του Βασίλη Χατζηελευθερίου
Το Πολυτεχνείο, ως αύρα έμπνευσης, ως πολιτική στάση, ως τρόπος σκέψης, ως κοινωνικό γιαλοχαρτάρισμα, ως ιδεολογική ανάταση, ως πολιτιστική ανατροπή, ως μήνυμα ανθρώπινων αξιών και προτεραιοτήτων, ως ελπίδα ισονομίας και ισοπολιτείας, ως επαναστατική διαδικασία ωρίμανσης του πολίτη και ως πολιτισμική άνθιση, δεν έχει ανάγκη από ΠΟΡΕΙΕΣ την στιγμή που όλα αυτά είναι χειραγωγούμενα και κατευθυνόμενα από μια ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΗ και ΑΡΡΩΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του θεαθήναι!!!
Άλλωστε, αντί να γίνει βούτυρο (όπως έγινε) στο ψωμί όλων αυτών που περιμένουν στη γωνία να εκμεταλλευτούν (όπως πολύ καλά ξέρουν να κάνουν) τον «συνωστισμό» και «συγχρωτισμό» ώστε να επιβάλλουν περισσότερα και χειρότερα μέτρα εις βάρος των εργαζομένων, των μαθητών, των φοιτητών και της κοινωνίας γενικότερα, μπορούσε με μια απλή εναπόθεση ενός λουλουδιού στους χώρους και στις πλατείες που επιλέγει τοπικά η κάθε κοινωνία, έχοντας στην καρδιά φλόγα και την ετοιμότητα της αλλαγής αναζωπυρωμένη, μπορούσε ο καθένας να τιμήσει αυτή την λαμπρή γεμάτη μηνύματα επέτειο.
Η ανατροπή ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ, αλλά με την συνειδητοποιημένη καθημερινότητα και πάλη, στους χώρους δουλειάς και της ζωής γενικότερα. Χωρίς γνωστούς – αγνώστους, αστυνομικούς προκλητικούς, ΜΑΤ και άλλα «φρούτα». Η ανατροπή γίνεται, στις καθημερινές απεργίες και κινητοποιήσεις (με αποστάσεις βέβαια) στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς και όπου αλλού γίνονται.
Εδώ κινδυνεύουμε να ικανοποιούμαστε με μια πορεία, ενώ η ζωή μας με πρωτοβουλία της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκλεγμένων ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΩΝ, να έχει πάει σε επίπεδα ευτελισμού και προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Με κούρασε η «αγωνιστικότητα» του Facebook και η «επαναστατικότητα» των μπαχαλάκηδων και των συνεργαζόμενων με το σύστημα κρεατομηχανών!!!!
Μεθοδικά λοιπόν και οργανωμένα, ας αντισταθούμε στην λαίλαπα της εποχής και σ’ όλους αυτούς που μας κλέβουν την ζωή, ψαλιδίζουν τα όνειρά μας και ξεπουλάνε με τα γνωστά πλέον «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΤΟΥΣ», το μέλλον των παιδιών μας.
«Πώς να με κάνουν να τον δω, τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω…
Στου βούρκου μέσα τα νερά, ποια γλώσσα μου μιλάνε;
Αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά‘’ (Κώστας Κινδύνης).
