του Βασίλη Χατζηελευθερίου
Πώς θα σας φαινότανε αν μετά από 5-7 χρόνια, η κεντρική αγορά της Μυτιλήνης η Ερμού, π.χ λέω, από 312 επιχειρηματίες διαφόρων κατηγοριών και εμπορευμάτων (παπουτσίδικο – ρουχάδικο – καλλυντικά – ψαράδικο – φρουτάδικο – εστιατόρια – χρυσοχοεία – είδη δώρων και άλλες κατηγορίες) που είναι σήμερα, μείνουν να δραστηριοποιούνται μόνο 20;
Από τους 312 λοιπόν, που δραστηριοποιούνται σήμερα στην Ερμού ως μαγαζάτορες, λόγω των υγειονομικών μέτρων, της οικονομικής δυσπραγίας, και γενικότερα της οικονομικής κρίσης που επικρατεί, δεν θα αντέξουν και θα πουλήσουν ή θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Αλλά θα πρέπει όμως, αφού έβγαλαν από πάνω τους όλες τις δυσβάσταχτες υποχρεώσεις που έχει μια επιχείρηση σήμερα, είτε πουλώντας την, είτε κλείνοντάς την… ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ!!!!!!!!!!Πώς;
Πηγαίνοντας γενικότερα ως υπάλληλοι ή εργάτες (είτε εδώ, είτε αλλού).
Αλλάζει λοιπόν το ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ και ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟ STATUS ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Από μαγαζάτορας και ιδιοκτήτης επιχείρησης (μικρής ή μεγάλης), υπάλληλος και εργάτης. (Μη χαμογελάς δυσπιστώντας φίλε αναγνώστη).
Έτσι λοιπόν ο επιχειρηματικός και εμπορικός πλούτος, αντί να είναι απλωμένος στην κοινωνία, συρρικνώνεται σε λίγα χέρια, είτε ντόπια, είτε ξένα που έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουν φαλιρισμένες επιχειρήσεις. Από μαγαζάτορας, υπάλληλος λοιπόν. Τι είπατε; Κουνάτε το κεφάλι; Άσε ρε φίλε αυτά δεν γίνονται μου λέτε; Καλά…
Το ίδιο μου λένε ότι γίνεται και ο Μιγκελίν από το Λας Πάλμας για την εκεί οικονομική τους κατάσταση σε μια κουβέντα τις προάλλες που είχαμε, το ίδιο και η Νοεμί από την Βαρκελώνη, αλλά κι ο φίλος μου ο Ρούντολφ στο Ματράι της Αυστρίας και ο Τζάνι που έχει κατάστημα ρούχων στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας, κι ο Ντίτριχ με τουριστικό γραφείο στα προάστια της Νυρεμβέργης, αλλά και η Νικόλ που έχει ζαχαροπλαστείο στην περιοχή του Σαν Ντενίζ στο Παρίσι.
ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΧΕΡΙΑ (κρατάτε αποστάσεις, μην ξεχνιόμαστε!!!!). Πρόσμειξη πληθυσμών με προσφυγομετανάστες, για να μην υπάρχουν αντιδράσεις κοινωνικές, αλλά και να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις και εργασιακές διεκδικήσεις σε ένα πληθυσμιακό κοκτέιλ. (Βάλε μάσκα)…
Ακριβώς το ίδιο έγινε – γίνεται και θα γίνεται στις αδύνατες οικονομικά κοινωνίες, όπως π.χ της Τουρκίας με το φωτεινό παράδειγμα του Καπαλί-Τσαρσί της Κωνσταντινούπολης, την κλειστή αγορά των 4.000 καταστημάτων, που την διαφεντεύουν 150 ιδιοκτήτες… αυτών των καταστημάτων. Όλοι οι υπόλοιποι είναι υπάλληλοι κι εργάτες, για ένα κομμάτι ψωμί (για όσους γνωρίζουν τα δεδομένα της Τουρκίας).
Αυτό λοιπόν για να μην σας κουράζω, θα γίνει κι εδώ. Αλλά με τρόμο – ανασφάλεια – λοιμώξεις πνευματικές – αρρυθμίες σκέψης – κανιβαλισμό κορονοϊών – οικονομικές θηλιές και βέβαια ο ενορχηστρωτής όλων, κάποια καλοπληρωμένα ΜΜΕ. Και για να κλείσω τις σημερινές μου σκέψεις, που πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουν παγκοσμιοποιούμενη πραγματικότητα: Έσσεται ήμαρ ότερ Φοίβος ελεύσεται, και ες αεί έσσεται (Πυθία) = Θα έρθει η μέρα που ο Φοίβος (Απόλλων) θα έρθει και θα μείνει για πάντα… Καληνύχτα.
