(Αφιερωμένο σε κάποιους φαν εκλεκτούς αναγνώστες της σελίδας μου)
Η σειρά δεν είναι καθόλου τυχαία. Πρώτα έβαλα το νησί και μετά τον τουριστικό παράδεισο της νότιας Ευρώπης όπου το απολάμβαναν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες και στις μέρες μας οι απανταχού μεγιστάνες και όχι μόνο.
Τι έχει, δηλαδή, περισσότερο το Κάπρι από τη Λέσβο;
Σαφώς το Κάπρι είναι ένα από τα πιο κοσμοπολίτικα μέρη της Γης.
Έχει υπάρξει αγαπημένος προορισμός των Ευρωπαίων τα τελευταία 2.000 χρόνια και σαν μαγνήτης προσελκύει μόνο υψηλό τουρισμό.
Όχι τυχαία φυσικά.
Από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα το Κάπρι έγινε δημοφιλές θέρετρο για Ευρωπαίους καλλιτέχνες, συγγραφείς και άλλες διασημότητες.
Το 1908, ακόμη και ο Λένιν φιλοξενήθηκε εκεί από τον Ρώσο, Σοβιετικό συγγραφέα, Μαξίμ Γκόρκι, στο σπίτι του κοντά στους Κήπους του Αυγούστου.
Όπως είναι στημένο, σίγουρα δεν θα μπορούσε ποτέ να προσελκύσει μετανάστες και πρόσφυγες.
Δεν βρίσκεται κοντά στα παράλια της Τουρκίας, αλλά της Ιταλίας. Όμως όπως και για να έρθει κανείς στη Μυτιλήνη πρέπει να πληρώσει ακριβά εισιτήρια, έτσι και το ταξίδι για το Κάπρι δεν είναι και τόσο εύκολο, ούτε φτηνό.
Φτάνεις στη Νάπολη αν έχει πτήση κατευθείαν από εκεί που βρίσκεσαι, έπειτα με κάποιο οδικό μέσο φτάνεις στο παραθαλάσσιο χωριό Positano, μάλλον μ’ ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο ή ταξί και τελικά περνάς απέναντι στο Κάπρι μέσω ιπτάμενου δελφινιού.
Σαν σε ταινία
Η Marina Grande είναι ένα αρκετά κακόγουστο λιμάνι χωρίς τίποτα το ελκυστικό – καμιά σχέση με το υπέροχο λιμάνι της Μυτιλήνης – απ’ όπου οι τουρίστες φεύγουν όσο πιο βιαστικά γίνεται.
Στην ανηφόρα για την κορφή του λόφου ξεχνάς το τι πέρασες για να φτάσεις γιατί εκεί στέκει αγέρωχος ο οικισμός του Κάπρι, που σε περιμένει.
Βίλες πολυτελείς, γραφικά απλά σπίτια, αριστοκρατικά ξενοδοχεία, fine dinning ή μοδάτα ρεστοράν, wine bars, καφέ, και πολυτελή μαγαζιά με ρούχα κάνουν το Κάπρι ξεχωριστό.
Το Κάπρι είναι ένα νησί που δεν φημίζεται για τις παραλίες του. Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα ξενοδοχεία έχουν πισίνα, ενώ υπάρχουν και δημόσιες πισίνες, με είσοδο 20€.
Αντίθετα το νησί είναι η χαρά του περιπατητή, με πολλά μονοπάτια στις καταπράσινες και απότομες πλαγιές του και πανέμορφες διαδρομές. Όμως εμείς μόνο έχουμε και παραλίες και η πόλη θα μπορούσε να έχει καλύτερες αν επενδύαμε σ’ αυτό. Ο νοών νοείτω.
Τα λευκά κοστούμια των κομψών κυρίων, τα επιμελώς ατημέλητα all day φινετσάτα φορέματα των γυναικών, οι καπελαδούρες, τα δερμάτινα σανδάλια, οι πισίνες των πολυτελών ξενοδοχείων και οι ιδιωτικές επαύλεις θα σε συνεπάρουν. Κάπως έτσι κυκλοφορούσαν στη δεκαετία του ‘60 τα μέλη του Ναυτικού Ομίλου Μυτιλήνης. Έχεις ακουστά;
Η πλατεία με τα κλασικά ιταλικά espresso σερβίρουν aperitivo και το λιμοντσέλο πάει κι έρχεται σε ψηλόλιγνα ποτήρια.
Εμείς στη Μυτιλήνη…
…επίσης διαθέτουμε υπέροχο οικισμό στην παλιά πόλη, μια ζωντανή πανέμορφη αγορά με εξαιρετικά κτίρια – έχεις ποτέ κοιτάξει πάνω στις οροφές των μαγαζιών;
Έχουμε το Βουναράκι με εκπληκτική θέα, έχουμε τα αρχοντόσπιτα στο Κιόσκι, τον υπέροχο οικισμό της Κουλμπάρας, τις επαύλεις της Σουράδας, της Βαρειάς κ.ο.κ. Κι αυτά χτισμένα από τον 16ο, 17ο, 18ο αιώνα παρακαλώ.
Γιατί να υστερούμε;
Δεν έχουμε ωραία καφέ;
Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ακόμη ωραιότερα;
Δεν μπορούμε να αναπτύξουμε τον τουρισμό και με κάποιο τρόπο να στραφούμε μακριά από τον all inclusive και μαζικό φτηνό επισκέπτη;
Η σεζόν στο Κάπρι ξεκινά Μάιο και κρατά μέχρι Σεπτέμβρη. Το χειμώνα το νησί ανήκει μόνο στους ντόπιους με λίγα μόνο ανοιχτά ξενοδοχεία, τα οποία κατατάσσονται στα καλύτερα του κόσμου και φυσικά χρεώνουν ανάλογα. Από 500 ευρώ η βραδιά μέχρι όσο αντέχεις ν’ ακούσεις.
Γιατί εμείς όχι;
Ε, λοιπόν, ναι
Εγώ για τη Μυτιλήνη νιώθω πως με λίγη καλή διαχείριση θα μπορούσε να είναι όχι μόνο σαν ένα άλλο Κάπρι, αλλά και σαν τον καλύτερο προορισμό για τους καλύτερους μόνο.
Αρκεί να σου πω…
… πως πιστεύω βαθιά πως η κουλτούρα των κατοίκων αυτού του νησιού σπαταλιέται αδίκως αν δεν ανέβει στον παγκόσμιο χάρτη.
Κέικ αμυγδάλου με πορτοκάλι
Υλικά
Για 4-6 άτομα
- 320 γραμμάρια αμύγδαλα + 2 κουταλιές σούπας άχνη ζάχαρη
- 180 γραμμάρια βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
- 130 γραμμάρια (περίπου 1 φλιτζάνι) κρυσταλλική ζάχαρη
- ξύσμα από 2 πορτοκάλια, περίπου 2 κουταλιές της σούπας
- 4 μεγάλα αυγά, χωριστά κρόκοι με ασπράδια
- 1 κουταλάκι του γλυκού εκχύλισμα βανίλιας
- 40 γραμμάρια (περίπου 2 κουταλιές της σούπας) χυμό πορτοκαλιού
- ζάχαρη άχνη για πασπάλισμα
Εκτέλεση
Προθερμαίνετε το φούρνο σας στους 180° C και βουτυρώνετε μια στρογγυλή φόρμα 26 εκ. Στο μπλέντερ ή στο μούλτι χτυπάτε τα αμύγδαλα μαζί με 2 κουταλιές της σούπας άχνη ζάχαρη. Αυτό το κάνουμε για να μην κολλήσει το μείγμα αμυγδάλου στα τοιχώματα του μπλέντερ.
Στη συνέχεια σε ένα μπολ ρίχνουμε το μείγμα αμυγδάλου και αφήνουμε στην άκρη.
Στον κάδο του μίξερ χτυπάμε το βούτυρο με 100 γραμμάρια ζάχαρη και μέχρι να αφρατέψουν.
Προσθέστε το ξύσμα πορτοκαλιού, τους κρόκους αυγών και το εκχύλισμα βανίλιας και χτυπήστε μέχρι να γίνει ένα ενιαίο μείγμα. Κατόπιν, προσθέστε το μείγμα αμυγδάλου και ανακατέψτε με μια σπάτουλα. Προσθέστε το χυμό πορτοκαλιού και συνεχίζετε το ανακάτεμα.
Σε ένα ξεχωριστό μπολ χτυπήστε τα ασπράδια μέχρι να ασπρίσουν. Σταδιακά προσθέτουμε τα υπόλοιπα 30 γραμμάρια ζάχαρης στα ασπράδια και συνεχίζουμε το ανακάτεμα μέχρι να γίνει μια σφικτή μαρέγκα.
Διπλώστε τη μαρέγκα στο μείγμα αμυγδάλου μέχρι να ομογενοποιηθεί.
Ρίχνετε το μείγμα στη φόρμα και ψήστε για 30 λεπτά. Το κέικ θα φουσκώσει στο φούρνο , αλλά όταν κρυώσει θα πέσει.
Αφήστε το να κρυώσει εντελώς στη φόρμα και αναποδογυρίστε το κέικ σε ένα πιάτο. Πασπαλίστε με άχνη ζάχαρη και σερβίρετε.
