1999-2019
Το τρυφερό μαγαζί μας, που συνεχίζει να αφήνει το στίγμα του βρίσκεται στην κορυφή των αναμνήσεων!
Μια φορά κι έναν καιρό στην οδό Τριπτολέμου 46, στο Γκάζι, υπήρχε ένα τούρκικο καφενείο στημένο απλοϊκά σε μια αυλή με φοίνικα και πηγάδι! Ιδιοκτήτες ο σεμνός Αμέτ Μετέτ και η πληθωρική Σαζιέ!
Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Απρίλη του σωτήριου έτους 1999, εμφανίστηκαν στην περιοχή κάτι τύποι με μηχανές, αυτοκίνητα καμπριολέ, δερμάτινα παντελόνια και χαριτωμενιές κι έψαχναν να βρουν ένα γκρέμι να το μετατρέψουν σε μοδάτο μπαράκι.
Μεταξύ αυτών κι εμείς με ένα παπάκι – φερέλπιδες νέοι, με προϊστορία στις μουσικές, τις τροφές και τις πρωτοποριακές bar restaurant καταστάσεις.
Με το που μπήκαμε στην αυλή…
…της γοητευτικής Σαζιέ ερωτευτήκαμε το φοίνικα, τις ανθισμένες μπουκαμβίλιες, το μαρμάρινο καλντερίμι και την κληματαριά και αποφασίσαμε εδώ να στήσουμε το Dirty Ginger.
Καθίσαμε κάτω απ’ τον αιωνόβιο φοίνικα, παρέα με ρακές, μπίρες και μεζέ και αρχίσαμε τις διαπραγματεύσεις.
Μεταξύ τυρού και ρακιού
Δώσ’ του να κυλάει το ρακί, δώσ’ του να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια, δώσ’ του επιτέλους ύστερα από πολλά πιοτά, μεθύσια και κουβεντούλα… να και τα καλορίζικα!
Μάιος 1999
Η μετατροπή του τούρκικου καφενείου σε Dirty Ginger κατάσταση επετεύχθη σε χρόνο ντε τε. Μας πήρε 17 μέρες να το στήσουμε στη νέα μορφή. Η γραφική αυλή ανακαινίστηκε δια του μαγικού διακοσμητή και φίλου μας Ιάκωβου Μίσχαλη. Τότε στήθηκε η μικρή μπάρα με τα πλατό, στυλώθηκαν καφασωτά, γίναν εσοχές στον πέτρινο τοίχο, απλώθηκαν μαξιλάρια μαζί με κουρελούδες γύρω από τον φοίνικα, που ησύχασε κι αυτός όταν αντελήφθη πως έπεσε σε καλά χέρια.
Ένα γκουρμεδιαρικο ανεπιτήδευτο μενού σε μια αυλή της παλιάς Αθήνας
Σουβλίσαμε τα κοκορέτσια παρέα με μαριναρισμένα κοντοσούβλια και προχωρημένα σουβλάκια, chop sui και rib steaks και τηγανίσαμε κανονικές τηγανητές πατάτες από Νάξο.
Υποστηρίξαμε νέες γεύσεις με άποψη – πιστοί στο όλα στα κάρβουνα – και προσθέσαμε την αέρινη πάβλοβα με φράουλες, σοκολάτα, κάστανο και λάιμ.
Αφήσαμε την καλαμωτή, όπως ήταν πάνω από την μπάρα, ψεκάσαμε τους τοίχους με νησιώτικες ώχρες και ροδακινί της παλιάς Αθήνας, ποτίσαμε τις μπουκαμβίλιες και το αμπέλι, ταΐσαμε τα κοπράκια της γειτονιάς με τα κόκκαλα απ’ τις ψητούρες, ασπαστήκαμε τη συγχωρεμένη κα Γεωργία και γεμίσαμε τη γειτονιά με μελωδίες εποχής από Γούναρη, Μαίρη Λίντα μιξαρισμένα με ροκιές, ποπ και ό,τι άλλο σε μουσικές επιλογές της Κοτσέτα και του Τζημάρα!
Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πολλά
Το πνεύμα της όμορφης γειτονιάς ακόμα μας γοητεύει κι ας έχει αλλάξει το κοινό που την χαίρεται και την απολαμβάνει.
Η γειτονιά αυτή δεν θα πάψει ποτέ να είναι η γειτονιά των αγγέλων, όπως την αποκάλεσε ο αλησμόνητός μας Αλμπέρτος Αρούχ, γνωστός ως Επίκουρος.
Στα πλατό
Ο Αγαμέμνων, ο Τίμο, ο Ιπποκράτης, ο Φραγκίσκος, ο Βασίλης. Όλοι με τη σειρά τους ξεσηκώνουν τα πλήθη. Όλα τα λεφτά! Γέμισε ο δρόμος και η περιοχή ολόγυρα με άλλα μπαράκια – πολλά, πολλά, πάρα πολλά μπαράκια – και φαγάδικα. Άλλα καλά, άλλα κακά, άλλα νόστιμα κι άλλα άνοστα!
Δυο – τρία από αυτά ευθύνονται για την κατάντια του πιο ωραίου δρομάκου του Γκαζιού. Αλλοίωσαν την φυσιογνωμία της περιοχής, κλαμπίσανε βάναυσα το τοπίο. Από άγνοια, αμορφωσιά και αρπακόλλα προσέγγιση της ζωής.
Επιλέξανε να αλλάξουν τελείως τη φυσιογνωμία της περιοχής στήνοντας υπερπαραγωγές. Δεν κατάφεραν να συνεχίσουν το trend της εποχής με τραπεζάκια έξω, ταμπλαδωτές πόρτες παλιού μπακάλικου, περιποιημένες αυλές, πεζοδρόμια, ταράτσες που κάποιοι σαν κι εμάς είχαν ξεκινήσει. Δηθενιές, ψευτοκυριλέ γκλαμουριές, δυστυχώς επικράτησαν και δεν μπόρεσαν να παραγκωνιστούν από τον τότε ψαγμένο κόσμο του Γκαζιού.
Η περατζάδα
Κατάμεστη από ανέμελους νέους η Τριπτολέμου και οι άλλοι διασχίζανε το δρομάκι με πανάκριβα αυτοκίνητα κάνοντας αισθητή την παρουσία τους με φεράρι, μερσεντές και ό,τι λογής κάμπριο της εποχής! BOXTER και SLK ως επί το πλείστον λευκές – αλίμονο!
Το Γκαζοχώρι μέσα σε μια 20ετία άλλαξε ραγδαία. Κάποιος έγραψε: Το Γκάζι αγαπάμε να το μισούμε!
Κάτι σαν την Μύκονο, δηλαδή, όλοι τη σχολιάζουν, την σνομπάρουν ή την απεχθάνονται, αλλά στα Ματογιάννια ξημεροβραδιάζονται.
Εμείς…
Αποχωρήσαμε όταν δυνάμωσαν οι μουσικές στο δρόμο και δεν ευφραίνονταν τα αυτιά μας από μελωδίες κι όταν ο κόσμος μας έπαψε να αποτελεί part of Gazi. Το 2013 το Dirty Ginger έκανε το διάλειμμά του.
Θα μας λείψουν τα γκρέμια και τα χαμόσπιτα, που ολοένα και λιγοστεύουν παρά τη θέληση όλων εμάς που γνωρίσαμε αλλιώς το Γκάζι, θα μας λείψουν οι τουρκάλες με τις μαντήλες που έψηναν σουβλάκια στη φουφού έξω απ’ τις αυλές μέσα στα στενάκια, τα τρίκυκλα με τα αλάνια, η αλούτερη ηρεμία μιας άλλης Αθήνας που έφυγε ανεπιστρεπτί.
Όμως…
Το DIRTY, όπως και το Γκάζι, θα παραμένει πάντα στην καρδιά μας.
Χειμώνα και καλοκαίρι, το Dirty Ginger, στο Γκάζι ή όπου αλλού θα μας θυμίζει όλο αυτόν τον αυθεντικά κεφάτο κόσμο, με καυτά σορτσάκια, ξώπλατα συνολάκια, ξεσκισμένα τζινάκια ή κύριους με τα αποικιοκράτικα συνολάκια να στριφογυρνάνε λικνίζοντας τα κορμάκια στους ήχους της εκστατικής μουσικής με κείνη την φλεριόζα διάθεση!
Πάντα ξεσηκωμένοι με καϊπιρίνιες και μοχίτο, φράουλες ντακίρι, μαστίχα λικέρ, υπέροχα ρούμια, ψαγμένα ουίσκι και μαλτ με ιστορία, αφρισμένα moschato d asti και παγωμένες σαμπάνιες ή απλά μ’ ένα ποτήρι κόκκινο κρασί από στιβαρό Αγιωργίτικο από το Κούτσι της Νεμέας.
Μοναδικά μοναδικό και αξεπέραστο το DIRTY GINGER με την πιο χαλαρωτική και αυθεντική αύρα της Αθήνας παραμένει στην καρδιά μας όσο ποτέ άλλοτε.
