Δεν ξέρω αν είδατε την ταινία «το τελευταίο σημείωμα» που παιζόταν μέχρι και προχθές στον «Αρίωνα».
Αν ναι, να σας θυμίσω δυο σκηνές. Η πρώτη είναι αυτή των αντιποίνων, όπου ναζί στρατιώτες εκτελούν εν ψυχρώ Έλληνες αγρότες στα κτήματά τους για να εκδικηθούν την αντιστασιακή ενέργεια της επίθεσης εναντίον ναζί στρατηγού και της συνοδείας του. Πρόκειται για την ενέργεια η οποία στον τύπο της εποχής σε σχετική ανακοίνωση, αναφέρεται ως «τυφεκισμός όλων των ανδρών τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάοι προς την Σπάρτην έξωθεν των χωρίων».
Στην ίδια όμως ανακοίνωση αναφέρεται και τούτο το εντυπωσιακό: «Υπό τη εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς». Στην ταινία το γεγονός παρουσιάζεται με τη σκηνή που δείχνει έναν άνδρα και μια γυναίκα να τρέχουν στο λιβάδι με τις μαργαρίτες ουρλιάζοντας «Μη μωρέ, γιατί μωρέ…». Δυο με πολιτικά ρούχα τους δολοφονούν εν ψυχρώ πυροβολώντας τους πισώπλατα.
Αυτοί οι δυο με πολιτικά ρούχα δολοφόνοι που δυστυχώς δεν ήταν δυο αλλά στην ιστορία ήταν περισσότεροι, ήταν οι «Έλληνες εθελονταί». Αυτοί που θεωρούσαν ότι οι ενέργειες των ανταρτών βλάπτουν την ήρεμη ζωή τους. Το εθνικό (τρομάρα τους) φρόνημα. Την πίστη τους σε αιώνια ιδανικά μεταξύ των οποίων η βρομιά στην οποία είχαν συνηθίσει να κυλιούνται θεωρώντας αυτό πως είναι…. ζωή. Και σηκώθηκαν από τη λάσπη τους, πήραν τα όπλα και «αυθορμήτως» σκότωσαν για να εκδικηθούν «την άνανδρον δολοφονίαν» του Γερμανού Στρατηγού και της συνοδείας του».
Τι είχε συμβεί όμως εκείνες τις μέρες; Όλα αυτά που κορυφώθηκαν με την εκτέλεση των 200 στην Καισαριανή (ανάμεσά τους και έξι συμπατριώτες μας) ήταν η ναζιστική εκδίκηση για την επίθεση Διμοιρίας του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στην πομπή του διοικητή της 41ης Μεραρχίας Οχυρών, υποστράτηγου των ναζιστικών στρατευμάτων Κατοχής Φραντς Κρεχ, έξω από τους Μολάους Λακωνίας, στις 27 Απριλίου 1944, με θύμα τον ίδιο τον Κρεχ και τρία μέλη της συνοδείας του. Αυτό δε, μία μόλις ημέρα, μετά την περίφημη απαγωγή του Γερμανού υποστράτηγου Χάινριχ Κράιπε από 11 Κρητικούς αντιστασιακούς και τους Βρετανούς Πάτρικ Λι Φέρμορ και Ουίλιαμ Μος, στην περιοχή του Ηρακλείου Κρήτης. Στην περίπτωση εκείνη διατάχθηκε «η ισοπέδωσις των Ανωγείων και η εκτέλεσις παντός άρρενος Ανωγειανού όστις ήθελεν ευρεθεί εντός του χωρίου και πέριξ αυτού εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου». Και εκτελέσθηκαν τελικά κάπου 165 άνδρες.
Σε ετούτη την ιστορία με ενοχλεί αυτή η χρήση της εθνικής ταυτότητας από δολοφόνους συνεργάτες των Γερμανών, ναι κατακτητών της πατρίδας.
Με ενοχλεί το ότι βαφτίζονται «Έλληνες» σε αντίθεση με τους άλλους που είναι… κομμουνιστές!
Λέω το λοιπόν πως 73 χρόνια και κάτι μήνες μετά εκείνη την Πρωτομαγιά του 1944 και την εκατόμβη βαρβαρότητας να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Και τούτο να το κάνουμε μεταξύ των άλλων γιατί κάποιοι τέτοιοι κυλιόμενοι στη λάσπη, αποφάσισαν ξανά να σηκώσουν κεφάλι στον τόπο μας και να υποστηρίξουν εγκληματικές πρακτικές. Εκμεταλλευόμενοι ίσως λάθη, σηκώνουν κεφάλι και επαναλαμβάνουν ό,τι οι προ 73 ετών δολοφόνοι – ιδεολογικοί τους πρόγονοι. Καθαρότητα, νομιμότητα, ησυχία, τάξη και ηθική… Με ενοχλεί πως ό,τι κάνουν και ό,τι λένε το κάνουν και το λένε ως… Έλληνες.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μια για πάντα. Φασίστες ήταν τότε, φασίστες είναι και σήμερα. Απλά φασίστες και όχι Έλληνες. Και τότε και σήμερα αυτό το αρνούνται. Έλληνες δήλωναν, Έλληνες δηλώνουν. Η ιστορία όμως τους έχει καταγράψει και θα τους καταγράψει και στο μέλλον για τα σημερινά τους καμώματα.
Τι θα απομείνει; Η περηφάνια κι η αξιοπρέπεια του Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Ναι του Έλληνα μικρασιάτη και κομμουνιστή Ναπολέοντα Σουκατζίδη (εγώ σας το λέω ετούτο που δεν ψήφισα ποτέ στη ζωή μου ΚΚΕ) του οποίου τα τελευταία τα λόγια ήταν «Γεια σου πατρίδα….».
Άντε χαθείτε το λοιπόν φασιστάκια…
