… ο αναστεναγμός σου και του Χατζή Μπεκίρ λοκούμ ο τρυφερός λαιμός σου. Ο κάθε λόγος σου γλυκός, σαν ραβανί αφράτος και σαν Αϊβάν – Σεράι λοκμάς με μέλι μυρωδάτος».
Απόσπασμα από “Το όνειρο του Δημητρού” – “Λωξάντρα” της Μαρίας Ιορδανίδου
Πριν μερικά χρόνια, ένα καλοκαίρι, διάβασα το βιβλίο Ο “Χαμένος Παράδεισος” του Τζάιλς Μίλτον, ενός Άγγλου μελετητή και επιτυχημένου συγγραφέα.
Μέσα στις σελίδες του νιώθεις μια δυνατή ιστορία καταστροφής, ηρωισμού και επιβίωσης, ειπωμένη με έναν ιδιαίτερα ξεχωριστό λόγο. Η όλη ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τις αναμνήσεις επιζώντων, σε ανέκδοτα γράμματα και ημερολόγια, άτομα που μιλάνε για πρώτη φορά δημόσια, και τις μαρτυρίες εκείνων που βρέθηκαν στη δίνη μιας από τις μεγαλύτερες καταστροφές της σύγχρονης ιστορίας. Την καταστροφή της Σμύρνης το 1922. Σ’ αυτό το βιβλίο κατάλαβα τη βαθιά κουλτούρα αυτής της πόλης, την αγαστή συνύπαρξη τόσων πολιτισμών, την κοσμοπολίτικη φινέτσα και την αριστοκρατικότητά της. Μια πόλη που αν δεν καιγόταν εκ θεμελίων από τους Τσέτες, ο Κεμάλ στα σίγουρα θα είχε δυσκολευτεί να επικρατήσει. Όμως η καταστροφή της Σμύρνης υπήρξε η πρώτη μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή του 20ού αιώνα και όπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο Μίλτον:
«Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας υπήρξε αναμφίβολα το κύριο γνώρισμα της Σμύρνης που την καθιστούσε μια από τις συναρπαστικότερες πόλεις της Μεσογείου. Για την ακρίβεια ήταν η πρώτη που χαρακτηρίστηκε κοσμοπολίτικη στην Ευρώπη του 20ού αιώνα, μπορώ να πω πιο κοσμοπολίτικη ακόμη και από την Αλεξάνδρεια. Ήταν μια πόλη όπου συνέκλιναν οι θρησκευτικές διαφορές, ενώ οι εθνότητες οι οποίες την αποτελούσαν είχαν πολλά κοινά γνωρίσματα που τις διέκριναν αλλά και τις χαρακτήριζαν. Επρόκειτο επομένως για μια πόλη-υπόδειγμα συνύπαρξης των διαφορών, δηλαδή ανεκτικότητας…».
“Ρόζα και Ισμαήλ”
Πριν λίγες μέρες είδα την ταινία “Η Ρόζα της Σμύρνης” και θυμήθηκα το υπέροχο βιβλίο “Ρόζα και Ισμαήλ” του Γιάννη Γιαννέλη-Θεοδοσιάδη. Αυθεντικό, καλογραμμένο, συναρπαστικό. Το θέμα του με συγκίνησε βαθιά, όπως κάθε ιστορία που διαδραματίζεται στη Σμύρνη του 1922 και πριν. Η Μικρασιατική καταστροφή αλλά και το μεγαλείο αυτής της πόλης με συνεπαίρνουν.
Ίσως είναι απολύτως φυσικό μιας και “κουβαλάω μέσα μου Μικρασία” τόσο από τον παππού από την πλευρά της μητέρας μου, όσο και από τον μπαμπά που πολύ μικρός σώθηκε ως εκ θαύματος στην παραλία της Σμύρνης, και έφτασε ποιος ξέρει πώς στο νησί για να μεγαλώσει με τη θετή του οικογένεια.
Ποτέ, μα ποτέ, δεν έμαθε τι απέγιναν οι πραγματικοί του γονείς και το μόνο που θυμόταν πάντα ήταν ένα κομμάτι ψωμί που του έδωσε ένα τρυφερό χέρι και τον έσπρωξε για να σωθεί μέσα σ’ ένα από εκείνα τα καράβια που μετέφεραν τους Έλληνες μακριά από τον όλεθρο. Η Σμύρνη κάηκε κι άφησε ζωντανές πληγές, όπως εκείνη της Ρόζας του βιβλίου του Γιάννη.
Τα συναισθήματα των ηρώων στην ταινία μ’ αγγίξανε άλλη μια φορά.
Κι είναι σπουδαίο να χειροκροτήσουμε μια τόσο μεγάλη επιτυχία ενός συμπατριώτη μας και σοβαρά αξιόλογου ανθρώπου. Διότι πέρα από την επιτυχία της ταινίας, όπου σχηματίστηκαν ουρές σε Αθήνα και Μυτιλήνη, το βιβλίο αυτή τη στιγμή είναι πρώτο σε πωλήσεις.
Συγχαρητήρια λοιπόν και περιμένουμε το επόμενο!
Οι κοσμοπολίτισσες Σμυρνιές ήταν όμορφες, κοκέτες, νοικοκυρές και κούκλες.
Σήμερα θα σας δώσω μια συνταγή για μάσκα ομορφιάς από μια σπουδαία σμυρνιά γιαγιά για φρεσκάδα στο πρόσωπο.
Μάσκα ομορφιάς της Μεταξίας
(εβδομαδιαία)
Υλικά
-Το χυμό από ½ λεμόνι
-1 ασπράδι αβγού
-1 κουταλιά της σούπας κρασί λευκό
-1 κουταλιά της σούπας μέλι
Εκτέλεση
Χτυπάμε το ασπράδι του αβγού να αφρατέψει και αφού γίνει αφρός ρίχνουμε σιγά-σιγά το λεμόνι, συνεχίζοντας να χτυπάμε με ρυθμό.
Σε ένα μπρίκι έχουμε ζεστάνει το μέλι, το κρασί και αρχίζουμε να προσθέτουμε το μείγμα γρήγορα ώστε να μην μας κόψει το αβγό.
Σαν αποτέλεσμα θα ‘χουμε ένα ανάλαφρο λευκό μείγμα.
Το τοποθετούμε στο πρόσωπο και καλύπτουμε το δέρμα μας με μια γάζα για 20 λεπτά.
Ξεπλένουμε με ζεστό νερό να φύγει ό,τι έχει απομείνει και αμέσως πλενόμαστε με κρύο νερό. Απλώνουμε μετά κρέμα ημέρας ή αμυγδαλέλαιο.
