Ό,τι και να λέμε, όσα brunch κι αν δοκιμάσουμε στα πιο φευγάτα μαγαζιά της Ελλάδας, όσα αέρινα κρουασάν και τσιαπάτες με δημιουργικές γεμίσεις και σούπερ σος, η γεύση που μένει, ανεξίτηλη στο χρόνο, κάθε Έλληνα δεν είναι άλλη από εκείνη της τυρόπιτας και σπανακόπιτας ταψιού ή ατομικής, που γευόμαστε κάθε φορά που πεινάμε στο δρόμο, στο σπίτι ή στο γραφείο. Όπου να ‘ναι και ό,τι ώρα!
Το πιο διαχρονικά δημοφιλές ελληνικό πρωινό είναι καταγραμμένο στο DNA μας.
Εγώ τουλάχιστον δεν υπάρχει περίπτωση να μην φάω μια τυρόπιτα με το που φεύγω από το σπίτι, σταματώντας στο πιο αγαπημένο φούρνο ή καφέ που επιλέγω.
Νηστική τι άλλο να φάω;
Μια τυρόπιτα κουρού, ταψιού, μικρό τυροπιτάκι, με φύλλο κρούστας ή σφολιάτα.
Μαζί με τον καφέ ή σκέτη, η τυρόπιτα είναι εκείνο το σνακ που δίνει νοσταλγία, γεύση, μνήμες και γαλήνη στην ψυχή.
Μην είναι όμως από εκείνες τις πλαστικές, ετοιματζίδικες που τις τρως και σε τρώνε.
Πόσες φορές μου δημιουργούν φούσκωμα ή δυσαρέσκεια αν δεν είναι η τυρόπιτα η αγνή, που να μοιάζει μ’ εκείνη της μαμάς ή των παιδικών μου χρόνων.
Κι όμως ακόμα βρίσκω τέτοιες σε μερακλίδικα μαγαζάκια για πρωινό ή σε φούρνους που σέβονται τον εαυτό τους.
Συχνά νευριάζω, κυρίως στην Αθήνα, όταν διαπιστώνω πως ξαφνικά ένα σωρό φούρνοι έχουν όλοι σχεδόν τα ίδια πράγματα, κι εκτός από το κουλούρι Θεσσαλονίκης, τυρόπιτα και σπανακόπιτα δεν έχουν τίποτα ελληνικό.
Προσοχή μη το χάσουμε κι αυτό για να το ανακτήσουμε μετά από χρόνια, όπως κάνουμε συνήθως με την παράδοσή μας.
Πόσο χαίρομαι που είμαι εκείνη που πριν πολλά χρόνια πρόβαλα τους γκιουζλεμέδες μέσα από τη στήλη μου και έτσι σήμερα ένα σωρό φαγάδικα του νησιού μας σερβίρουν το υπέροχο σπιτικό αυτό τυροπιτάκι και μάλιστα πολλοί το φτιάχνουν και πολύ πετυχημένο.
Έτσι θα μ’ άρεσε να βρω πού και πού μπαλεζέ στα ζαχαροπλαστεία μας, κολυβόζουμο, το περίφημο γνωστό ως ασουρέ, που σε κάποια μαγαζιά της πρωτεύουσας το γεύομαι με χαρά.
Έτσι θα μ’ άρεσε να αγοράζω και φρεσκοψημένο σφουγγάτο που λατρεύουμε όλοι μας, ίσως και εκείνα τα φοινίκια χωρίς μέλωμα, που τελικά τα βρίσκεις μόνο τις γιορτές.
Θέλω τόσο πολύ να έρχονται εδώ οι τουρίστες και να γεύονται τις δικές μας γεύσεις κι όχι ό,τι βρίσκουν στις πατρίδες τους.
Και στα πρωινά των ξενοδοχείων πόσο ενδιαφέρον θα είχε να είχαμε όλοι ένα τμήμα με ντόπια παραδοσιακά προϊόντα και γεύσεις!!!
Τυρόπιτα χωρίς φύλλο
Μοιάζει με το τάραμα της Ερεσού (τονίζεται στο πρώτο άλφα και προφανώς προέρχεται από το ότι χτυπάμε-ταράζουμε όλα τα υλικά μαζί)
Υλικά
- 3 κεσεδάκια γιαούρτι
- 5 αυγά
- 200 γρ. κεφαλογραβιέρα (τριμμένη)
- 400 γρ. φέτα σε τρίμματα
- 150 γρ. βούτυρο λιωμένο (κρύο)
- 1½ φλ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
- Φρεσκοτριμμένο πιπέρι
- Λίγο φρέσκο ή ξηρό δυόσμο ψιλοκομμένο
Εκτέλεση
- Χτυπάμε πρώτα σε μεγάλο μπολ (ή σε πυρίμαχο σκεύος) τα αυγά πολύ καλά με σύρμα ή μίξερ χειρός να φουσκώσουν για μερικά λεπτά.
- Προσθέτουμε το γιαούρτι και ανακατεύουμε να διαλυθεί πλήρως μέσα στα αυγά.
- Ρίχνουμε τα τυριά, το πιπέρι, τον φρέσκο δυόσμο και το βούτυρο και ανακατεύουμε όλα τα υλικά.
- Λίγο-λίγο ρίχνουμε το αλεύρι ανακατεύοντας μέχρι να έχουμε ένα μείγμα που θυμίζει το μείγμα του κέικ.
- Βουτυρώνουμε ταψί νούμερο 30 ή 32 και αδειάζουμε το μείγμα.
- Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στον αέρα στους 170°C για 45 λεπτά, μέχρι να φουσκώσει ελαφρά και να ροδίσει η επιφάνεια.
- Θα μοσχομυρίσει το σπίτι σας όταν την φτιάξετε.
- Παίξτε με τα τυριά που έχετε στο σπίτι και αυτοσχεδιάστε φτιάχνοντας τη δική σας συνταγή.
