Του Γρηγόρη Δουμούζη – Θεολόγου, MSc Θεολογίας, Φοιτητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Όταν οι μυροφόρες γυναίκες νωρίς-νωρίς πήγαν στον τάφο του Κυρίου, ο οποίος ήταν αδύνατον ν’ ανοιχθεί μιας και είχε ένα μεγάλο λίθο μπροστά, ξαφνικά, βλέπουν το θαύμα της Αναστάσεως και έναν άγγελο να τις λέει ότι αναστήθηκε ο Χριστός και δεν βρίσκεται εδώ (Μκ. ιε΄ 43-ιστ΄ 8). Μετά τις λέει κάτι ο άγγελος που, ίσως, μας δημιουργεί απορία και αναρωτιόμαστε: «Γιατί το λέει αυτό;». Τις λέει: «Να πείτε στους μαθητές και στον Πέτρο για την ανάσταση του Χριστού».
Θα πει κάποιος: «Τι δουλειά είχε ο Πέτρος; Γιατί τον αναφέρει σ’ αυτή την ώρα της Ανάστασης;». Αυτό, φυσικά, δεν είναι τυχαίο. Συμβαίνει επειδή ο Πέτρος αρνήθηκε προηγουμένως τρεις φορές τον Χριστό και θα είχε αμφιβολίες αν ο Κύριος θα τον δεχόταν. Γι’ αυτό, ο άγγελος είπε πηγαίνετε να φωνάξετε τον Πέτρο. Υπάρχει και κάτι άλλο, ίσως, πιο σημαντικό: Απ’ αυτό το λόγο φαίνονται οι «καρποί» του σταυρού και της Αναστάσεως, που είναι η αποδοχή του αμαρτωλού και του μετανοημένου.
Είναι σημαντικό αυτό να το βάλουμε στην καρδιά μας: Ότι ο Χριστός ήρθε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να μπορούμε εμείς οι αμαρτωλοί να ελπίζουμε στη συνάντηση μαζί Του. Λέει ο Χριστός: «Εσύ που με πρόδωσες και με αρνήθηκες τρεις φορές, πρώτο εσένα καλώ με τον άγγελο, για να μην μπορείς να πεις στο διπλανό σου πως, επειδή προδίδεις τον Χριστό, δεν είναι για σένα». Μπορούμε να ελπίζουμε. Αυτή είναι η χαρά της Αναστάσεως και η δόξα της Εκκλησίας. Το καύχημά μας είναι ο σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού που μας καθιστούν από «παιδιά της κολάσεως» «παιδιά του παραδείσου» και μπορούμε να έχουμε σχέση μαζί Του.
Όταν, λοιπόν, έχουμε έναν τέτοιο Θεό, που πρώτος Αυτός μας αγάπησε, είναι δυνατόν να μην Τον αγαπήσουμε; Τον αγαπούμε γιατί μας αγάπησε. Μόνο με αυτή την αγάπη νικούμε τα πάθη. Δεν νικούμε τα πάθη επειδή προσπαθούμε να γίνουμε σπουδαίοι άνθρωποι, αλλά τα νικούμε επειδή έχουμε ένα άλλο πάθος μέσα μας, που είναι η αγάπη του Θεού και η οποία μας «κλέβει» την καρδιά. Ο Χριστός είναι η ζωή μας. Όταν δεν έχουμε αυτή την επιθυμία για τον Χριστό και απλώς είναι μια ιδέα, τότε, αυτό είναι μια «αρρώστια» και ένας εγωισμός. Εμείς ένα ξέρουμε: Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να νικηθεί ο θάνατος. Ζούμε το θάνατό μας, αλλά έρχεται ο Χριστός και μας λέει: «Έλα. Για σένα είμαι». Αυτό μας δίνει δύναμη και μας ενθουσιάζει.
Χωρίς ενθουσιασμό και χωρίς έκπληξη δεν μπορούμε να είμαστε του Χριστού. Έτσι μόνο αγαπούμε τον Χριστό, έτσι αγάπησαν οι μυροφόρες τον Χριστό. Όχι αυτή τη φίλαυτη αγάπη που εννοεί ο καθένας μας. Αν βάλουμε στο μυαλό μας ο καθένας «τι είναι αγάπη», θα βγάλουμε χίλια δυο σενάρια. Συνήθως, αγάπη θεωρούμε την τιμιότητα, να με αγαπούν και να αγαπώ. Δηλαδή, κάνουμε λόγο για ένα είδος «δικαιοσύνης». «Αγάπη του Χριστού» σημαίνει δεν τρέφω την ιδιοτέλειά μου και τον ναρκισσισμό μου και, άρα, ο άλλος είναι κτήμα και περιουσία μου. Τέτοια αγάπη έχουμε εμείς. Κατά τ’ άλλα λέμε «αναστήθηκε ο Χριστός». Και, όμως, δεν αναστήθηκε. «Αναστήθηκε ο Χριστός» σημαίνει να πεθαίνω για τον άλλον, ν’ αδικούμαι και να μην με νοιάζει, να μην με ενδιαφέρει η δικαιοσύνη, αλλά να μ’ ενδιαφέρει η ενότητα.
Αυτό, όμως, δεν μπορώ να πιέσω τον εαυτό μου να το κάνει. Αυτομάτως λειτουργεί η ύπαρξή μου έτσι, εφόσον αποδεχτώ ότι είμαι στην κόλαση, αλλά κατεβαίνει στην κόλασή μου ο Χριστός και με ανεβάζει. Να νιώσουμε πως είμαστε «αρνητές», όπως ο Πέτρος, και περιμένουμε το προσωπικό μήνυμα του αγγέλου να μας πει ο Χριστός: «Πείτε και σ’ αυτό τον αμαρτωλό ότι είναι παιδί μου». Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Αν η καρδιά μας ζει όντως για την αγάπη του Χριστού και το πρόσωπό Του, τότε, είμαστε τολμηροί και δεν φοβόμαστε να χάσουμε. Οι μυροφόρες κινδύνευσαν τη ζωή τους, πάνε πρωί, οι μαθητές ήταν κλεισμένοι, αλλά αυτές πήγαν. Είχαν δύναμη και αγάπη. Η αγάπη διώχνει το φόβο. Όχι, όμως, η ιδιοτελής αγάπη, αλλά η αληθινή που σε κάνει να πεθαίνεις για χάρη του άλλου.
Αν φοβάσαι να χάσεις, δεν ξέρεις ν’ αγαπάς. Ο Χριστός μάς έδειξε την αγάπη με την επιθυμία Του να χάσει: Ν’ ανέβει στον σταυρό και να δώσει τη ζωή Του. Η ζωή Του έγινε ζωή μας.
Γίνεται «τροφή» καθημερινά για μας και μ’ αυτή ζούμε. Αν δεν έχουμε αυτή την τόλμη να ρισκάρουμε στη ζωή μας και να χάσουμε τα θελήματά μας, τότε, μένουμε κλεισμένοι στους λογισμούς μας. Γιατί; Γιατί φοβόμαστε να χάσουμε και να πεθάνουμε.Το θέμα είναι πως εμείς οι χριστιανοί, όμως, όταν πεθάνουμε ζούμε. Όταν δίνουμε τη ζωή μας για τον άλλον άνθρωπο. Μας το έδειξε ο Χριστός: Μέσα απ’ το θάνατο «ανέτειλε» η ζωή.
Αυτή, λοιπόν, είναι η δυνατότητά μας να συναντήσουμε και να «γευτούμε» τον Χριστό. Η συνάντησή μας με τον Χριστό προϋποθέτει την τόλμη να ριψοκινδυνεύουμε, να ρισκάρουμε και να είμαστε έτοιμοι να χάσουμε. Η Εκκλησία, δυστυχώς, γέμισε βολεμένους ανθρώπους. Χρειάζεται τόλμη να είσαι εσύ με τον Χριστό και να ζητάς να γίνει ορατός στη ζωή σου. Να είναι το παν για σένα και να μην ζεις την άνευ νοήματος ζωή, αλλά να ελπίζεις στο ανέλπιστο. Αυτό είναι το θαρραλέο φρόνημα και η πνευματική δύναμη που μας βγάζει απ’ τη βόλεψη.
