Έκλεισε ο φούρνος του Γεννιτσαριώτη στη γειτονιά μας.
Τομή μεγάλη. Άλλη μια ζωντανή επιχείρηση που άφησε ιστορία στην πόλη μας, δεν έχει διάδοχη κατάσταση. Αυτά που έζησε η δικιά μας γενιά είναι μοναδικά σε σχέση με ό,τι χειροποίητο και φρέσκο. Έτσι τουλάχιστον θέλουμε να λέμε.
Κάθε γενιά όμως έχει τα δικά της κι ας μην τα ακυρώνουμε.
Εγώ μεγάλωσα με δυο βασικές καθημερινές συνήθειες.
Να πηγαίνω ενίοτε όταν με έστελνε η μαμά να πάρω ψωμί από το φούρνο του κυρ-Παναγιώτη και γιαούρτια πρόβεια από τον Θαλασσέλη.
Από εκεί έπαιρνα το ψωμί της οικογένειας και εκεί πηγαίναμε τις λαμαρίνες με το φαγητό για ψήσιμο, τις Κυριακές και τις γιορτές. Τα γεμιστά μας, τα γιουβέτσια μας, οι πατάτες με το κοτόπουλο, μοσχοβολούσαν από τον ξυλόφουρνο. Τα κουλούρια αμμωνίας της Λαμπρής είχαν την τιμητική τους, ενώ οι βασιλόπιτες έφερναν τη μυρωδιά από το μαχλέπι σ’ όλη τη γειτονιά.
Γεύσεις και μνήμες ανεξίτηλες σε μια γειτονιά που υπέκυψε στη λαίλαπα της πολυκατοικίας και όπου χτίστηκε και το τελευταίο κομματάκι γης χωρίς να αφήσουν ούτε ένα μικρό πεζοδρόμιο. Η τομή άρχισε από την μανία της κερδοσκοπίας των μηχανικών μαζί με τους προύχοντες, που λεηλατήσανε την όμορφη γειτονιά και συνεχίστηκε με την αδιαφορία και την μετάλλαξη. Και μάλιστα αρχές του ‘90 που θα ‘λεγε κανείς πως από τη μια σώζαμε στην πόλη τα αρχοντικά κι από την άλλη γκρέμισαν τις μονοκατοικίες με τις αυλές που μοσχοβολούσαν αγιόκλημα και γιασεμί.
Ούτε τα φυτά δεν βρήκαν έλεος.
Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που συνέβαλαν σ’ αυτή την καταστροφή έχουν ποτέ αναλογιστεί τη ζημιά και αν έχουν μετανιώσει.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θυμούνται το ελαιοτριβείο του Κατσικαδέλλη, την αλάνα απέναντι από το σπίτι μου όπου όλες οι συμμορίες αγοριών κατέληγαν εκεί για να παίξουν ποδόσφαιρο, τους χωματόδρομους που οδηγούσαν μέσα από τις ελιές στον φημισμένο Ναυτικό Όμιλο.
Σήμερα η Χρυσομαλλούσα έχει μια άλλη αύρα, είναι άσχημη με λίγες αναπνοές από παλιά όμορφα σπίτια με τις αυλές τους, με πολλές κακόγουστες πολυκατοικίες, με λίγες ανάσες όπως το πλάτωμα έξω από την εκκλησία της Παναγιάς, με λίγα, αλλά καλά μπακάλικα με ξεχωριστά προϊόντα, με βοή από τις τσιτωμένες εξατμίσεις από τα μηχανάκια, με λίγα παιδάκια που δεν μπορούν να ξεχυθούν στη γειτονιά και να παίξουν, όπως κάναμε εμείς και έως και τα παιδιά μας που λίγο πρόλαβαν.
Σαφώς και πάντα υπάρχει εξέλιξη. Ποτέ τα πράγματα σε μια πόλη δεν μένουν τα ίδια. Αλλά ζηλεύω τις πόλεις και τα χωριά του παλιού και του νέου κόσμου, που διατηρούν τον τόπο τους. Σίγουρα κι εμείς στο νησί έχουμε κάποια όμορφα χωριά που άντεξαν στο χρόνο και δεν υπέκυψαν. Δυστυχώς οι εκάστοτε αρχιτεκτονικές επιτροπές σ’ αυτό το νησί με τις ευλογίες των δημάρχων, των νομαρχών και των περιφερειαρχών δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την κακογουστιά και την αλαζονεία του νεοπλουτισμού.
Ας όψεται ο ραγιαδισμός!
Γκρινιάζω, μια και μόνο αυτό έχει μείνει, μέχρι να υπάρχει φως στο τούνελ.
Η τούρτα νουγκατίνα της κυρίας Μαρίνας
Υλικά
Για το παντεσπάνι
100 γρ. αμύγδαλα ψιλοτριμμένα
130 γρ. ζάχαρη
8 ασπράδια αυγών
1/3 κουτ. γλυκού κανέλα
Για την κρέμα
1/2 λίτρο γάλα φρέσκο, πλήρες
2 κ.σ. βούτυρο
2 κ.σ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κ.σ. κορν φλάουρ
3 κ.σ. ζάχαρη
3 κρόκοι αυγών
1 κ.σ. νερό
Εκτέλεση
Χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα.
Διπλώνουμε με απαλές κινήσεις τα αμύγδαλα μέσα στη μαρέγκα και μεταφέρουμε το μείγμα σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 βαθμούς για περίπου 35 λεπτά.
Βγάζουμε και αφήνουμε να κρυώσει το παντεσπάνι.
Κρέμα
Βράζουμε το γάλα και προσθέτουμε το βούτυρο και τη ζάχαρη. Ανακατεύουμε. Σε ένα μπολ χτυπάμε τους κρόκους μαζί με το νερό, το αλεύρι και το κορν φλάουρ και τους αδειάζουμε στο κατσαρολάκι με το γάλα, σιγά-σιγά και ανακατεύοντας διαρκώς, μέχρι να πήξει η κρέμα.
Αποσύρουμε από τη φωτιά και αφήνουμε να κρυώσει.
Κόβουμε το παντεσπάνι στη μέση. Απλώνουμε τα 2/3 από την κρέμα στο μισό και σκεπάζουμε με το δεύτερο. Γαρνίρουμε με την υπόλοιπη κρέμα και βάζουμε την τούρτα στο ψυγείο. Σερβίρουμε την τούρτα με απογευματινό καφέ ή τσάι ή μετά από ένα υπέροχο φαγητό.
