Αυτή τη φράση μου είχε πει κάπου στη δεκαετία του ‘80 και εγώ την κατέγραψα σ’ ένα τετράδιο που βρήκα χτες, μετά από 30 σχεδόν χρόνια.
Ο αμίμητος, εκκεντρικός στοχαστής και αντισυμβατικός Μυτιληνιός ζωγράφος, Γιώργος Πέρρος.
Συνειδητοποιώ πως το 2012 που έφυγε από τη ζωή ήταν 67 χρόνων.
Μέχρι τώρα μου ήταν σχεδόν αδύνατον να τον αποχαιρετήσω.
Ίσως το κάνω τώρα μ’ αυτό εδώ το κείμενο που ξαφνικά μου ήρθε να γράψω.
Ο Γιώργος ήταν φίλος του Γκόγκη και συγγενής εξ αγχιστείας. Τον γνώρισα με το που γύρισα από τις σπουδές μου και λάτρεψα τη δουλειά του.
Ήταν ήδη γνωστός ζωγράφος όχι μόνο στο νησί, αλλά κι αλλού. Ήταν τρομερός στις δημόσιες σχέσεις, χωρίς να ξέρει τι σημαίνει δημόσιες σχέσεις. Του έβγαινε αυθόρμητα η επικοινωνία μ’ ένα εντελώς μοναδικά δικό του τρόπο, αυθεντικό και βαθιά πηγαίο. Ο Γιώργος Πέρρος μας λείπει.
Ο Πέρρος σε γοήτευε. ΣΕ κατακτούσε.
-Έλεγε λίγα λόγια.
-Έλεγε σοφίες.
-Έλεγε αποφθέγματα.
-Έλεγε πολλά ακαταλαβίστικα.
-Έμπλεκε την πραγματικότητα με το μύθο.
-Είχε μια γνήσια στόφα γεραγώτικη.
Ήταν ένας ευφάνταστος δίδυμος. Αέρας.
Ψαχνόταν δομικά, σαρκικά, εικονολατρικά.
-Του άρεσε η φύση, η γυναίκα, η ηρεμία.
-Βρισκόταν ταυτόχρονα στη Λέσβο και πέρα από αυτήν.
-Μέσα στα τοπία του, πέρα από τις θάλασσές του.
Εγώ
Ο Πέρρος μ’ αγαπούσε πολύ. Με εκτιμούσε. Ήθελε να του πάω τα έργα στα πέρατα του κόσμου. Χρόνια κάναμε τις απίστευτες συζητήσεις, σχέδια, εικασίες.
Ερχόταν μαζί μας με το φουσκωτό για ψάρεμα στον κόλπο της Γέρας.
Ατέλειωτα βράδια στο τζάκι της Αδαίου ή της Θρασύβουλου ξενυχτήσαμε προσπαθώντας να φτιάξουμε τον κόσμο στα μέτρα μας.
-Θα με αναλάβεις, μου έλεγε. Αυτή την εποχή τον είχε συνεπάρει ο Ρενέ Μαγκρίτ με τους αιωρούμενους όγκους.
Όμως
Δεν έγινε ποτέ αυτή η συνεργασία. Δεν προλάβαμε.
Μας πήραν οι κουβέντες, οι αυτοπροβολές, οι ατέρμονες σκέψεις, οι παράλληλοι δρόμοι.
Την τελευταία φορά με κάλεσε στην καύση των έργων του.
Ετοιμαζόταν για το μεγάλο ταξίδι, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να το καταλάβει.
Έχω τρία έργα του, το ένα εκ των οποίων μου το χάρισε με αφιέρωση και είναι ένας γυμνός κούρος σε οντουλέ χαρτί.
Τον θυμάμαι πάντα με πολλή αγάπη και είμαι σίγουρη πως από κει που είναι μας κοιτά με κείνο το σκωπτικό βλέμμα, εκείνο με το οποίο έβλεπε τις θάλασσες, τις ελιές και τα κεραμίδια όταν τα απαθανάτιζε στους πινάκές του.
Κέικ λαδιού με πικραμύγδαλο
Συνταγή από το τετράδιο της λατρεμένης μου Μαρίνας της Κακαδέλαινας
Υλικά
1 ποτήρι λάδι
1 ποτήρι ζάχαρη
3 ποτήρια αλεύρι
15 πικραμύγδαλα κοπανισμένα
1 κ.γ. σόδα
1 κ.γ. κρεμόριο
1 φλιτζ. του ελληνικού καφέ, κονιάκ
Εκτέλεση
Χτυπάμε στο μίξερ το λάδι με τη ζάχαρη μέχρι να ασπρίσει όσο γίνεται το μείγμα.
Προσθέτουμε σταδιακά το αλεύρι, τα πικραμύγδαλα, τη σόδα και το κρεμόριο διαλυμένα στο κονιάκ. Απλώνουμε το μείγμα σε φόρμα του κέικ και ψήνουμε στους 175 βαθμούς για 50 λεπτά. Δοκιμάζουμε με το δοκιμαστικό ξυλάκι και αφού έχει γίνει βγάζουμε και αφήνουμε σκεπασμένο μέχρι να χλιαρύνει.
Σερβίρουμε με καφέ ή τσάι.
Tip
- Η πικρή γεύση είναι σημαντική για τον οργανισμό. Κι επειδή τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από πολλά γλυκά και γλυκερά φαγητά που μας εθίζουν, καλό είναι να φροντίζουμε να εξισορροπούμε το θέμα.
Η διατροφή μας πρέπει να ισορροπεί ανάμεσα στο ξηρό – στερεό – υγρό, το κρύο – ζεστό, το γλυκό – αλμυρό και το πικρό – ξινό. Η ισορροπία αυτή ονομάζεται και θεωρία των 4 γεύσεων και σύμφωνα με τον Ιπποκράτη είναι η βάση για τη βέλτιστη υγεία.
Σύγχρονες μελέτες έχουν δείξει ότι ο εμπλουτισμός του καθημερινού διαιτολογίου με πικρές και ξινές γεύσεις βοηθούν το μεταβολισμό.
- Πικραμύγδαλα έχω πάντα σε μια γυάλα στο ψυγείο μου και τα προτιμώ από ό,τι το άρωμα που κυκλοφορεί και είναι πολλές φορές μια απλή απομίμηση πικραμυγδάλου.
