Του Αριστείδη Καλάργαλη
Ενημερωθήκαμε από τις εφημερίδες ότι δωρίθηκαν, από κάποιο σχολείο της Ελβετίας, αρκετοί υπολογιστές στο 6ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης. Αυτού του είδους τα νέα τα πληροφορούμαστε τακτικά, όλο το προηγούμενο διάστημα. Δήμοι, σύλλογοι γονέων, άλλοι φορείς δωρίζουν υπολογιστές και τάμπλετ σε σχολεία. Όλο το υλικό, πάντοτε, είναι καλοδεχούμενο από τη σχολική κοινότητα. Μερικές φορές διαπιστώνουμε και υπερβολές στη διαδικασία της δωρεάς ή στην αποδοχή της. Π.χ. καλούνται εκπρόσωποι του σχολείου σε κάποιο δημαρχείο ή στον χώρο του δωρητή για να παραδοθούν 2 ή 3 τάμπλετ.
Με αφορμή αυτό θυμηθήκαμε το θέμα της προμήθειας των υπολογιστών και των τάμπλετ από το Υπουργείο Παιδείας. Από τα τέλη της περσινής άνοιξης πηγαίνουν οι υπολογιστές στα σχολεία. Η φετινή χρονιά βρίσκεται μετά το μέσον της, αλλά φως στην προμήθεια δεν φαίνεται. Αντί αυτού από την 1η Μαρτίου διακόπηκαν τα γεύματα που προσφέρονταν σε 185.000 μαθητές. Γιατί λέει δεν υπογράφτηκε, ακόμα, η νέα σύμβαση. Καλά εκεί στο υπουργείο δεν ήξεραν πότε λήγει η σύμβαση, έτσι ώστε να φροντίσουν για την έγκαιρη σύνταξη και υπογραφή της καινούριας; Να πούμε ότι ο αριθμός των γευμάτων είναι αυτός που άφησε το 2019 η προηγούμενη κυβέρνηση (του ΣΥΡΙΖΑ) κι ότι δεν ακολουθήθηκε ο σχεδιασμός για την επέκταση σε περισσότερους μαθητές, έτσι ώστε φέτος να καλύπτονταν όλοι οι μαθητές. Όταν πρωτοξεκίνησε η παροχή γευμάτων κάποιοι, από τη σημερινή κυβέρνηση, τα χαρακτήρισαν συσσίτια. Το πόσο προσφέρουν στους μαθητές και στις ελληνικές οικογένειες μάλλον δεν χρειάζεται ανάπτυξη, ειδικά με τις επιπτώσεις που έχει φέρει η πανδημία σε πάρα πολλούς συμπολίτες μας.
Στη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε έπρεπε το υπουργείο να υποστηρίξει την εκπαίδευση ποικιλοτρόπως. Να εμψυχώσει τους εκπαιδευτικούς, να αντιμετωπίσει προβλήματα, να μην δημιουργήσει άλλα. Ειδικά λόγω της πανδημίας να αναπροσαρμόσει τα προγράμματα, τους στόχους, τις μεθόδους. Τίποτα δεν είναι το ίδιο. Οι εκπαιδευτικοί, όλων των βαθμίδων, έχουν απορίες, ερωτήματα, αγωνιούν για τους μαθητές τους, το σχολειό, την εκπαίδευση. Αυτό διαπιστώνουμε με τα ερωτήματα που βάζουν αναμεταξύ τους οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς, οι μαθητές, την αγωνία που έχουν όλοι για το σχολειό.
Αντ’ αυτού το υπουργείο και ειδικά η κ. υπουργός, κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Τον προηγούμενο χρόνο «έκανε», λέει, ηλεκτρονικές εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων των εκπαιδευτικών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Με διάφορες πιέσεις κατάφερε να υπάρξει αποχή 93%, πρωτοφανές και ασύλληπτο ποσοστό αποχής. Η απλή αντιμετώπιση του θέματος με παράταση της θητείας των συμβουλίων δεν επιλέχτηκε, γιατί ήθελε να δείξει την πυγμή της, διά της επιβολής.
Τώρα προτάσσεται και επιχειρείται να ξεκινήσει η διαδικασία της αξιολόγησης των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Ήδη και σε αυτό το θέμα η συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων αποφάσισε να απέχει από τη διαδικασία αυτή. Μπορεί να ακούγεται όμορφο, η αξιολόγηση, σε πολλούς, αλλά δεν είναι αυτό που απουσιάζει από τα σχολεία για να λειτουργήσουν καλύτερα. Έχουμε κλείσει δέκα (10) χρόνια με οικονομική ύφεση, μνημόνια, ανεργία, μειώσεις μισθών, συρρίκνωση του συστήματος υγείας, κλείσιμο σχολείων (να θυμηθούμε τις καταργήσεις Τομέων και τις απολύσεις εκπαιδευτικών των ΕΠΑΛ που έγιναν το 2013). Οι μαθητές στα Δημοτικά αυξήθηκαν ανά τμήμα, από τους 22 στους 25. Άλλο ένα θετικό βήμα της προηγούμενης κυβέρνησης που κατάργησε η σημερινή.
Για να αλλάξει η πορεία της χώρας, επομένως και της εκπαίδευσης, χρειάζεται η ελάχιστη κοινή πλεύση. Στην εκπαίδευση απαιτείται ηρεμία, αγκάλιασμα του εκπαιδευτικού, αντιμετώπιση και παραμερισμό των προβλημάτων. Πρωτίστως να δημιουργηθεί καλό παιδαγωγικό, συναδελφικό, ψυχολογικό κλίμα μέσα στα σχολεία. Να μην μπούνε νέα θέματα, τα οποία θα προξενήσουν κάθε είδους τριβές. Δεν γίνεται να ψάχνουν οι διευθυντές κι οι εκπαιδευτικοί υπολογιστές, μάσκες (αλήθεια ράβονται οι μάσκες;), προσωπικό καθαριότητας. Οι γονείς να είναι με ερωτήματα. Πώς είναι δυνατόν και δεν έχουν εμβολιαστεί όλοι οι εκπαιδευτικοί μέχρι σήμερα και τουλάχιστον οι μαθητές του Λυκείου; Στην Κύπρο αυτό έχει γίνει. Μπορεί να είναι λιγότεροι οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές, αλλά μικρότερες είναι και οι άλλες υποδομές. Ας σκεφτούμε ότι ο κάθε εκπαιδευτικός έρχεται σε επαφή με αρκετές δεκάδες μαθητές κάθε μέρα. Κι αυτοί έχουν τον δικό τους κύκλο επαφών. Άρα μήπως οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι στην ομάδα που θα προηγηθεί στους εμβολιασμούς;
Ας συμβουλέψουν, κατά τη γνώμη μου, κάποιοι την υπουργό ότι τα σχολειά είναι ζωντανός χώρος, δεν είναι επιχείρηση με δούναι και λαβείν. Είναι ο κοινωνικός χώρος με τα μικρότερα ηλικιακά μέλη, καθώς κι ο εργασιακός χώρος όπου οι εργαζόμενοι είναι όλοι σπουδαγμένοι. Και από το αποτέλεσμα της λειτουργίας των σχολείων εξαρτώνται πολλά, με αντίκτυπο στην κοινωνία.
