Ο δεύτερος τόμος μιας πολύ αξιόλογης ποιητικής συλλογής της Μαρίας Βρανά-Παπάλα με τίτλο «Ανεμόεσσα Αιολίδα» κυκλοφόρησε και μας ταξιδεύει μέσα από τους στίχους στη Λέσβο φυσικά και τη νησιωτική Ελλάδα γενικότερα, στις ανθρώπινες σκέψεις και σχέσεις. Και όλα αυτά με αναφορές στο πέρασμα της μακραίωνης ιστορίας του τόπου μας και με συναισθήματα από εποχή του χρόνου, με ποιήματα αφιερωμένα στους Δάφνι και Χλόη ως τον Σόλωνα Λέκκα και από τη Μοναξιά της Πρωτοχρονιάς ως τα Χίλια Πρόσωπα της Άνοιξης.
«Ίσως η σιωπή
να είναι η αυταπάτη
μιας υποτιθέμενης νίκης,
μιας νίκης που δεν γράφτηκε
ποτέ από την ιστορία,
γιατί δεν υπήρξε ποτέ.
Ίσως τελικά η σιωπή να είναι
η αυτοτιμωρία των δειλών».
Αυτό είναι το σημείωμα της ποιήτριας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, που σκιαγραφεί και την ανάγκη εξωτερίκευσης όλων εκείνων που προσφέρει στους αναγνώστες μέσα από τη δουλειά της.
Με πάνω από 90 ποιήματα στη συλλογή, η κ. Παπάλα δεν χρειάζεται συστάσεις για το βιβλιόφιλο κοινό του τόπου μας, αφού ήδη από τις δουλειές της έχει κερδίσει και τον θαυμασμό, αλλά και τον σεβασμό αυστηρών κριτών του έργου της. Χαρακτηριστική άλλωστε και η κριτική του αγαπητού σε όλους Βαγγέλη Χατζημανώλη, που δεν διστάζει να τη χαρακτηρίσει απόγονο και συνεχιστή του Αλκαίου και της Σαπφούς. Εκείνων, δηλαδή, που με τη βαριά κληρονομιά τους καθορίζουν το δύσβατο δημιουργικό μονοπάτι, που καλούνται να διαβούν οι λογοτέχνες των χρόνων που ακολούθησαν και των ημερών μας.
Ο 2ος τόμος της «Ανεμόεσσας Αιολίδας» κυκλοφορεί σε αυτοέκδοση της συγγραφέως Μαρίας Βρανά-Παπάλα, σε εικονογράφηση της Πιπίνας Χατζημιχαήλ και σε εκτύπωση της Αντωνίας Σάββα.
