Κάποτε χτυπούσε το κινητό, και εμφανιζόταν στην οθόνη εκείνο το “μαμά μου”. Έκανα πολλά χρόνια μετά το θάνατό της να το σβήσω από τις επαφές μου λες και περίμενα να με ξαναπάρει.
Η μέρα που έφυγε συνέπεσε με την γιορτή της μητέρας.
8 Μάη.
Σαν πριν από λίγες μέρες.
Ήταν και τότε ένας Μάης λουλουδιασμένος με το φούλι της αυλής να είναι τσίτα ανθισμένο, μόλις που είχε μαζέψει τα πράσινα νεραντζάκια από τη νεραντζιά μας και πρόλαβε να φτιάξει εκείνο το πικρούτσικο γλυκό του κουταλιού που μας άφησε στα βάζα.
Γαληνεμένος άνθρωπος η μανούλα μου.
Είχε συνθηκολογήσει με το συναίσθημά της.
Τα είχε βρει. Με όλα.
Τη ζωή, τις απώλειες, τα βάσανα και τις χαρές, τη γαλήνη και τη θύελλα.
Υμνούσε τη χαρά στα καθημερινά πράγματα, γελούσε συχνά με το γάργαρο γέλιο της και αγαπούσε.
Τους ανθρώπους, τα ζωάκια, τα λουλούδια, τις πρασινάδες της, τη γειτονιά μας.
Χρυσομαλλούσα
Χαρούμενες φωνές και κουδούνια από ποδήλατα με ξύπνησαν από την απογευματινή μου σιέστα. Πλησιάζω το παράθυρο και αντικρίζω κοριτσάκια κι αγοράκια με τα ποδήλατά τους. Γέλια, φωνές, ξεγνοιασιές και αιώνιο παιχνίδι.
Στην άσφαλτο της Χρυσομαλλούσας.
Συχνά διακόπτονται από την εξάτμιση ενός παπιού, μιας μηχανής ή ενός αυτοκινήτου που περνά και σκορπίζει τρόμο, οδηγώντας τα παιδιά στις άκρες του δρόμου μια και πουθενά δεν υπάρχει πεζοδρόμιο.
Εμείς τότε που μεγαλώναμε παίζαμε στα χώματα. Είχε άπλα, αλάνες – η διάσημη αλάνα της Χρυσομαλλούσας φιλοξένησε “τσούρμα“ από όλες τις γειτονιές.
Τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια ήταν λιγοστά ενώ οι συνομιλίες της γειτονιάς ακούγονταν απ’ άκρη σ’ άκρη.
-Κυρά-Θάλεια έχεις λεμόνια;
-Κυρά-Μαριάνθη θα έρθεις για καφέ;
Η Κική, η κυρά-Ρηνούλα, η κυρία Δέσποινα, η Φιλίτσα, η Μαρίκα, η Λίτσα, η Τζίνα, η κυρά-Παναγιώτα, η Στρατούλα, η Ρίτα.
Τα σπιτικά της γειτονιάς μας ήταν γένους θηλυκού.
Όχι πως δεν υπήρχαν άνδρες.
Δεν θέλω να γυρίζω πίσω μόνο νοσταλγικά.
Φυσικά και η ζωή προχωράει και οι γειτονιές αλλάζουν και θα αλλάζουν πάντα.
Θα χτιστούν πολυκατοικίες, θα ασφαλτοστρωθούν οι χωματένιοι δρόμοι, θα θυσιαστούν κάποια δέντρα.
Οι μηχανικοί αυτής της πόλης στη δεκαετία του ‘90 πήραν το μυστρί και τα ισοπέδωσαν όλα προς το ασχημότερο. Η Χρυσομαλλούσα – τα έχουμε πει πολλές φορές – κατάντησε έτσι όπως ξέρετε.
ΟΚ, ω γέγονε, γέγονε!
Τώρα τίποτα;
Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι;
Στο έλεος;
Πρέπει αυτοί οι φριχτοί κάδοι μονίμως βρόμικοι μέσα-έξω να εγκαθίστανται έξω από τις πολυκατοικίες μέσα στους δρόμους, πάντα σχεδόν ξεσκέπαστοι και γεμάτοι;
Το παρκάκι της γειτονιάς εγκαταλειμμένο στα αγριόχορτα.
Οι δρόμοι πηγμένοι στα αυτοκίνητα κρύβουν κάθε ορατότητα, με αποτέλεσμα να γίνονται συχνά τρακαρίσματα ενίοτε με τραυματισμούς.
Η ανθρωπινή ζωή στη Χρυσομαλλούσα κινδυνεύει κυρίες και κύριοι.
Αληθεύει…
…ότι η πόλη έχει Δήμαρχο και δημοτική αρχή;
Έχει και αντιπολίτευση;
Αλήθεια τι λένε στις ατέρμονες συζητήσεις τους όποτε συνεδριάζουν στα δημοτικά συμβούλια;
Και για όσα θέματα αναφέρονται άραγε δίνουν λύσεις;
Αλήθεια έχουν ασχοληθεί με τις γειτονιές ή μας θυμούνται λίγο πριν τις εκλογές;
Έχουν μπει στον κόπο να προβληματιστούν πού και πώς περπατάνε οι κάτοικοι χωρίς πεζοδρόμια, πού παίζουν τα παιδιά, χωρίς χαρούμενες οργανωμένες παιδικές χαρές;
Σ’ αυτή τη γειτονιά, δεν έχω δει ούτε ένα δρόμο ήπιας κυκλοφορίας, ούτε ένα δρόμο να πεζοδρομηθεί για να δώσει ανάσα στη γειτονιά.
Δεν θεωρώ ότι μπορεί να επανέλθει η Χρυσομαλλούσα εκεί που ήταν όταν είχα την τύχη να μεγαλώνω εγώ. Και δεν χρειάζεται ίσως.
Μπροστά θα πάμε.
Δεν θα γυρίσουμε πίσω.
Αλλά μήπως…
…κάποιοι, κάπως, πρέπει να ασχοληθούν με την απλή καθημερινότητα των δημοτών αυτής της πόλης και αυτής της γειτονιάς;
Μήπως να ασχοληθούν και με την καθαριότητα;
Απλή ποιότητα ζωής.
Μήπως θα ήταν σκόπιμο να κάνει μια βόλτα ο κύριος Δήμαρχος στους δρόμους της Χρυσομαλλούσας για να αντιληφθεί και να επιληφθεί;
Λέμε τώρα…
Υστερόγραφο: Ας είχα μια απάντηση και τι στον κόσμο!
Εξαιρετική ζύμη για πίτες και τάρτες
Μια μοναδική ζύμη, εύκολη και σπάνια για τις γλυκιές μηλόπιτες, ροδακινόπιτες, κερασόπιτες της Άνοιξης.
Υλικά-Εκτέλεση
Πολτοποιούμε 1 ολόκληρο λεμόνι με τη φλούδα και τη σάρκα χωρίς τα κουκούτσια και το αναμιγνύουμε σε μπολ με 2 φλιτζ. αλεύρι σκληρό και 2 μαλακό.
Ανακατεύουμε και προσθέτουμε 250 γρ. βούτυρο λιωμένο.
1 φλιτζ. ζάχαρη άχνη και 3 κ.γ. μπέικιν.
Ζυμώνουμε και σχηματίζουμε μια ωραία και μαλακή ζύμη.
Την τοποθετούμε ανάμεσα σε δυο λαδόκολλες και ανοίγουμε με τον πλάστη.
Βάζουμε ένα φύλλο κάτω σε βουτυρωμένο ταψί, στη μέση βάζουμε τη μαρμελάδα από τα φρέσκα φρούτα που έχουμε φτιάξει εμείς – όχι έτοιμη – και σκεπάζουμε από πάνω με το άλλο φύλλο ζύμης.
Για τη μαρμελάδα θα χρειαστούμε
1 1/2 κιλό καθαρό φρούτο επιλογής μας καθαρισμένο χωρίς κουκούτσια και λιωμένο στο μούλτι.
2 ποτήρια ζάχαρη και 2 ποτήρια νερό και 1/2 λεμόνι.
Βράζουμε μέχρι να δέσει η μαρμελάδα.
