Μας έγιναν συνήθεια. Ίσως και καλοκαιρινή απόλαυση στα πρωινά των ξενοδοχείων.
Μου αρέσουν οι πολλές παραλλαγές τους και η αμερικάνικη καταγωγή τους.
Η αμερικάνικη κουζίνα έχει κάτι μεγαλειώδες.
Δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη κουζίνα στον κόσμο.
Δεν με νοιάζει αν έχει κατά καιρούς κατηγορηθεί για την προχειρότητα και τη βιομηχανοποίησή της.
Εγώ την έχω γνωρίσει εκ των έσω και διέκρινα τα καλά της.
Η αμερικάνικη κουζίνα μπορεί στην τελική να έχει κάνει περισσότερο καλό στις άλλες κουζίνες παρά στον ίδιο της τον εαυτό.
Έχει μια πληθωρικότητα και μια αυθεντικότητα που εκπέμπεται από την ίδια τη χώρα.
Από την απεραντοσύνη της, τις δεκάδες εκατοντάδες φυλές και την μίξη τους.
Η αμερικάνικη κουζίνα, τις περισσότερες φορές ταυτίζεται με το πιο ετοιματζίδικο, πρόχειρο και φυσικά με το τι σημαίνει έτοιμο φαγητό.
Άλλωστε, η παρασκευή ενός πιάτου μέσα σε λίγα λεπτά αποτέλεσε παγκόσμια βιομηχανική πρωτοπορία. Κι αυτό το κατάφεραν οι Αμερικάνοι.
Η παραδοσιακή, αμερικάνικη κουζίνα, έχει βάσεις από όλες τις ευρωπαϊκές κουζίνες απ’ όπου ήλθαν οι πρώτοι άποικοι, αλλά έχει επίσης τεράστια επιρροή από τη Νότια Αμερική.
Το μωσαϊκό όλων των εθνικών κουζινών που συναντήθηκαν σ’ αυτή την ήπειρο και ανακατεύτηκαν συχνά με επιτυχία, λανσαρίστηκε με κορυφαία μαρκετινίστικα ατού και τερτίπια.
Γιατί για σκεφτείτε τι πιάτα παρουσιάζονται καθημερινά στις μητροπόλεις αυτής της χώρας απ’ άκρη σ’ άκρη. Τι γεύσεις, με τι προϊόντα αλλά και τι έμπνευση. Όταν έχεις ένα ιταλικό δίπλα σ’ ένα κινέζικο, παρακάτω ένα ινδικό, Μεξικανό, αργεντίνικο, εγγλέζικο, γαλλικό, ελληνικό και μετά εκείνο το περουβιανό… δεν είναι καθόλου εύκολο να μην δημιουργήσεις μοναδικές εμπειρίες και στην τελική να καταφέρνεις να έχεις τα πάντα.
Την καλή ποιότητα, την αυθεντική συνταγή που κουβαλούν οι μετανάστες μαζί τους, την επιμιξία των γεύσεων και υλικών, τις μουλάτες γεύσεις, τις μιγάδες υφές, το ανακάτεμα που τελικά αποδεικνύεται συναρπαστικό σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μας.
Και φυσικά, όπως παντού, έτσι κι εκεί υπάρχει και προχειρότητα, το junk που είναι και πατρίδα του, η κακή πρώτη ύλη. Αν όμως γνωρίσεις την άλλη πλευρά, οι αμερικανιές θα σε κερδίσουν.
Λιμπίζομαι πολλές αμερικάνικες γεύσεις που έτυχε να γνωρίσω μέσω σωστών φίλων και ανθρώπων της γεύσης που ξέρουν και αγαπούν το μαγείρεμα.
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ γνωστές «αμερικανιές» – τα burgers, τα hot dogs, τα club sandwitches –
λατρεύω το τηγανητό κοτόπουλο του νότου, όπως το μαγειρεύουν οι μαύροι της Αλαμπάμα, τα beefsteaks της Νέας Υόρκης ψημένα μοναδικά – καθώς είναι η μεγαλύτερη χώρα παραγωγής βοδινού – τη clam chowder της Βοστόνης που δοκίμασα με τον Μίνο και τον Στέφανο, τις φρουτένιες πίτες των Ammish που με πήγαν οι λατρεμένοι φίλοι μου Ράνια και Αλέξης να γευτώ στη Πενσυλβάνια. Και άλλα πολλά που κατά καιρούς μαγειρεύω.
Αmerican pancakes
Τα δικά μου αμερικάνικα pancakes μου τα έδειξε η Αμερικάνα συμφοιτήτριά μου Betty Wallis Δοκιμάστε τα. Είναι εύκολα, νόστιμα και σερβίρονται σε όλες τις θερμοκρασίες.
Υλικά
125 γραμ. ξινόγαλο
125 γραμ. γάλα
125 γραμ. αλεύρι
2 κ.γλ. κοφτά μπέικιν πάουντερ
1/3 κ.γ. σόδα μαγειρικής
αλάτι
1 κ.σ. ζάχαρη
1 αυγό
2 κ.σ. βούτυρο λιωμένο
Εκτέλεση
Κοσκινίζουμε σε μπολ το αλεύρι με τη σόδα και το μπέικιν πάουντερ.
Χτυπάμε σε άλλο μπολ το αυγό με τη ζάχαρη και το αλάτι.
Προσθέτουμε το ξινόγαλο και το γάλα και συνεχίζουμε το χτύπημα. Προσθέτουμε το λιωμένο βούτυρο.
Ρίχνουμε το μείγμα του ξινόγαλου με το γάλα στο μπολ με το αλεύρι και ανακατεύουμε με το σύρμα μέχρι να γίνει ένας χυλός.
Ζεσταίνουμε ένα αντικολλητικό τηγάνι και βουτυρώνουμε ελάχιστα. Κουταλιά-κουταλιά ρίχνουμε μέσα το μείγμα και το αφήνουμε να ροδίσει για 2 λεπτά από κάθε πλευρά.
Σερβίρουμε τα πάνκεικς με μέλι, σιρόπι καραμέλας, σιρόπι σφενδάμου (maple syrup), σοκολάτα, γιαούρτι, φρουτοσαλάτα ή ακόμα με ζάχαρη και κανέλα.
