Της Βάσως Κουρσουμπά
Ως φύσεις πολυάσχολες και αναπόσπαστα κομμάτια αυτού του μεγάλου κόσμου, οι άνθρωποι, είμαστε καθημερινά «στο πόδι». Ξυπνάμε κάθε πρωί με σκοπό να αδράξουμε τη μέρα. Κάποιοι πάμε στις δουλειές μας, κάποιοι ασχολούμαστε με τις υποχρεώσεις του σπιτιού και κάποιοι άλλοι βρίσκουμε εναλλακτικές ασχολίες να περάσουμε τη μέρα μας, ενώ τα βράδια κοιμόμαστε για να ξεκουράσουμε σώμα και νου. Στο ενδιάμεσο της ημέρας, όλοι μας συναντάμε ανθρώπους, είτε γνωστούς, είτε αγνώστους και συζητάμε μαζί τους, γελάμε, θυμώνουμε ή συγκινούμαστε.
Οι άνθρωποι, γενικά, μιλάμε. Μιλάμε συνέχεια. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Άλλοι με λέξεις και άλλοι με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Και αυτά που λέμε, άλλοτε δημιουργούν ευχάριστα συναισθήματα και άλλοτε δυσάρεστα, σε εκείνους που μας ακούν. Μπορούμε ακόμα να εκφράσουμε αυτό που σκεφτόμαστε χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του σώματος. Μία επιπλέον, εκπληκτική, εκ φύσεως, δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι αυτή του να σκέφτεται. Σκεφτόμαστε συνέχεια. Σκεφτόμαστε στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στη δουλειά, σκεφτόμαστε στο λεωφορείο, σκεφτόμαστε στο σχολείο, στο δρόμο καθώς περπατάμε, στο σπίτι και στο κρεβάτι, λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος.
Τι μπορεί να σκεφτόμαστε; Σκεφτόμαστε για τα πάντα. Ίσως πάλι, την μεγαλύτερη δόση φαιάς ουσίας να την ξοδεύουμε σε σκέψεις που έχουν να κάνουν με το γύρω περιβάλλον μας. Λέξεις τρέχουν πανικόβλητες στο μυαλό μας ψάχνοντας απεγνωσμένα μία διέξοδο, αλλά καθώς τρέχουν, η μία πέφτει πάνω στην άλλη και την ώρα αυτή γεννιέται το χάος. Το χάος στο μυαλό μας, το χάος στην καρδιά μας. Άραγε, αν οι λέξεις που ξεστομίζουμε καθημερινά σε φίλους και ”εχθρούς” εμφανίζονταν στο δέρμα μας, θα ήμασταν ακόμα όμορφοι; Πόσες φορές μέσα στη μέρα λέμε άσχημα πράγματα, που τις πιο πολλές φορές δεν τα εννοούμε και δημιουργούμε άθελά μας δυσάρεστα συναισθήματα στους συνομιλητές μας;
Το χειρότερο είναι πως τα αρνητικά συναισθήματα τα προκαλούμε και στα ίδια μας τα παιδιά. Και με αυτή την απερισκεψία μας, βέβαια, διδάσκουμε τα μικρά που μόλις τώρα ξεκινάνε να μαθαίνουν τον κόσμο, πώς να είναι ανασφαλή, πώς να θυμώνουν, πώς να εκδικούνται και πώς να κλείνονται στον εαυτό τους. Και δεν μένουμε μόνο σε αυτό. Είναι αλήθεια πως αρκετές φορές και εμείς οι πιο μεγάλοι αποφεύγουμε συναντήσεις ή χαιρετισμούς με ανθρώπους που οι λέξεις τους μας φέρνουν δυσφορία και τα λόγια τους μας δημιουργούν τάσεις φυγής.
Έχω την εντύπωση πως οι λέξεις που λέμε γίνονται συναισθήματα και μερικές φορές οι άνθρωποι δεν θα θυμηθούμε αυτό που μας είπες, αλλά θα θυμηθούμε πώς μας έκανες να νιώσουμε. Μπορεί σήμερα, εσύ να ξεχάσεις το καλό που είπες ή έκανες σε κάποιον, αλλά ο αποδέκτης θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Γιατί να μην ξεκινήσουμε με τα πιο απλά; Το πρωί με μία καλημέρα και ένα χαμόγελο, με ένα μεγάλο μπράβο στον μικρό που σήμερα κατάφερε να δέσει τα κορδόνια μόνος του, με ένα ευχαριστώ, μία αγκαλιά σε αυτόν που το χρειάζεται και με μία βοήθεια που μας περισσεύει, αλλά σπάνια την χαρίζουμε.
Ίσως αύριο το πρωί που θα ανοίξουμε το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου, τα μάτια μας, να σκεφτούμε πριν ”αδειάσουμε” τις χειρότερες λέξεις σε κάποιον για το μποτιλιάρισμα στον δρόμο, να σκεφτούμε πριν μαλώσουμε το παιδί μας για το οτιδήποτε, να σκεφτούμε πριν θυμώσουμε για τη σκυλίτσα που κάθεται στην εξώπορτά μας και με τον ίδιο τρόπο να σκεφτούμε να πούμε μία καλή κουβέντα σε κάποιον και να ξοδέψουμε ένα χαμόγελο, από τα χαμόγελα που φτάνουν μέχρι τα μάτια και γεμίζουν την καρδιά.
Κάθε μέρα είναι διαφορετική από την προηγούμενη και έχει κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίσει. Οι λέξεις αλλάζουν τον κόσμο και αλλάζουν και εμάς τους ίδιους. Ας γίνουμε περισσότερο προσεκτικοί σε όσα λέμε και στον τρόπο που τα λέμε. Μόνο να επωφεληθούμε μπορούμε από αυτό. Ας μην χάνουμε ευκαιρίες να δείχνουμε πως οι άνθρωποι είμαστε ομορφότεροι όταν είμαστε χαρούμενοι και δεκτικοί. Το παράδειγμα ξεκινάει από εσένα. Και μην ξεχνάς πως το καλό που θα πεις σήμερα, ίσως αύριο να έχει πολλαπλασιαστεί!
