Δύσκολος Σεπτέμβρης, το είπαμε ξανά.
Με τούτα και με κείνα, με θλιβερές ειδήσεις, με δυσάρεστα γεγονότα, με πολιτικές ανατροπές, μπαίνουμε με “φόρα” σε μια καθ’ όλα μελαγχολική φθινοπωρινή κατάσταση.
Αλλά πάμε παρακάτω
Το καλοκαίρι μας γέμισε τις γνωστές νοστιμιές με γεύσεις δυνατές, παραδοσιακές, καλοφτιαγμένες.
Τι σαρδέλα ψητή ή παστή, τι παντζάρι, τι τηγανητή ολόφρεσκη πατάτα, τι ουζάκια, τι κουκιά και βλίτα, γκιουζλεμέδες και λουλούδια γεμιστά με ρύζι ή τυρί.
Ωραίες γεύσεις και το ζητούμενο πάντα είναι να είναι καλομαγειρεμένα και φροντισμένα.
Ωστόσο…
Δεν γίνονται παντού καλοί οι γκιουζλεμέδες. Συχνά τρώμε ένα χοντροκομμένο φύλλο που όσο κι αν είναι σπιτικό είναι κακό. Στην παραδοσιακή μας κουζίνα ο γκιουζλεμές είχε αυτό το αέρινο της υψηλής κουζίνας κι ας γινόταν στο τηγάνι της γιαγιάς στη γωνιά με τα ξύλα.
Οι γιαλαντζήδες δεν έχουν συχνά τα αρωματικά που τους αρμόζουν, είναι χαλαρά τυλιγμένοι και συχνά παραβρασμένο το ρύζι.
Συνάντησα κι αυτό το απαράδεκτο σαρδέλα παστή στο λάδι. Αυτό δεν είναι η γεύση που ξέρουμε. Καλύτερα να μην την κάνετε ή να μην τη λέτε φρεσκοπαστωμένη σαρδέλα, βρείτε άλλο όνομα.
Συχνά σε πολλά ταβερνάκια της πόλης και στα χωριά φάγαμε παγωμένα αμπελοφάσουλα με τη γεύση του “ψυγείου”. Φρίκη.
Δεν δικαιολογείται τώρα που μας ανακαλύπτουν τουρίστες από παντού και ανοίγουν οι πύλες της γαστρονομίας μας, να “θάβουμε“ τις γεύσεις μας σε κακά μαγειρέματα και χέρια που δεν έχουν την κουλτούρα της μυτιληνιάς νοστιμιάς.
Κάτι πρέπει να κάνουμε.
Σήμερα μου ήρθε όρεξη για μακαρονάδα
Δυστυχώς μόνο σπίτι μου τρώω ένα σωστό ζυμαρικό. Στην πόλη μας δεν έχω φάει ποτέ σπαγγέτι που να βράζει την ώρα που το παραγγέλνω και να είναι σωστό σαν ιταλικό.
Πάμε ιταλικά
Με τους Ιταλούς, είμαστε δίπλα – δίπλα, βρισκόμαστε «απλωμένοι» στο βόρειο κομμάτι της Μεσογείου, βλέπουμε περίπου τον ίδιο ουρανό, και πολλοί μας λένε ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Όμως εκτός από ένα παρόμοιο μεσογειακό ταπεραμέντο, δεν φαίνεται να μοιάζουμε και πολύ.
Παρόλες όμως τις διαφορές, είναι σίγουρο ότι αγαπιόμαστε σαν λαοί. Μας αρέσει η Ρώμη, το Μιλάνο, η Νάπολη και η Τοσκάνη, ενώ εκείνοι δείχνουν να λατρεύουν όλη την δυτική Ελλάδα – και όχι μόνο – και τα καλοκαίρια, να ξεχύνονται με τα φουσκωτά και τα άλλα σκάφη και να κατακλύζουν πόλεις, χωριά και παραλίες.
Η ιταλική κουζίνα, όπως και σε πολλά μέρη του κόσμου, και εδώ έχει γίνει μέρος της καθημερινής γαστρονομικής διαδικασίας. Μοιάζει λες και κάποια φαγητά είναι από πάντα δικά μας. Δεν είναι για μας μια πιθανόν εξωτική ή έθνικ κουζίνα, όπως μπορεί να είναι για άλλες χώρες.
Κάποιες ιταλικές γεύσεις για τους Έλληνες είναι κομμάτι της ντόπιας κουλτούρας. Εκτός όμως από τις ακαταμάχητες σπαγγετάδες το ιταλικό φαγητό είναι περιζήτητο.
Ας ταιριάξουμε ιταλικό φαγητό με ελληνικό κρασί
Ποικιλίες πάνε και έρχονται ανάμεσα στις δύο χώρες, ανά τους αιώνες, ενώ τα εδάφη και τα terroir δοκιμάζονται σε νέες προσπάθειες.
Για να δούμε λοιπόν ποιες ελληνικές ποικιλίες και ποια ελληνικά κρασιά θα στεκόντουσαν με αξιώσεις δίπλα σε ένα ιταλικό πιάτο.
Στα πρώτα πιάτα, και στα ιταλικά σαλατικά, που χρησιμοποιούν τα μανιτάρια, τις αγκινάρες, τις μελιτζάνες, την παρμεζάνα, το σπανάκι, το προσούτο, τα ριζότα, σπαγγέτι, τις σούπες, και φυσικά τις πάστες, το ελληνικότατο Μοσχοφίλερο τους πάει γάντι.
Ένα συγκλονιστικό Μοσχοφίλερο νέας γενιάς
Από τη Novus Leonidas Nassiakos
Ο Λεωνίδας Νασιάκος, είναι καταξιωμένος δημιουργός που έχει ταυτίσει το όνομά του με το Μοσχοφίλερο. Μετά από μακρά πορεία στο χώρο, δημιουργεί το οινοποιείο NOVUS και μας συστήνει μία γοητευτική, και χαρισματική ΠΟΠ Μαντινεία.
Στέκεται άψογα δίπλα στις ντελικάτες ιταλικές προτάσεις, ντελικάτο και φίνο και αυτό, με μέτρια μεν οξύτητα αλλά δυνατή αρωματική παλέτα.
Καλοδομημένο, σε ανοιχτό ξανθοκίτρινο χρώμα, τραγανό και κρυστάλλινο. Αρώματα που προδίδουν την ποικιλία και την καταγωγή με έντονο τριαντάφυλλο, μαγιάτικα ροδοπέταλα και ροδόνερο. Λίγα βότανα μαζί με ίχνη από μανταρίνι και πορτοκάλι. Το στόμα είναι στρογγυλό με εντυπωσιακή οξύτητα και έντονη επίγευση.
Καλέστε με για μια ιταλική σπεσιαλιτέ.
Δεν θα πω όχι!
Μπρουσκέτα με χωριάτικη φραντζόλα
Σε ένα μπολ βάζουμε σκόρδο, λάδι, αλάτι, δυόσμο, βασιλικό, μαϊντανό και την ντομάτα ξεφλουδισμένη, κομμένη σε μικρούς κύβους. Πασπαλίζουμε με ρίγανη και ρίχνουμε σταγόνες λεμόνι.
Αραδιάζουμε τις φέτες της χωριάτικης φραντζόλας σε λαμαρίνα και τις ψήνουμε μέχρι να ροδίσουν.
Ανακατεύουμε καλά και βάζουμε από μια κουταλιά σε κάθε φρυγανισμένη φέτα.
Σούπερ ορεκτικό για όλες τις ώρες.
