Βροχερή μέρα, ανάποδη με χαμηλό βαρομετρικό.
Ήταν έτσι η Κυριακή που με τις φιλενάδες μου βρεθήκαμε για να κάνουμε μια κοντινή εκδρομή. Θέλαμε χωριό. Ανηφοριές και ισάδες. Παλιό τοπίο και ανθισμένες πλαγιές με αγριολούλουδα.
Έτσι ήταν τα χωράφια που συναντήσαμε. Χιλιάδες κόκκινες ανεμώνες και χαλί από μαργαρίτες κάτω από τα ελαιόδεντρα, παντού.
Πρώτη στάση στον Ασώματο. Τι όμορφο χωριό!
Σαν ξεχασμένο χωριό, ορεινό, με χιλιοπατημένα καλντερίμια και πανέμορφα πέτρινα σπιτικά, έχει μείνει ανέγγιχτο στο χρόνο. Σε κάθε στενό, μια μικρή αρχαία πολιτεία με ανοιξιάτικο αγέρι, ανθισμένες πασχαλιές, αυθεντικό μεράκι.
Ο καφενές του χωριού απέναντι από την εκκλησιά έχει ταμπέλα απ’ έξω: Το φαγί της ημέρας.
Μπήκαμε μέσα. Η Μαρία πρόσχαρη μας περιποιήθηκε αμέσως. Η ταβέρνα ήταν γεμάτη από ηλικιωμένους. Μόνο άντρες! Μας κοίταξαν ερευνητικά για δευτερόλεπτα και μετά συνέχισαν. Παίζαν τάβλι, χαρτιά ή κουβέντιαζαν χαμηλόφωνα.
Κάτι γριούλες κάνανε βόλτα απ’ έξω κουβαλώντας πλεκτό στη μασχάλη ή καλαθάκια με καλούδια. Κοντοστέκονται στη γωνία, κάτι λένε, αλλά ούτε ματιά δεν ρίχνουν προς το καφενείο. Τι να δούνε; Το σκηνικό αυτό δεν τους αφορά.
Τι εικόνα!
Από εκείνες που θαρρείς πως με τίποτα δεν θα συναντήσεις ποτέ τούτον τον αιώνα του διαδικτύου και του instagram.
Τα καφεδάκια υπέροχα, φτιαγμένα στη χόβολη.
Τα γλυκά του κουταλιού χειροποίητα χωρίς γλυκόζη, μας το τόνισε.
Νεράντζι, περγαμόντο, κυδώνι. Φάγαμε απ’ όλα.
Μας ηρέμησε η ξυλόσομπα που τριζοβολούσε, η ηρεμία των παππούδων που ήταν σε ζεν κατάσταση, οι εικόνες μέσα κι έξω από αυτό το παλιό καφενείο του χωριού.
Αλληλοδεσμευτήκαμε πως θα ξαναγυρίσουμε για αυγά τηγανητά με πατάτες, τα λεπίδια, τα κεφτεδάκια, τα άγρια χόρτα του βουνού και κείνες τις κολοκυθοκορφάδες που καθάριζε η Μαρία εκείνη την ώρα μπροστά μας για να τις τηγανίζει με τυριά και χυλό.
Μας είπε άμα θελήσουμε μπορεί να μας μαγειρέψει ό,τι λαχταρά η ψυχή μας. Να την ειδοποιούμε μια μέρα πριν κι αυτή όλα θα τα έχει έτοιμα.
Το χωριό, το περιβάλλον, ο καιρός και ο καφενές της Μαρίας, μας έφερε στην ψυχή μια αισιοδοξία μιας άλλης εποχής! Εκείνης της αθώας, με τις ξεγνοιασιές και την απλή καθημερινότητα.
Θα ξαναρθούμε.
Και θα τηλ. 2252022877 για καμιά αλανιάρα κότα πιλάφι.
Το γλυκό της νηστείας: Ο σιμιγδαλένιος χαλβάς
Έχει την τιμητική του τις μέρες της νηστείας, αλλά είναι και το αγαπημένο γλυκό για κέρασμα στις περισσότερες ταβέρνες της επικρατείας.
Δίνω μια παραλλαγή που μου χάρισε η λατρεμένη μου θεία Μαρίτσα, αδελφή της μαμάς, που μας το έφτιαχνε κάθε φορά που ερχόταν από την Πέτρα και έμενε μαζί μας. Πάντα για να βοηθήσει τη μαμά στην καθημερινότητα, να μας κάνει συντροφιά με τα παραμύθια της και για να μας πλέξει τα υπέροχα χειροποίητα πουλόβερ για το χειμώνα.
Υλικά για στρογγυλή φόρμα 22 εκ.
1/2 ποτήρι νερού ηλιέλαιο
1/2 ποτήρι νερού ελαιόλαδο
2 ποτήρια νερού σιμιγδάλι χοντρό
1 ποτήρι νερού φυσικός χυμός πορτοκάλι
1/2 λεμόνι στημένο
3 κ.σ. κουκουνάρι
1 κ.σ. μέλι
Για γαρνίρισμα σκόνη κανέλα
Για το σιρόπι
3 ποτήρια νερού ζάχαρη
3 ποτήρια νερού νερό
1 ξύλο κανέλας
5 γαρίφαλα
1/2 λεμόνι, τον χυμό του
Εκτέλεση
Σε κατσαρόλα, σε δυνατή φωτιά, ρίχνουμε τα υλικά για το σιρόπι και βράζουμε για 5 λεπτά. Σε κατσαρόλα, σε μέτρια φωτιά, ρίχνουμε ελαιόλαδο και ηλιέλαιο και το κουκουνάρι και το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε συνεχώς για 15 λεπτά. Όταν πάρει χρυσαφί χρώμα το κουκουνάρι τότε είναι έτοιμο και το σιμιγδάλι. Προσθέτουμε τον χυμό πορτοκαλιού και ανακατεύουμε. Προσθέτουμε σιγά-σιγά το σιρόπι, ανακατεύοντας συνεχώς. Όταν το μείγμα ξεκολλάει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας το βάζουμε στη φόρμα. Αφήνουμε να κρυώσει και σερβίρουμε με σκόνη κανέλα.
Έτσι μου αρέσει ο χαλβάς. Καλά καβουρντισμένος, με μπόλικο κουκουνάρι μόνο, κανέλα από πάνω, και λεμονάτος! Η θεία Μαρίτσα μας τον σέρβιρε χλιαρό με έξτρα λεμονάκι από πάνω!
Καλή της ώρα, ποτέ δεν την ξεχνώ γιατί ήταν κι αυτή νόστιμη, γλυκιά και αθώα ψυχή!
