Μερικές φορές το casting των συνδαιτυμόνων είναι εκείνο που εμπνέει και καθορίζει τελικά την επιλογή του μενού σ’ ένα τραπέζι.
Φίλοι, συνάδελφοι, δημόσιες σχέσεις, συγγενείς ή και οικογένεια μπορούν να είναι οι καλεσμένοι σ’ ένα καθημερινό ή επίσημο δείπνο ή γεύμα.
Κάθε φορά ο σχεδιασμός είναι το πιο δύσκολο.
Τα πρώτα, τα δεύτερα, η σαλάτα, το κύριο, το επιδόρπιο. Το ούζο στην αρχή, το κρασί που θα συνοδέψει το φαγητό, το γλυκό κρασί.
Με ούζο
Τον τελευταίο καιρό το ούζο αποτελεί για μένα η πρώτη επιλογή για ξεκίνημα.
Θα το συνοδέψω πάντα με απλούς μικρούς μεζέδες που θα σερβίρω μαζί με αγγουράκι, ραπανάκι, ελιές, κύβους τυρί.
Βρίσκω πως το ούζο διαθέτει την απόλυτη αίσθηση της Ελλάδας και πως η γεύση του στην αρχή ενός γεύματος δίνει εκείνο το ξύπνημα για καλή όρεξη.
Το ούζο είναι αρχοντικό ποτό
Το λέω έτσι γιατί τα τελευταία χρόνια οι λίστες με τα κοκτέιλ δυναμώνουν και το τσίπουρο – που επίσης αγαπώ – πήρε το πάνω χέρι. Οι high σνομπάρουν το ούζο. Εκτός από αυτούς που “είναι χορτάτοι” και δεν έχουν ανάγκη για επίδειξη.
Πριν καιρό βρέθηκα στο σπίτι της εκκεντρικής και εξαιρετικής οικοδέσποινας Ντέπης Χανδρή. Στο Κεφαλάρι. Αυτό το τραπέζωμα έδωσε ένα σπουδαίο στίγμα.
Μας υποδέχτηκε μ’ ένα τραπέζι γεμάτο διαφορετικά ούζα, και απλούς ταπεινούς μεζέδες.
Κεφτεδάκι, αντζούγιες, ψωμοτύρι, ελιές.
Kαι στο κυρίως έκανε μπουφέ μ’ εκείνα τα συγκλονιστικά αστικά πιάτα της Ελλάδας: Μπάμιες με κοτόπουλο, σφυρίδα αθηναϊκή, ρώσικη, λαχανοντολμάδες αυγολέμονο, βλίτα με σκόρδο. Γιατί η αρχοντιά δεν φοβάται την απλότητα.
Θυμάμαι τη θεία Αθηνά με το Λευτεράκι
Έτσι φωνάζαμε τον άντρα της όταν ερχόταν στην αυλή μας τα καλοκαίρια. Η μαμά ήταν φημισμένη για την περιποίηση, το μπερεκέτι της καρδιάς της και της κουζίνας της.
Έβγαινε το ουζάκι στα καραφάκια χωρίς πάγο, με δροσερό νερό και σερβιριζόταν σ’ εκείνα τα κλασικά παλιά ποτηράκια του ούζου που δεν έλειπαν από κανένα σπίτι. Μικρά πιατάκια και πιατελάκια “γόνδολες” γέμιζαν με μεζέ. Το βρισκάμενο. Τας κεμπάπ που είχε περισσέψει, οι πατατοκεφτέδες που μόλις είχαν τηγανιστεί, η ντομάτα τριαντάφυλλο με μπόλικη ρίγανη και αλάτι. Το σφουγγάτο με κολοκυθάκι κομμένο σε μικρούς κύβους. Η γραβιέρα, η φέτα, το τουλουμίσιο. Μέσα σε δέκα λεπτά γέμισε το μικρό τραπέζι της αυλής κάτω από την ιρικιά και δώσ’ του το τσούγκρισμα.
Η έκπληξη
Σε κάθε μου τραπέζι αυτό που με κινητοποιεί είναι η έκπληξη.
Εκείνο το σημείο που ένα απλό και νόστιμο φαγητό θα δημιουργήσει μια άλλη αίσθηση.
Θα κουβεντιαστεί. Ή το στήσιμο του τραπεζιού που θα ευφραίνει το μάτι. Ή η πιατέλα της γιαγιάς.
Ό,τι θα εκπλήξει ευχάριστα, το αυτονόητο.
-Ας πούμε ο τρόπος που θα σερβίρω μια κρύα σούπα σ’ ένα ποτήρι του Μαρτίνι.
-Η ελιά που θα μπει μπηγμένη σε μια οδοντογλυφίδα σ’ ένα σφηνάκι ούζο.
-Η πιατέλα που θα διαλέξω για τη σαλάτα.
-Το γαλακτομπούρεκο που θα βγει καυτό από το φούρνο και θα σιροπιαστεί μπροστά στους καλεσμένους.
-Τα αγριολούλουδα που θα στολίζουν το τραπέζι.
-Τα φρούτα που θα σοταριστούν για να συνοδέψουν το κρέας – προχτές φτιάξαμε σοτέ βερίκοκα εποχής με κάρδαμο και χοντροκοπανισμένο πιπέρι.
Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες δεν θέλουν κόπο, θέλουν τρόπο.
Πατατοκεφτέδες
Υλικά
5-6 βρασμένες πατάτες παγωμένες
4 αυγά, χτυπημένα
200 γρ. τριμμένη γραβιέρα
1 μέτριο ξερό κρεμμύδι, τριμμένο
1/2 ματσάκι μαϊντανός+1/2 ματσάκι δυόσμος, ψιλοκομμένα
αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι
1 φλιτζ. τσαγιού αλεύρι
ελαιόλαδο για το τηγάνισμα
Εκτέλεση
Σε ένα μπολ βάζουμε τις πατάτες και τις λιώνουμε με ένα πιρούνι.
Προσθέτουμε τα αυγά, το αλατοπίπερο, τα μυρωδικά, το κρεμμύδι, το τυρί και ανακατεύουμε καλά. Ρίχνουμε σιγά-σιγά το αλεύρι και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένα πυκνό μείγμα.
Βάζουμε ελαιόλαδο σε ένα βαθύ τηγάνι και μόλις κάψει παίρνουμε κουταλιές από το μείγμα, αλευρώνουμε και κάνουμε μπαλάκια. Τους ρίχνουμε προσεκτικά στο λάδι και τηγανίζουμε για περίπου 2 – 3 λεπτά από κάθε πλευρά. Τους βγάζουμε σε ένα πιάτο με απορροφητικό χαρτί για να στραγγίξουν από τα πολλά λάδια και τους σερβίρουμε.
