Του Γρηγόρη Δουμούζη – Θεολόγου, MSc Θεολογίας, Κοινωνιολόγου
Ο Κύριος στο ευαγγέλιο της Κυριακής (Μτ. δ΄ 18-23) βλέπει τους μελλοντικούς μαθητές Του να αλιεύουν στην εργασία τους και τους καλεί να τους κάνει «αλιείς των ανθρώπων». Αυτοί τα άφησαν όλα και Τον ακολούθησαν. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι οι απόστολοι δεν ήταν κάτι φοβερό και δεν κάνανε κάτι σπουδαίο εκείνη την ώρα. Απλώς ασκούσαν το επάγγελμά τους: ψάρευαν. Θα ρωτήσει κάποιος: «Γιατί επιλέγει αυτούς;». Αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ο Χριστός επιλέγει αγράμματους αλιείς, για να δείξει ότι ό,τι πετύχουν από εδώ και πέρα είναι έργο της χάριτος του Θεού».
Όμως, υπάρχει και ένας άλλος λόγος. Είναι εντυπωσιακό ότι ο Κύριος έρχεται σ’ έναν ανύποπτο χρόνο, την ώρα που ασκούσαν το επάγγελμά τους, και τους καλεί. Δηλαδή, έρχεται σ’ αυτούς τους «ασήμαντους» ανθρώπους, που έκαναν «ασήμαντα» πράγματα και τους καλεί. Γιατί; Γιατί ο Χριστός δεν αναπαύεται στους «σημαντικούς», αλλά στους «ασήμαντους». Ο Χριστός αναπαύεται στην ταπεινότητα. Αυτά που κάνουν οι «ασήμαντοι άνθρωποι», εκεί μπορεί να βρίσκεται η χάρις του Θεού. Το στοιχείο που εμποδίζει να ενεργήσει η χάρις, είναι η πεποίθηση ότι κάτι σπουδαίο είμαστε και κάτι κάνουμε. Όσο πιο ησυχαστικά ζούμε και ταπεινά, τόσο πιο πολύ χαίρεται και αναπαύεται ο Θεός. Εμείς έχουμε φτιάξει διάφορες ιδέες για τον εαυτό μας, οι οποίες στέκονται «εμπόδιο» για να μας κάνει ο Θεός ό,τι θέλει.
Επομένως, παίρνει αυτούς τους ασήμαντους ανθρώπους και τους καθιστά «αλιείς ανθρώπων». Αυτό είναι προνόμιο για όλους μας. Μας λέει ο Χριστός: «Εσύ που νομίζεις πως δεν είσαι για τίποτα, μπορείς να γίνεις φίλος με τον Χριστό». Δηλαδή, όλοι εμείς, οι καθημερινοί άνθρωποι, με τα προβλήματά μας, αν ζούμε στην ησυχία, είμαστε «ανοιχτοί» στο Θεό και δεν επαιρόμαστε, μπορούμε να γίνουμε δεκτικοί της χάριτός Του. Είναι εντυπωσιακό: δεν τους παίρνει την ώρα της προσευχής, αλλά την ώρα της εργασίας. Το πιο σπουδαίο έργο είναι η ταπείνωση. Τι κάνουν οι μαθητές μετά την κλήση; «Άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν». Η απόδειξη της ταπείνωσης είναι ότι χωρίς κανένα δισταγμό, χωρίς κανένα λογισμό, ακολουθώ τον Χριστό άμεσα. Αν αρχίσουμε και ρωτάμε: «Πού θα πάμε;», «Τι προνόμια θα έχω;», τότε, εμποδίζουμε το Θεό να λειτουργήσει.
Οι απόστολοι κάνανε την εργασία τους, αλλά η καρδιά τους ήταν «ανοιχτή». Η καρδιά τους ζητούσε κάτι άλλο. Αυτό είναι η προσευχή: να κάνεις ό,τι κάνουν όλοι, αλλά η καρδιά σου να αναζητάει κάτι άλλο που σε ξεπερνάει. Έτσι, είσαι έτοιμος και όταν έρθει αυτή η ευλογημένη στιγμή, τα αφήνεις όλα και ακολουθάς τον Χριστό. Αυτός είναι ο ταπεινός και ήσυχος άνθρωπος. Τι τους έκανε ο Χριστός; «Αλιείς ανθρώπων». Η κάθε λέξη έχει μεγάλη σημασία στο ευαγγέλιο. Ο Χριστός είναι ξεκάθαρος: «Εγώ θα σας κάνω». Τα πάντα κάνει ο Κύριος, τίποτα εμείς. Εμείς ή θ’ αποδεχθούμε αυτό που κάνει ο Κύριος ή θα κάνουμε ό,τι θέλουμε και θα τρελαινόμαστε. Πότε γίνεται αυτό; Όταν είμαστε πλήρως αφημένοι στο Θεό.
Διαβάζουμε και αυτό: «Τα άφησαν όλα και τον ακολούθησαν».Τι σημαίνει όλο αυτό; Σημαίνει αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος: «Δεν ζω εγώ, αλλά ζει ο Χριστός αντί για μένα». Έτσι θα υπάρχει ευωδία και παρουσία Χριστού. Ο αληθινός «αλιεύς» και «παιδαγωγός» είναι αυτός που λέει: «Έλα και κάνε εσύ παιχνίδι Θεέ μου». Όλα είναι του Θεού. Είδατε πόσο απλά είναι τα πράγματα; Η πνευματική ζωή είναι μια στάση ζωής. Πώς μπορούμε να γίνουμε και εμείς «αλιείς ανθρώπων»; Όταν γίνουμε φορείς της χάριτος και εμπνέουμε αλήθεια και φως. Δηλαδή, όταν στο πρόσωπό μας αποκαλύπτεται ο Χριστός. Δεν λέμε λόγια, αλλά κάνουμε «μετάγγιση ζωής». Αυτό είναι το καλύτερο κήρυγμα: να έχω ζωή και να μεταδίδω ζωή. Πότε έχουμε ζωή; Όταν είμαστε ήσυχοι, ταπεινοί και έτοιμοι ν’ αφήσουμε τα πάντα ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό.
