Εκείνη η πάστα αμυγδάλου που όταν ήμουν μικρή την σνόμπαρα γιατί ήθελα τη σοκολατένια κόλαση της τρούφας από το ζαχαροπλαστείο Φλόκα ή εκείνο το κολασμένο Σικάγο της Φοντάνας. Τα τελευταία χρόνια με κατέκτησε ανεπιστρεπτί η Πάστα Αμυγδάλου της Μαρίτσας στην Βιενέζα.
Στη γιορτή του μπαμπά πάντα δέσποζε ο χειροποίητος μπακλαβάς της μαμάς με το ασπρισμένο αμύγδαλο και τη ασυναγώνιστη γεύση αυτού του μοσχοβολιστού ντόπιου βουτύρου. Ωστόσο, σύμφωνα με το έθιμο, πολλοί φίλοι, γνωστοί και συγγενείς “έστελναν” ανθοδέσμες, τηλεγραφήματα και τούρτες από τα διάφορα ζαχαροπλαστεία της πόλης. Οι περισσότερες ήταν λευκές με τα κερασάκια να διακοσμούν τη ροζέτα της κρέμας. Μπόλικο αμύγδαλο καβουρντισμένο και χειροποίητο παντεσπάνι, σιροπιασμένο με ποτό, κάτι σαν chaurtresse μου έκανε. Κλασική και νοσταλγική γεύση της αμυγδαλένιας τούρτας, χωρίς πρόσθετα, χωρίς μείγματα, χωρίς βελτιωτικά.
Γεύση διαχρονική…
…που έχει καταγραφεί σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να κεφαλώσουμε αγοράζοντας γλυκά από ζαχαροπλαστεία κι όχι από φούρνους. Μπορεί τώρα να παίρνουν αμπάριζα οι πανακότες και οι σοκολατόπιτες, όμως η γεύση της αληθινής Πάστας Αμυγδάλου μένει ανεξίτηλη στον ουρανίσκο μας.
Μια παρένθεση: (θέλω να τονίσω εδώ τη μεγάλη μου αντίρρηση στον όρο σοκολατόπιτα. Τον αντιπαθώ, όπως τα τραχανότα και τα κριθαρότα.
Από πότε δηλαδή η σοκολάτα γίνεται πίτα;
Προσβάλλεις την πίτα αλλά και τη σοκολάτα και οικτίρω όποιον πρωτοχρησιμοποίησε αυτόν τον όρο και όλους τους υπόλοιπους που τον καθιέρωσαν. Όσο για τα άλλα δυο, προτιμώ πάντα το γιουβέτσι ή τη μανέστρα και τον τραχανά αντί τα εις -οτο)!
Συνεχίζοντας…
Η ηδονική γλύκα της Πάστας Αμυγδάλου που μπορεί να σε λιγώνει αποτελεί ένα από τα πιο “ΕΚΛΕΚΤΑ γλυκά που έχουν καταγραφεί στο DNA του Έλληνα, ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΦΟΥΡΝΙΑΣ που τείνουν να χαθούν, αλλά που οφείλουμε να τα διατηρήσουμε ζωντανά. Πόσο μαγεύομαι από όλα αυτά τα ζαχαροπλαστεία που ενάντια στη λαίλαπα του τζιζ κέικ διατηρούν την παράδοση.
Ιστορία , μνήμη, γεύση. Μαζί με τη σοκολατένια ολοστρόγγυλη μπάλα, την τρούφα, τη σοκολατίνα με το ποντικάκι, την πεταλούδα πάστα, τους εργολάβους, τη βουτυρένια νουγκατίνα, τα σφολιάτα κορνέ, τα κοκ.
Σαν φαντασίωση μένει στον ουρανίσκο μου αυτή η γεύση της αμυγδάλου που σπάνια βρίσκει πια κανείς μια καλή αναπαραγωγή. Τη βρίσκω σε πολύ καλή εκδοχή σ’ ένα παλιό ζαχαροπλαστείο στην Κυψέλη.
Εδώ
Στη Μυτιλήνη όμως η μετενσάρκωση αυτής της τούρτας ή πάστας είναι ταυτισμένη με τη Βιενέζα της Μαρίτσας. Μοιάζει σαν να μην έλειψε ποτέ. Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Μόλις βρεθώ στο νησί θα πεταχτώ στο Ακρωτήρι, εκεί στην ανηφόρα, για να πάρω την πάντοτε ολόφρεσκη Πάστα Αμυγδάλου. Θα την κεράσω στους καλεσμένους μου, θα φάω λαίμαργα ακόμα και το κερασάκι που συμπληρώνει τη νοσταλγία.
Τι άλλο να θες από αυτή τη ζωή;
Να μπορείς να φας αυτή την Πάστα Αμυγδάλου της Μαρίτσας.
Κοπεγχάγη με παγωτό
Τη συνταγή της Πάστας Αμυγδάλου δεν σας τη δίνω εδώ μια και μπορείτε να τη γευτείτε αυτούσια από τη Βιενέζα. Άλλωστε τα σπιτικά γλυκά πάντα υστερούν από τα έτοιμα που έχουμε συνηθίσει. Μια Κοπεγχάγη όμως με παγωτό είναι ό,τι πρέπει τώρα που φθινοπωριάζει.
Υλικά
- 1 φλιτζ. αμύγδαλο ασπρισμένο, αλεσμένο
- 1 φλιτζ. φρυγανιά
- 1/2 κ. κανέλα
- 1 κ. μπέικιν πάουντερ
- 6 αυγά
- 1 φλιτζ. ζάχαρη
- 2 κ. χυμό λεμονιού
- ξύσμα από 1 λεμόνι
- 1 βανίλια
- 1 σφηνάκι κονιάκ
- 5-6 φύλλα κρούστας
- βούτυρο
Σιρόπι
- 2 φλιτζ. ζάχαρη
- 1 φλιτζ. νερό
- χυμό από 1/2 λεμόνι
Εκτέλεση
Χτυπάς τα ασπράδια χωριστά σε πηχτή μαρέγκα. Χαμηλώνεις την ταχύτητα του μίξερ και προσθέτεις έναν-έναν τους κρόκους. Ρίχνεις όλα τα υλικά σταδιακά με προσοχή να μην πέσει η μαρέγκα. Αλείφεις με βούτυρο ένα ταψί 22Χ36 εκ., απλώνεις μέσα το μείγμα και σκεπάζεις με τα φύλλα βουτυρωμένα ένα-ένα. Κόβεις τα φύλλα σε μακριές λωρίδες, ραντίζεις με ελάχιστο νερό και ψήνεις σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς για 50 λεπτά.
Ετοιμάζεις το σιρόπι να βράσει για 5 λεπτά και σιροπιάζεις (κρύο γλυκό, ζεστό το σιρόπι).
