«Για τον κληρικό, η αυλαία δεν πέφτει ποτέ», σχολίαζαν οι περισσότεροι εκ των τοπικών αρχόντων της Λέσβου που βρέθηκαν χθες ανήμερα της γιορτής των Ενόπλων Δυνάμεων στο στρατηγείο της Παγανής, στη Μυτιλήνη, όταν αντίκρισαν τον π. Κομνηνό Βράνη για άλλη μια φορά στις επάλξεις της Ορθοδοξίας και του στρατεύματος. Αν και το τελευταίο διάστημα έχει παραδώσει τη θέση του στρατιωτικού ιερέα μετά τον διορισμό νέου στην 98 ΑΔΤΕ, ούτε καν πέρασε από το νου του να μείνει μακριά από έναν χώρο μέσω του οποίου υπηρέτησε την Εκκλησία του Χριστού επί 26 χρόνια. Άλλωστε ο εφημέριος τυπικά αποστρατεύθηκε στο βαθμό του Ταξίαρχου από το έτος 2011, συνεχίζει όμως για 8 χρόνια ακόμα να δίνει την ψυχή του στην 98 ΑΔΤΕ και στους στρατευμένους αφιλοκερδώς.
Κι όμως για τον παπά Κομνηνό που καταφέρνει να συγκλονίζει πολλές φορές το ποίμνιο με τον λόγο του, για έναν εφημέριο που βρέθηκε από τα μεγάλα σαλόνια της Μητρόπολης Μυτιλήνης, Πρωτοπρεσβύτερος του Αγίου Θεράποντα στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 διαδεχόμενος τον μακαριστό Μιχαήλ Αγγελινό, τον παπά Μιχάλη, με το βαθμό του Λοχαγού στα βουνά και στα στρατόπεδα κοντά στους νέους, η αυλαία δεν έπεσε κι ούτε θα πέσει.
Χθες, ημέρα εορτασμού των Ενόπλων Δυνάμεων στην 98 ΑΔΤΕ βρέθηκε μαζί με τον εφημέριο της Ζωοδόχου Πηγής Βαρειάς, τον π. Αντώνη Κοντοπό. Τι μικρός που είναι ο κόσμος μας, όταν τη δεκαετία του ‘80 ο π. Κομνηνός Βράνης αναλάμβανε τον Άγιο Θεράποντα, ο π. Αντώνης ήταν ακόμα διάκονος. Σήμερα οι δρόμοι των δυο κληρικών ξανασμίγουν, καθώς ο π. Κομνηνός με την αποδέσμευσή του από το στράτευμα κατηφόρισε για τη Βαρειά, όπου συλλειτουργούν πια με τον νεανικό του φίλο, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο τη μικρή ενορία στο προάστιο της Μυτιλήνης.
Το γεγονός ότι ο π. Κομνηνός μετρά 43 χρόνια με το ράσο δεν έχει καμία σημασία και προφανώς δεν τον επηρεάζει ούτε κατ’ ελάχιστο για να καθίσει στο σπίτι του. Άλλωστε πάντα η θέση του ήταν κοντά στους πιστούς, πάντα έβρισκε το χρόνο να διαβάσει μια ευχή ακόμα και σε εκείνους που συναντούσε στο δρόμο, αμετακίνητος στις παραδόσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά διαλλακτικός και με πατρική στοργή κοντά στον αμαρτωλό άνθρωπο, ακούραστος κοντά στους κατατρεγμένους.
Αντηχεί άλλωστε ακόμα ο συγκλονιστικός του λόγος όταν στη μεταναστευτική κρίση του 2015 βρέθηκε με ένα τσούρμο γυναίκες κοντά στους – για άλλους άπιστους και αλλοθρήσκους – κατατρεγμένους πρόσφυγες για να απαλύνει τον πόνο τους. Και τότε, στην εικόνα μιας μετανάστριας μάνας, που μη έχοντας γάλα για να θηλάσει το βρέφος της βρισκόταν σε απόγνωση. Τότε που μια Μυτιληνιά από αυτές που ακολουθούσαν τον κληρικό, λεχώνα προσέφερε το δικό της μαστό για να χορτάσει το βρέφος, αψηφώντας τους φόβους για μετάδοση ασθενειών, ο παπά Κομνηνός είπε τη φράση που έμεινε «τώρα χόρτασες το Χριστό μας με την πράξη σου».
Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις αναξιοπαθούντων δίπλα στους οποίους στάθηκε κρατώντας τις πράξεις του μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας γιατί για τον ίδιο αυτό είναι η ουσία της πράξης. Το ίδιο και για την ειρηνευτική του δράση συμμετέχοντας σε αποστολές, εκ των οποίων το έτος 1998 έως το 2000 σε Κόσσοβο, Σαράγιεβο, Κροατία, Σπλιτ.
Στάθηκε όλες τις ώρες χωρίς να υπολογίζει τον προσωπικό – οικογενειακό του χρόνο κοντά στα στρατευμένα νιάτα που στο πρόσωπό του έβρισκαν έναν φίλο για να τους ακούσει, να τους καταλάβει, να τους συμβουλεύει και να τους βοηθά για να ξεπερνούν τα προσωπικά τους ή άλλα αδιέξοδα της νιότης. Το μεγαλείο της ψυχής του όμως φάνηκε σε όλο το μήκος και πλάτος όταν αρρώστησε βαριά η αγαπημένη του σύντροφος, η πρεσβυτέρα. Από τη μια στύλος ακλόνητος κοντά της, στα νοσοκομεία των Αθηνών να την παρηγορεί και να της δίνει δύναμη να πολεμήσει και να αντέχει τις σκληρές χημειοθεραπείες και από την άλλη εδώ στη Μυτιλήνη κοντά στα δύο τους παιδιά, στον Ταρσίζιο και τον Ιάκωβο, να κάνει τα πικρά-γλυκά λέγοντάς τους πως η μάνα τους ήταν καλά.
Το σπουδαιότερο όλων, δεν έλειψε ούτε στιγμή από τους στρατευμένους, βάδισε στωικά τον προσωπικό του Γολγοθά και αντί να ζητά να του δώσουν κουράγιο, συνέχιζε να δίνει εκείνος απλόχερα στους άλλους. Και τότε που ο Πανάγαθος, με το δικό Του Σχέδιο πήρε μετά από 42 χρόνια γάμου, το Δεκέμβριο του 2018 κοντά του την Ταξιαρχούλα, ο παπάς δεν λύγισε. Στάθηκε στην ωραία πύλη, κι όσο κι αν έτρεμε η φωνή του, όσο κι αν έτρεχαν τα δάκρυα, ευχαρίστησε έναν προς έναν αυτούς που τον βοήθησαν με κάθε τρόπο σ’ αυτή την ανηφορική πορεία. Απόλυτα συνειδητοποιημένος ότι ανήκει στο ποίμνιο, έκανε πέτρα το πένθος για να βρίσκεται κοντά στους άλλους που πενθούσαν και τον χρειάζονταν.
Τώρα πια με την πρεσβυτέρα να τον βλέπει από ψηλά, ο παπά Κομνηνός με τους δυο γιους του δημιουργημένους, ξέρει καλύτερα από τον καθένα πως η αυλαία για τον κληρικό δεν πέφτει ποτέ. Θες γιατί αυτό δίδαξε ο Χριστός, ίσως γιατί ο ίδιος ορφανεύοντας από τα 12 έμαθε να ζει ανάμεσα στους ανθρώπους και ως κληρικός πια να βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο και να υπηρετεί τον Θείο λόγο.
Η λήξη της θητείας του στρατιωτικού ιερέα ξετυλίγει μπροστά ένα νέο ξεκίνημα. Τον φέρνει στα νεανικά του χρόνια όταν με τον παπά Αντώνη ατένιζαν με αισιοδοξία το μέλλον. Σήμερα ξανά μαζί οι δυο τους, με μια παιδική αθωότητα και καλοσύνη, εκεί που τους καλεί το καθήκον της ζωής και της ιεροσύνης…
