Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική εκδρομή είναι αυτή στα βουνά μας.
Στη Λέσβο απολαμβάνω τους όγκους των γυμνών βουνών στην περιοχή προς την Άντισσα και το Σίγρι, τους αιολικούς ανάγλυφους λόφους της Εφταλούς, την κατάφυτη από καστανιές Αγιάσο. Παντού το βουνό έχει μια άλλη χάρη.
Τα δάση και τα βουνά της Πίνδου είναι ακόμα παρθένα και το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής καλύπτεται από δασικές εκτάσεις. Εδώ άλλωστε βρίσκονται δύο από τα πιο εντυπωσιακά φαράγγια της Ευρώπης, του Βίκου και του Αώου, κι αυτή η μαγική ορεινή κοιλάδα της Βάλια-Κάλντα.
Βρίσκομαι σ’ αυτό το κομμάτι της Ελλάδας που οι περιοχές έχουν ανακηρυχτεί εθνικοί δρυμοί και συναποτελούν το εθνικό πάρκο της Βόρειας Πίνδου.
Εδώ είναι ένας προορισμός που συχνάζω όποτε θέλω να πάρω ανάσα από τη βοή της πόλης, ενέργεια από ψηλά δέντρα και να γειωθώ περπατώντας στα φιδίσια μονοπάτια μπας και συναντήσω φρέσκα τα χνάρια της αρκούδας.
Το φθινόπωρο είναι μια από τις ωραιότερες στιγμές της Πίνδου. Αλλά και όλες τις άλλες εποχές μαγεύεσαι από την εναλλαγή του τοπίου και την ομορφιά. Εδώ, έχω μαζέψει άγρια μανιτάρια, βατόμουρα και αγριοφράουλες.
Έχω φάει ταψιά από λεπτές ζαγορίσιες πίτες, γεύτηκα τσίπουρα με σχίνο, περπάτησα πάνω στα περισσότερα γεφύρια και ποτέ, μα ποτέ δεν χορταίνω την ομορφιά του τόπου.
Τα Ζαγοροχώρια, απλώνονται ανάμεσα στην οροσειρά της Πίνδου, το Μιστεκέλι, τον Σμόλικα, την Βασιλίτσα και την Τύμφη και φθάνουν σε υψόμετρο ως και 2.600 μέτρα.
Δάση, απόκρημνες χαράδρες, οff road μαγευτικές διαδρομές, ονειρικοί luxurious ξενώνες με προσωπικότητα, σοφιστικέ ατμόσφαιρα και πανέμορφα χωριά που ξετυλίγονται σαν απόκοσμη πολιτεία, ακριβώς πίσω από τα βουνά, όπως σημειολογικά ομολογεί και η ονομασία τους.
«Za» στα σλάβικα σημαίνει πίσω και «gora» βουνά.
Στο φαράγγι του Βίκου
Στέκομαι με δέος στη θέα της βαθιάς χαράδρας. Γκρίζα κοφτά βράχια, κομμένα θαρρείς σε φέτες. Ιλιγγιώδης γκρεμός που μου κόβει την ανάσα. Ξεκινώντας από το Μονοδένδρι και καταλήγοντας στο χωριό Βίκος διασχίζω το φαράγγι – το μοναδικό που βρίσκεται στο βιβλίο Guinness – με μικρότερο άνοιγμα 1.100μ. και βάθος 900 μ..
Στα γιοφύρια
Κάτω από την ψηλότερη καμάρα κάθε γεφυριού, κρέμεται ακόμα το καμπανάκι που χτυπά όταν οι αέρηδες λυσσομανούν. Προειδοποιεί πως η διάβαση είναι επικίνδυνη. Εδώ, ο Βοϊδομάτης, παραπόταμος του Αώου, διασχίζει το φαράγγι. Διαφορετικός αέρας, άλλο οικοσύστημα.
Ένα συγκλονιστικό Trekking
Λίγο έξω από το Καπέσοβο και σε υψόμετρο 1.120 μέτρων παίρνω το μονοπάτι προς το Βραδέτο. Κατεβαίνω στη χαράδρα της Μεζαριάς, την πέτρινη σκάλα και το καλντερίμι οδηγεί εύκολα σε μιάμιση ώρα περίπου (3,5 χιλιόμετρα) στο ναό του Αγίου Νικολάου. Μια σπουδαία διαδρομή στο «πέτρινο δάσος», που είναι κομμένο σε φέτες από σταχτιές και λευκές πέτρες.
Αξέχαστα
-Η θέα από το χωριό Βίκος στο φαράγγι από ψηλά, στη θέση Μπελόη έξω από το χωριό Βραδέτο και στην Οξιά, πάνω από το Μονοδένδρι.
-Το φημισμένο γεφύρι του Κόκορη! Τα γυρίσματα από πολλά διαφημιστικά spots καθώς και σκηνές από πολλά σίριαλ διατάραξαν την ηρεμία του.
-Οι κολυμπήθρες στο δρόμο για το Μικρό Πάπιγκο. Εκεί σχηματίζεται μια φυσική πισίνα που κατά τους καλοκαιρινούς μήνες θα τσαλαβουτάς στα πεντακάθαρα νερά της.
-Το Μονοδένδρι, με τα πλακόστρωτα καλντερίμια, τη μεγάλη πλατεία και τις γραφικές εκκλησίες.
-Φημισμένο και επιβλητικό το Πάπιγκο, χωρισμένο σε δυο οικισμούς με άψογη αρχιτεκτονική, με παλιά αρχοντικά χτισμένα με άσπρη πέτρα, πετρόχτιστες εκκλησιές, σοκάκια με καλντερίμια και υπέροχους ξενώνες. Το λατρεμένο σημείο των ορειβατών αλλά και αυτών που αναζητούν ατμοσφαιρική ηρεμία.
Λίγο πριν το όμορφο κεφαλοχώρι Αρίστη
Η Βοβούσα, ένα μοναδικό ορεινό χωριό με γνήσια λαϊκή και πολιτιστική παράδοση.
Καγιάκ, κανό και ράφτινγκ στα υπέροχα νερά του Αώου. Η ποικιλία του ανάγλυφου τοπίου και η πανδαισία χρωμάτων δημιουργούν ιδανικές διαδρομές.
Το χωριό Κήποι, κυλάει το ποτάμι στολισμένο με πανέμορφα πέτρινα γεφύρια. Περπάτησε στα λιθόστρωτα καλντερίμια του, χάζεψε τα χαγιάτια με τα τοξοειδή ανοίγματα, τις πέτρινες βρύσες.
Τα Άνω Πεδινά, ένα πετρόχτιστο γραφικό χωριό.
Βίτσα, όμορφο και οργανωμένο χωριό.
Ας επανέλθουμε όμως στην ζαγορίσια πίτα, που είναι τραγανή, λεπτή, βουτυράτη και αφήνει αυτή την γλύκα στον ουρανίσκο που δεν θες να σταματήσεις… Καιρός λοιπόν, να σας αποκαλύψω τα μυστικά της. Βασικό ρόλο παίζει η ποιοτική φέτα και το βούτυρο της περιοχής αφού η κτηνοτροφία καλά κρατεί… Το αλεύρι προέρχεται από πετρόμυλο και μόλις κοσκινιστεί και «πάρει αέρα» δίνει τα καλύτερά του… Το ταψί πρέπει να είναι βουτυρωμένο και καυτό πριν δεχτεί τον χυλό της πίτας. Η θερμοκρασία παίζει βασικό ρόλο στην κουζίνα γενικά. Και το τελικό μυστικό για την επιτυχία όλων των πιάτων είναι η διάθεση να προσφέρουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους μας μέσα από το φαγητό, που είναι επικοινωνία και δημιουργεί συναισθήματα και δυνατές αναμνήσεις.
Όποτε θέλετε μια όμορφη εκδρομή μην διστάσετε να επιλέξετε προορισμό τα Ζαγοροχώρια.
Αλευρόπιτα από τα Ζαγοροχώρια
Υλικά
400 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 αυγά
1 αυγό χτυπημένο
220 ml φρέσκο γάλα
60 ml ελαιόλαδο
50 γρ. βούτυρο αιγοπρόβειο σε κύβους
300 γρ. φέτα
Εκτέλεση
Σε ένα μεγάλο μπολ, ρίχνουμε το αλεύρι με τα αυγά και το γάλα. Ανακατεύουμε καλά να γίνει χυλός. Τρίβουμε από πάνω τη μισή φέτα και ρίχνουμε και λίγο ελαιόλαδο. Ο χυλός, πρέπει να είναι αρκετά ρευστός. Αν χρειαστεί βάζουμε και λίγο ζεστό νερό για να αραιώσει.
Βάζουμε ένα στρογγυλό ταψί για πίτες σε καλά προθερμασμένο φούρνο στους 250ºC και το αφήνουμε να κάψει σκέτο. Βγάζουμε με προσοχή από το φούρνο και το αλείφουμε με βούτυρο.
Εκεί μέσα ρίχνουμε αμέσως το χυλό φροντίζοντας με κυκλικές κινήσεις να πάει παντού.
Τότε ρίχνουμε και την υπόλοιπη φέτα και μερικά κυβάκια βούτυρο φροντίζοντας να πάνε σε όλη την πίτα.
Περιχύνουμε την πίτα με το χτυπημένο αυγό και βάζουμε και πάλι το ταψί στον καυτό φούρνο.
Κατεβάζουμε την θερμοκρασία στους 200ºC και ψήνουμε την πίτα για 35-40 λεπτά, μέχρι η πίτα να ξεροψηθεί και να είναι λεπτή, να μην ξεπερνά το 1 εκατοστό.
Η πίτα είναι έτοιμη όταν ξεκολλά ολόκληρη από το ταψί.
