Τη Λίλιμπετ τη γνώρισα καλύτερα μέσα από τη συναρπαστική σειρά The Crown.
Πριν ήταν απλά η βασίλισσα που μόστραρε στα αυστραλέζικα δολάρια κάποτε και πάντα στις λίρες Αγγλίας. Στην Αυστραλία ως μέλος – έστω και ανεξάρτητο – της Κοινοπολιτείας γιορτάζονται ακόμα προς τιμήν της τα γενέθλια της Ελισάβετ, κάθε χρόνο.
Παρούσα πάντα, έστω και σιωπηλά.
Επίσης, την Ελισάβετ τη “γνώρισα” μέσω της αξιαγάπητης φίλης δημοσιογράφου αείμνηστης Μάνιας Παπαδοπούλου που – σαν γραφείο τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Λονδίνο για πολλά χρόνια – μας διηγιόταν πάντα τα συγκλονιστικά τσάγια – tea time – με τα σκονς και τα ribbon sandwiches στους κήπους των ανακτόρων. Είχε την τιμή να είναι πάντα καλεσμένη και δεν έχανε ευκαιρία να μας διηγείται για την αίγλη, τη glamour ατμόσφαιρα και το πρωτόκολλο του θεσμού, έτσι όπως το έζησε.
Η Ελισάβετ έζησε 96 χρόνια
Παρόλο που μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι άκρως βενιζελικό και αντιβασιλικό, θυμάμαι ο μπαμπάς να μιλάει με εγκράτεια και σεβασμό για την Ελισάβετ. Του άρεσε και το πρωτόκολλο.
Βρήκα πολλά αποκόμματα από ξένες εφημερίδες και περιοδικά της εποχής του, με φωτογραφίες της βασίλισσας από διάφορα ταξίδια της. Πιστεύω πως πιο πολύ ζήλευε τα ταξίδια της παρά το βασιλικό της προφίλ.
Ένα παραμύθι η ζωή της, με όλα τα καλά και τα άσχημα που πάντα επιφυλάσσει η ζωή για όλους τους θνητούς και τους γαλαζοαίματους.
Γιατί όμως τέτοιο πένθος από τόσους πολλούς απλούς και φτωχούς ανθρώπους για το μέλος της πλέον υψηλής ανέγγιχτης βρετανικής τάξης; Στα social media έγινε ο κακός χαμός. Αρνητικά και θετικά σχόλια, δείχνουν πόσο σημαντική ήταν.
Η εποχή με πρίγκιπες και βασιλιάδες έχει φύγει ανεπιστρεπτί.
Για τη Βρετανία όμως αυτός ο θεσμός είναι ένα τεράστιο brand name που παράγει χρήμα, φέρνει χρήμα και τουρισμό όσο κι αν ξοδεύει χρήμα από τον κρατικό κορβανά.
Επιπλέον αποτελεί την αδιαμφισβήτητη ταυτότητα της Βρετανίας.
Βασίλειο και Μεγάλη Βρετανία πάνε μαζί.
Και εκείνο που διακρίνει κανείς πίσω από τις λεπτές ισορροπίες είναι αφενός η απόλυτη αφοσίωση του μονάρχη στο καθήκον, αφετέρου το μυστήριο ενός μακρινού παρελθόντος που έχει εγκατασταθεί μέσα στην κουλτούρα και την ψυχή των Βρετανών, αλλά και των κατοίκων της Κοινοπολιτείας, που ό,τι κι αν υπέφεραν ή κέρδισαν μετουσίωσαν το θεσμό σε καθημερινότητά τους.
Ωστόσο…
…σκέφτομαι πως είναι θλιβερό να περιμένεις να πεθάνει η μητέρα σου για να ανέβεις στο θρόνο.
Είναι εξίσου θλιβερό για τον Ουίλιαμ να περιμένει να πεθάνει ο Κάρολος για να γίνει βασιλιάς.
Ο θάνατός σου, η καριέρα μου.
Δεν είναι και ό,τι καλύτερο!
Ούτε για τον γονέα, ούτε για το παιδί.
Γιατί λοιπόν δεν παραιτήθηκε νωρίτερα η Ελισάβετ;
Λέγεται πως η πράξη του πρώην βασιλιά Εδουάρδου που παραιτήθηκε για να ζήσει με την αγαπημένη του κα Σίμψον θεωρήθηκε από την βασιλική οικογένεια ως η εσχάτη προδοσία σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας.
Η λέξη παραίτηση έγινε ταμπού για τους Windsor.
Και ίσως γι’ αυτό ο καημένος ο Κάρολος έπρεπε να περιμένει 73 ολόκληρα χρόνια για να γίνει βασιλιάς στα γεράματά του.
Η αίσθηση του καθήκοντος έπαιζε πρωταρχικό ρόλο γι’ αυτή την γυναίκα, που μπόρεσε να σταθεί ακέραια στο αξίωμά της για εβδομήντα χρόνια.
Η ζωή της ήταν προδιαγεγραμμένη.
“Δύσκολη εποχή για πρίγκιπες”
Όπως κάθε οικογένεια, έτσι κι αυτή της Ελισάβετ, στη σύγχρονη πλέον εποχή των social media διαταράχτηκε από σκάνδαλα, απάτες, φήμες, μοιχείες και η απομυθοποίηση σαφώς και ήταν οδυνηρή για την μονάρχη.
Η αξέχαστη Νταϊάνα! Δεν ήταν και λίγο όλο αυτό!
Όμως η μακροβιότερη μονάρχης όλων των εποχών, τα άντεξε όλα!
Όπως λένε, όλα αντέχονται, πόσο μάλιστα όταν διαθέτεις όλο αυτό τον πλούτο και την άνεση που σε περιβάλλει και ούτε λίγο, ούτε πολύ σε προστατεύει!
Και κατάφερε μαζί με τον Φίλιππο να εκσυγχρονίσει τον θεσμό. Κι αυτό μέσα σε εποχές πολύ πιο δύσκολες για τις μοναρχίες.
Παρόλα αυτά, όπως και να το κάνουμε, η Βασιλική Οικογένεια, για την Μ. Βρετανία ως θεσμός, είναι μια κοινωνική σταθερά. Η βασίλισσα κρατούσε ενωμένη τη χώρα και ταυτόχρονα ήταν μια ηγέτης της διεθνούς διπλωματίας.
Προφανώς, ο θάνατός της συμβολίζει το τέλος μιας εποχής για όλους.
Καλό ταξίδι MA’AM.
SCONES: τα ψωμάκια που τρώγονται με κρέμα και μαρμελάδα στην τελετή τσαγιού της Μ. Βρετανίας
Τα πρωτόφαγα στο υπέροχο αγροτικό καφενείο ενός Ιρλανδού με μεγάλα μουστάκια στο SASAFRAS στο Όρος DENEDNONGS, έξω από τη Μελβούρνη.
Ήταν τα καλύτερα σκονς που δοκίμασα ποτέ εκτός από τα δικά μου, που σας δίνω τη συνταγή. Η τελετή τσαγιού στο Λονδίνο και σε όλη την Αγγλία είναι καθιερωμένη και αποτελεί πόλο έλξης. Σε όλα τα μεγάλα ξενοδοχεία γίνεται χαμός καθώς όλοι οι τουρίστες την απολαμβάνουν. Αν θελήσετε να πάτε, αποφύγετε τα πολύ τουριστικά μέρη.
Υλικά
350g αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 κ.σ. μπέικιν πάουντερ
85g βούτυρο κομμένο σε κύβους, κρύο
3 κ.σ. ζάχαρη
175 ml γάλα
1 tsp βανίλια υγρή
μαρμελάδα βατόμουρο ή ό,τι άλλο
κρέμα σαντιγί άγλυκη (γιατί στην Ελλάδα δύσκολα βρίσκουμε τον clotted cream που έχουν στην Αγγλία και πάει με τα σκονς)
Εκτέλεση
Προθερμαίνετε το φούρνο στους 200 βαθμούς.
Βάζετε το αλεύρι με το βούτυρο και αλάτι σ’ ένα μπολ και το τρίβετε με τα χέρια σας να γίνει σαν φρυγανιά.
Προσθέτετε τη ζάχαρη, το γάλα χλιαρό, τη βανίλια, το μπέικιν και ανακατεύετε ελαφρά, ίσα που να δέσει το ζυμάρι.
Ρίχνετε στον πάγκο της κουζίνας λίγο αλεύρι, βάζετε πάνω το ζυμάρι, απλώνετε σε ύψος όσο δυο δάχτυλα και κόβετε με κουπ πατ (μέγεθος σαν ποτήρι σωλήνα).
Βάζετε σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί, το ένα δίπλα στο άλλο, αλείφετε με γάλα ή αυγό.
Αφήνετε και λίγο αλευρωμένη την επιφάνεια. Ψήνετε για 10 -12 λεπτά.
Τα σερβίρετε αμέσως μόλις βγουν από το φούρνο.
Τα ανοίγετε με το χέρι, ποτέ με μαχαίρι και βάζετε πάνω μια γερή δόση μαρμελάδας και μπόλικη σαντιγί.
