«Η κυρία Ντάλογουεϊ»

Spread the love

Την «Κυρία Ντάλογουεϊ», το εμβληματικό έργο της Βιρτζίνια Γουλφ, σε διασκευή και σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου, με τη Φαίη Ξυλά, τη Στέλλα Αντύπα, την Κατερίνα Φωτιάδη, και το Λόλεκ, θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το κοινό της Μυτιλήνης στο πλαίσιο του 6ου Μουσικοθεατρικού φεστιβάλ.

Πρόκειται για την θεατρική μεταφορά στην Ελλάδα του γνωστού μυθιστορήματος που εκδόθηκε το 1925 και εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μίας μέρας του Ιουνίου 1923 στο Λονδίνο. Το έργο διηγείται την ιστορία της Κλαρίσσα Ντάλογουεϊ, μίας γυναίκας ανώτερης κοινωνικής τάξης η οποία αναμετράται με τον εσωτερικό της κόσμο προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με τη ζωή, αναλογιζόμενη συχνά το παρελθόν και τις επιλογές που τη σημάδεψαν. Η Γουλφ σκιαγραφεί αριστοτεχνικά ανθρώπινα πορτρέτα και σχέσεις, αναδεικνύοντας ιδιαίτερα τη δυσμενή κοινωνική θέση της γυναίκας, όπως την βίωνε και η ίδια, γεγονός που κάνει πολλούς μελετητές να θεωρούν την Κλαρίσα Ντάλογουεϊ alter ego της συγγραφέως.

Όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης Αλέξης Αλάτσης: «Η κυρία Ντάλογουεϊ είναι ίσως το πιο σπουδαίο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ. Τα θέματα που ανοίγονται αφορούν σχεδόν όλα τα πεδία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ιδέα της ελευθερίας και το βασικό ερώτημα: Πόσο συχνά αναγκαζόμαστε να υπάρχουμε ως άλλοι στην κοινωνική μας συμπεριφορά, ενώ γνωρίζουμε το αναπότρεπτο της ανθρώπινης μοίρας; Και ο έρωτας; Μία ζωή χωρίς έρωτα αξίζει να τη ζει κανείς; Φεύγοντας από την παράσταση αυτό που επιθυμώ είναι ο θεατής να έχει την αίσθηση πως πήγε μια βόλτα σε έναν ξένο τόπο, όπου δεν γνωρίζει κανέναν και κανείς δεν τον αναγνωρίζει, όπου κινείται μόνος του με τον εαυτό του, παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω του, και πως μεταφέρεται από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, αλλά μόνο για να κοιτάζει χωρίς να κρίνει, ώστε μετά να μπορεί να δει πιο καθαρά μέσα του».

«Τα καθρεφτίσματα και οι αντανακλάσεις γίνονται δομικό στοιχείο της παράστασης. Η Βιρτζίνια Γουλφ, η Κυρία Ντάλογουεϊ, η νεανική και περισσότερο τολμηρή εκδοχή της ως Κλαρίσα, ο Σέπτιμος ως ταυτόχρονα βουβή και έντονα ηχηρή παρουσία, είναι είδωλα που μπερδεύονται, που αλληλοσυμπληρώνονται, είναι αναμνήσεις και θραύσματα που ψάχνουν διαρκώς τον τρόπο να εκφράσουν την ίδια αγωνία. Την αγωνία για ένα διαρκές αίσθημα έρωτα διάχυτου μέσα τους, που όμως δεν καταφέρνει παρά σπάνια να μετατραπεί σε κοινό βίωμα, που καταντάει ένας μονόλογος με το εγώ, ένας ακήρυχτος πόλεμος με τα κοινωνικά προσωπεία, τους φόβους των ανθρώπων, τα πρέπει και τα όχι τώρα, μια αδιάκοπη πορεία προς το θάνατο αντί για μια γιορτή της ζωής. Την αγωνία που συνόδευε τη Βιρτζίνια Γουλφ σε όλο της το έργο. Μια αγωνία που μετατρέπεται σε ποίηση, σε μουσική και σε θεατρικό σπαραγμό, ανάλαφρο όμως σαν ένα ανοιξιάτικο λουλούδι που μαραίνεται σε ένα όμορφο βάζο».