγητής του συνταγματικού δικαίου, πατριώτης, από τα λίγα “κεφάλια” που ξεχώρισαν σ’ αυτή την πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια.
Μαζί τους ακολούθησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έφυγαν μέσα από πυρκαγιές στις πάλαι ποτέ όμορφες εξοχές της Αττικής.
Έτσι πριν τις διακοπές μας ζήσαμε ξανά μια εθνική τραγωδία που μας έχει συγκλονίσει και σίγουρα μας στιγμάτισε για άλλη μια φορά.
Η γεύση και η επίγευση έχουν πίκρα και δημιουργούν αναστάτωση. Ας έχουμε μια καλή συνέχεια.
Μελιτζάνες με χάχλες τραχανά και φρέσκια μυζήθρα
Υλικά
200 γρ. χάχλες τραχανά μουσκεμένες
χυμό από ½ λεμόνι
5 κ.σ. ελαιόλαδο
2 σκελίδες σκόρδου, λιωμένες
3 μελιτζάνες τσακώνικες, κομμένες σε λεπτές φέτες
αλάτι
2 ντομάτες κομμένες σε κύβους
1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
1 μάτσο μαϊντανό, χοντροκομμένο
3 κ.σ. δυόσμο, ψιλοκομμένο
1/2 πιπεριά κόκκινη και 1/2 πράσινη σε μικρούς κύβους
1 πρέζα κανέλα τριμμένη
100 γρ. μυζήθρα, θρυμματισμένη
Εκτέλεση
Τηγανίζουμε τις μελιτζάνες σε φέτες και τις στραγγίζουμε. Σε ένα μπολ ρίχνουμε τον τραχανά. Προσθέτουμε τον χυμό λεμονιού. Ανακατεύουμε το ελαιόλαδο με το σκόρδο. Κόβουμε τις μελιτζάνες σε μικρά κομμάτια και τις ανακατεύουμε με την ντομάτα, το κρεμμύδι, τον μαϊντανό και τον δυόσμο, κανέλα, πιπεριές. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε την μυζήθρα. Σερβίρουμε.
Τιπ
Είναι ένα είδος ταμπουλέ με μελιτζάνα που αντί για πλιγούρι βάζουμε τραχανά.
Άλλη παραλλαγή είναι αντί για τηγανητή να ψήσουμε τη μελιτζάνα στο κάρβουνο να καπνιστεί, να την ξεφλουδίσουμε και να τη βάλουμε στα υλικά.
