Η Μυτιλήνη έχει συνδέσει την ιστορική της ταυτότητα με τη θάλασσα, όμως δεν έχει απολαύσει ποτέ στο έπακρο αυτή τη σχέση μέσα στον ίδιο τον πολεοδομικό της ιστό. Ειδικά η περιοχή του παλιού λιμανιού, με το παραδοσιακό της χρώμα, την ατμοσφαιρική γραμμή του ορίζοντα και την εγγύτητά της με τον αστικό πυρήνα, παραμένει ανεκμετάλλευτη και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι ουδέποτε αξιοποιήθηκε ως παραλία. Το παλιό λιμάνι της Μυτιλήνης δεν φιλοξένησε ποτέ λουόμενους, λόγω ρύπανσης. Ήρθε όμως η ώρα, με σεβασμό και σχέδιο, να αποκτήσει η πόλη μια νέα μικρή αστική παραλία.
Ο λόγος, που ποτέ, τα σύγχρονα χρόνια οι άνθρωποι δεν κολυμπούσαν εκεί είναι γνωστός στους παλαιότερους κατοίκους. Στο παλιό λιμάνι κατέληγαν, επί δεκαετίες, τα βρόμικα νερά των βόθρων. Ήταν ένας τόπος απόρριψης, όχι αναψυχής. Η θάλασσα εκεί δεν ήταν καθαρή, ούτε θεωρούνταν ασφαλής για λουόμενους. Αντιθέτως, οι γειτονιές της Επάνω Σκάλας και του Συνοικισμού είχαν στραφεί προς άλλες κοντινές ακτές, όπως του Καλαμάρη, όπου τα νερά ήταν πιο καθαρά και προσβάσιμα. Έτσι, δημιουργήθηκε ένας άτυπος διαχωρισμός. Το παλιό λιμάνι για ψάρεμα και βιοπορισμό, αλλά ποτέ για κολύμπι.
Ωστόσο, η σημερινή πραγματικότητα είναι ριζικά διαφορετική. Η μονάδα βιολογικής επεξεργασίας των λυμάτων της πόλης λειτουργεί εδώ και χρόνια, και τα δίκτυα αποχέτευσης έχουν αναβαθμιστεί σημαντικά. Τα λύματα δεν καταλήγουν πια ανεξέλεγκτα στο θαλάσσιο μέτωπο της πόλης. Το περιβάλλον έχει ανακτήσει μέρος της ισορροπίας του και πολλές περιοχές που στο παρελθόν ήταν ακατάλληλες, σήμερα προσφέρονται, με σωστή παρακολούθηση και παρεμβάσεις για ήπια και καθαρή αξιοποίηση.
Το ζητούμενο είναι ξεκάθαρο: Να εξεταστεί σοβαρά η δυνατότητα δημιουργίας μιας νέας μικρής παραλίας στο παλιό λιμάνι, που δεν υπήρξε ποτέ ως τέτοια στο παρελθόν, αλλά τώρα μπορεί να υπάρξει. Όχι μεγάλης κλίμακας, όχι τουριστικής «κοσμικότητας», αλλά ενός αστικού σημείου δροσιάς και αναψυχής για τους κατοίκους του κέντρου, τους επισκέπτες, τους ηλικιωμένους και τις οικογένειες που δεν έχουν δυνατότητα μετακίνησης σε πιο απομακρυσμένες παραλίες.
Με λίγες αλλά λειτουργικές υποδομές, όπως αποδυτήρια, ντουζιέρες, ναυαγοσώστη όπου απαιτείται, μπορεί να διαμορφωθεί ένας προσεγμένος, όμορφος χώρος δίπλα στη θάλασσα. Ένας χώρος που θα ξαναφέρει τη Μυτιλήνη σε επαφή με την πιο αυθεντική της πλευρά που δεν είναι άλλη από την καθημερινή σχέση του ανθρώπου με τη θάλασσα.
Η δημοτική αρχή, μαζί με το Λιμενικό Ταμείο, τις υγειονομικές και περιβαλλοντικές υπηρεσίες, οφείλει να τοποθετήσει αυτό το ζήτημα στην ατζέντα. Όχι ως μία ακόμη μελέτη που θα μείνει στα χαρτιά, αλλά ως μια ρεαλιστική πρόταση ανάκτησης ενός σημείου που ποτέ δεν αξιοποιήθηκε και σήμερα, μπορεί.
Το παλιό λιμάνι μπορεί να αποκτήσει μια νέα ταυτότητα. Όχι καταργώντας την ιστορική του φυσιογνωμία, αλλά προσθέτοντας σε αυτήν ένα στοιχείο ζωής, φιλικότητας και εξωστρέφειας. Μια παραλία-ανάσα για την πόλη, μέσα στην πόλη. Μια μικρή, πανέμορφη πινελιά στην καρδιά της Μυτιλήνης που θα αποτελέσει παράδειγμα αξιοποίησης και κοινωνικής ευαισθησίας.
Το να δημιουργήσεις μια νέα παραλία, εκεί που δεν υπήρξε ποτέ, είναι και σύμβολο νέας εποχής, μιας εποχής που η πόλη βλέπει τη θάλασσα όχι ως απόρριμμα, αλλά ως πηγή ζωής. Άλλωστε και στη νότια πλευρά της πόλης το θαλάσσιο μέτωπο, πριν τις επιχωματώσεις δεν ήταν προσβάσιμο στους λουόμενους. Με τα χρόνια απέκτησε χρησιμότητα και σήμερα εκατοντάδες λουόμενοι απολαμβάνουν την ομορφιά και τη δροσιά της θάλασσας, λίγα μόλις μέτρα από τα σπίτια τους.
Το ίδιο μπορεί να συμβεί και στη βόρεια πλευρά της πόλης. Τόσο η μικρή παραλία του παλιού λιμανιού, όσο κι αυτή του Καλαμάρη, μπορούν να δώσουν ανάσες δροσιάς στους κατοίκους των γύρω περιοχών. Πέραν του ότι αν η πρόταση ευοδωθεί θα δώσει άλλο ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για την τουριστική ανάπτυξη της περιοχής, μετά την παύση λειτουργίας του εργοστασίου και την ανάπτυξη των ξενοδοχειακών μονάδων που ορισμένοι σκέπτονται να δημιουργήσουν.
