Του Γρηγόρη Δουμούζη – Θεολόγου, MSc Θεολογίας, Κοινωνιολόγου
Το περιστατικό του κυριακάτικου ευαγγελίου (Μτ. ιδ΄ 22-34) που θα διαβάσουμε, μοιάζει πολύ με την προσωπική ζωή του καθενός και της καθεμίας από εμάς. Βλέπουμε τους μαθητές να βρίσκονται μέσα στην τρικυμισμένη θάλασσα και να παιδεύονται. Ο Κύριος, ενώ προσευχόταν στο όρος, ξαφνικά, εμφανίζεται κοντά τους, περπατώντας πάνω στη θάλασσα. Αυτό γέμισε φόβο τους μαθητές και άρχισαν να φωνάζουν. Γι’ αυτό, ο Κύριος τους λέει: «Θαρσεῖτε. Μή φοβεῖσθε».
Την ώρα που συμβαίνει αυτό, ο Πέτρος, ο οποίος ζητούσε μια άμεση και προσωπική σχέση με τον Χριστό, αμφισβητώντας αυτό το γεγονός και θέλοντας να δοκιμάσει την αλήθεια του λόγου του Κυρίου, λέει: «Κύριε, εάν είσαι εσύ, διέταξε να περπατήσω πάνω στα κύματα και να έρθω κοντά σου». Στη συνέχεια, ο Πέτρος περπατάει στα κύματα, εφόσον τον καλεί ο Κύριος. Όμως, ξαφνικά απ’ το φόβο του βυθίζεται. Αγωνιωδώς, τότε, ζητάει να τον σώσει ο Χριστός, λέγοντας: «Κύριε, σῶσόν με». Τον σώζει ο Κύριος και τον επιτιμά για την ολιγοπιστία του.
Τίθεται το ερώτημα: «Τι σημαίνει όλο αυτό το περιστατικό και γιατί σχετίζεται με τη ζωή μας;». Σχετίζεται άμεσα διότι ένα απ’ τα μεγαλύτερα «όπλα» του διαβόλου είναι ο «φόβος». Ο φόβος είναι απ’ τους μεγαλύτερους εχθρούς της πνευματικής μας ζωής και της ζωής μας γενικότερα. Ισχυροποιεί τον εγωισμό, μιας και μας δημιουργεί την τάση να ελέγχουμε εμείς τη ζωή μας και να κυριαρχούμε. Δηλαδή, να είμαστε σίγουροι ότι είναι εντάξει τα πράγματα.Ο φόβος, όμως, τι φέρνει; Τον καταποντισμό και τον προσωπικό μας «πνιγμό».
Το πρόβλημα του Πέτρου ξεκινά απ’ την στιγμή, που ενώ ο Κύριος τον βεβαιώνει ότι είναι ο Ίδιος, θέλει να Τον δοκιμάσει. Τι του λέει; «Καλά τα λες, αλλά ας σιγουρευτώ και εγώ, βάζοντάς Σε στα δικά μου μέτρα, στη δική μου λογική».Το πρόβλημά μας από εκεί ξεκινά. Θέλουμε να βάζουμε το Θεό, τη ζωή μας και τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν στα δικά μας μέτρα, στη δική μας λογική, ώστε να είμαστε σίγουροι πως με το δικό μας μέτρο και τη δική μας σκέψη τα πράγματα είναι τακτοποιημένα. Αυτός είναι ο εγωισμός. Να κυριαρχούμε πάνω στη ζωή μας, στους ανθρώπους μας, ακόμη και πάνω στο θέλημα και στα σχέδια του Θεού.
Και εμείς ζητούμε κάτι τέτοια απ’ το Θεό. Φυσικά, δεν μας τα αρνείται ο Κύριος, γιατί είναι η απόλυτη ελευθερία. Ξέρει πως τίποτα καλό δεν γίνεται με τη βία. Έτσι, μας αφήνει να δούμε τις συνέπειες αυτής μας της επιλογής: Του να είμαστε εμείς οι θεοί της ζωής μας και του εαυτού μας.Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, να θέλουμε να ελέγχουμε και την κοσμική ζωή μας και την πνευματική, είναι ο καταποντισμός, η απώλεια και το «βύθισμα». Δεν είναι τυχαίο που ο Πέτρος καταποντίζεται. Στηριζόταν στα δικά του μέτρα. Όταν η ζωή μας, ακόμη και τα πιο πνευματικά μας αιτήματα, όπως είναι η σωτηρία η δική μας ή των άλλων ανθρώπων, στηρίζεται στο δικό μας μέτρο, στη δική μας πράξη, στη δική μας αρετή και δεν επενδύουμε και δεν «αφηνόμαστε» στο έλεος του Θεού, θα έρθει η απώλεια.
Να σημειώσουμε, όμως, κάτι σημαντικό και συνάμα ανακουφιστικό: Ακόμη και τότε είναι κοντά ο Κύριος. Κάνει τα πάντα για να μας σώσει. Αυτή η απώλεια του Πέτρου είναι προτιμότερη απ’ την πλήρη αδιαφορία για το Θεό. Σίγουρα, υπάρχει η επιλογή της πλήρους αδιαφορίας για τη σωτηρία μας και της πλήρους άρνησης του Θεού. Προτιμότερη απ’ την πλήρη αδιαφορία είναι η κακή σχέση με το Θεό. Ακόμη και η εγωιστική προσέγγιση του Θεού είναι προτιμότερη απ’ την πλήρη αδιαφορία γι’ Αυτόν. Δηλαδή, είναι προτιμότερο να κάνουμε λάθη, ζητώντας, όμως, προσωπική σχέση με το Θεό, παρά να επιλέξουμε την πλήρη απομάκρυνση και αποχή. Είναι προτιμότερο να διακινδυνεύσουμε τη σωτηρία μας και την σχέση μας μαζί Του, παρά να είμαστε πλήρως απόμακροι απ’ Αυτόν.
Γι’ αυτό, εκείνη την στιγμή, βλέποντας ο Κύριος αυτή τη διάθεση του Πέτρου, ξέρει τη βαθιά του επιθυμία, που είναι ο Ίδιος και η σχέση μαζί Του, γνωρίζει την αδυναμία του και τη διάθεσή του να ελέγχει τα πράγματα που «γεννούν» το φόβο, και ανταποκρίνεται στο αίτημά του όταν λέει: «Κύριε, σῶσόν με». Όλοι είμαστε παγιδευμένοι στους φόβους μας, στα άγχη μας, που είναι η ένδειξη του εγωισμού μας και της υπερηφάνειάς μας. Ταυτόχρονα, όλοι έχουμε την επιλογή μέσα στην αποτυχία μας και στα αδιέξοδά μας, αντί να «κλεινόμαστε» περισσότερο στον εαυτό μας και να θρηνούμε την αποτυχία μας μ’ έναν εγωκεντρικό τρόπο, να κραυγάσουμε μέσα απ’ την καρδιά μας: «Κύριε, σῶσόν με».
Αυτή είναι η λυτρωτική κραυγή. Η αρχή της πνευματικής ζωής ξεκινά όταν φτάσουμε στα όρια που νιώθουμε την απώλεια, αλλά και, ταυτόχρονα, ολοκληρωτικά απλώνουμε το χέρι στον Χριστό και λέμε: «Κύριε, σῶσόν με». Είναι οι στιγμές εκείνες που δεν σου φτάνει το δικό σου οξυγόνο. Δεν αρκούν οι δικές σου δυνάμεις. Θέλεις ένα φιλί ζωής. Τότε κάπου αρχίζει η σχέση με το Θεό. Μόνο ο άνθρωπος που πέρασε απ’ αυτή την οδό και κατάσταση μπορεί πραγματικά να κατανοήσει τι σημαίνει «πνευματική γέννα» και «σχέση προσωπική» με το Θεό. Όπως λέει αυτή η συγκλονιστική φράση του Μ. Βασιλείου στη Θεία Λειτουργία: «Αμαρτήσαμε, αλλά δεν απομακρυνθήκαμε από Σένα. Δεν υψώσαμε τα χέρια μας σε ξένο Θεό».
Είμαστε, επομένως, μέσα στις αγωνίες μας και στα άγχη μας, αλλά λέμε: «Κύριε, σῶσόν με». Μ’ αυτό τον τρόπο, αποκαλύπτεται ο Θεός στη ζωή μας. Ποια είναι η ένδειξη ότι είμαστε σε δρόμο πνευματικής σωτηρίας; Όταν λέμε: «Θεέ μου, και στην κόλαση πάω, αλλά θέλω μαζί Σου να είμαι». Όταν δεν με ενδιαφέρει η σωτηρία μου, η απώλειά μου, η απώλεια κανενός ανθρώπου, αλλά τα πάντα τα εμπιστεύομαι στο Θεό. Με λίγα λόγια, όταν προτιμούμε το Θεό απ’ την προσωπική μας απώλεια και οποιουδήποτε την απώλεια, είμαστε πραγματικά στη χάρη Του και οικονομεί η αγάπη Του για την προσωπική μας σωτηρία, αλλά και των δικών μας ανθρώπων.
