Όσο πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές τόσο περισσότερους υποψήφιους γνωρίζουμε μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ από διάφορους πολιτικούς χώρους, προσπαθώντας να μας πείσουν για την ψήφο μας. Αφού λοιπόν εγώ έχω πειστεί και αφού μου έχει η δοθεί η ευκαιρία να γνωρίζω κάποιον από αυτούς όχι μόνο από τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, θέλησα να γράψω λίγα λόγια από μια όχι τόσο αντικειμενική οφείλω να παραδεχτώ σκοπιά, που όμως έχουν σκοπό να δείξουν την δική μου αλήθεια.
Το όνομα του Νίκου Ανδρουλάκη το ακούω απ‘ το σχολείο όταν μου μιλούσε γι’ αυτόν ο αδερφός μου που ήταν τότε στο πανεπιστήμιο και είχε ξεκινήσει να ασχολείται με την ΠΑΣΠ και αργότερα με τη νεολαία ΠΑΣΟΚ. Η παρέα του Γιώργου (σ.σ. Πετρέλλη) που όλο τον χρόνο, έτρεχαν σε συναντήσεις και ολομέλειες και κεντρικές επιτροπές τον Αύγουστο έκαναν διακοπές… στο σπίτι μας. Και εκεί άρχιζαν και δε τελείωναν οι συζητήσεις για τα πολιτικά στη βεράντα και στη θάλασσα.
Κάποια από αυτά τα καλοκαίρια ερχόταν ο Ανδρουλάκης που εγώ τον λέω «Νικ» και εκείνος με φωνάζει «στέλεχος». Γιατί από όλα τα στελέχη που έχει γνωρίσει εγώ του φαίνομαι το μεγαλύτερο στέλεχος. Πιο πολύ ακούει, παρά μιλάει και είναι πάντα απορροφημένος σε κάτι άλλο. Με ένα iPad στο χέρι ή με ένα βιβλίο. Μόνο ο θείος μου ο Μάνος έχει διαβάσει πιο πολλά βιβλία νομίζω από εκείνον. Δε ξέρω τι λένε για όσους ασχολούνται με την πολιτική και κυρίως για τους ευρωβουλευτές, αλλά εγώ έναν γνωρίζω και είναι ο πιο σκληρά εργαζόμενος που ξέρω. Αυτό έλειπε θα μου πείτε, αλλά δυστυχώς δεν ισχύει για όλους. Καθότι κάπως παράξενος για φίλο, δε ξέρω αν τον προτείνω στην παρούσα φάση, όμως στην ευρωβουλή, θα τον ξαναέστελνα αν με ρωτάτε. Γιατί είναι ενημερωμένος, εργατικός και αποπνέει εμπιστοσύνη ως πολιτικός. Ως άνθρωπος ίσως μου είναι τόσο συμπαθής γιατί τον ξέρω από μικρή ή γιατί αν πας στο γραφείο του θα βρεις μέσα τη μαμά του να βοηθάει όπως μπορεί και να ρωτάει το πρόγραμμά του γιατί θέλει να κανονίσει πότε να κάνει φασολάκια γιατί όλο τρέχει και όλο τρώει βλακείες.
