Χτες βράδυ ένιωσα αυτό που λένε οι Αμερικάνοι comfort food. Τροφή της παρηγοριάς, της χαλαρότητας και της άνεσης. Φαγάκι νόστιμο ανεπιτήδευτο, φτιαγμένο με αγάπη που χωρίς πολλά-πολλά σου ζεσταίνει την καρδιά.
Στη Κομνηνάκη, ο Γιάννης Χούσος κάνει επανεκκίνηση και δείχνει γνώση, μεράκι, αγάπη και μαγκιά. Με νόστιμες extraordinary πίτσες. Πίτσες με άποψη και αυτό που λες αέρινες, τρυφερές, ελαφριές και με τεχνική ναπολιτάνικης πιτσαρίας. Με “πιτσαγιολο” τον ίδιο τον Γιάννη. Με το που το είδα στο fαcebook έτρεξα για πίτσα. Ανοιξιάτικο βράδυ, γοητευτικός δρόμος με πανέμορφα σπίτια, μπίρες, πίτσες και χάζι στον… οσονούπω… πεζόδρομο!
Η μαργαρίτα με το ελαφρύ σκορδάκι όλα τα λεφτά. Αλλά κι αυτή η χωριάτικη με την ντοματοσαλάτα, τη φέτα και τις ελιές, αλλά και η άλλη με τα 4 τυριά! ΓΙΑΜ, ΓΙΑΜ!
Μια αξιοσέβαστη ποικιλία από υπέροχες taylor made pizzas με θεϊκό ζυμάρι είναι ό,τι καλύτερο και νέο έφτασε στην πόλη.
Η πίτσα έχει θηλυκότητα
Διαθέτει κοιλότητες και καμπύλες. Έχει λάμψη, αλμύρα και γλύκα μαζί. Μερικές φορές έχει οξύτητα και λιπαρότητα, είναι νόστιμη, πικάντικη, τρυφερή, κριτσανιστή. Σαν γυναίκα θελκτική και οσάκις πλανεύτρα. Σε κάθε άλλη περίπτωση μπορεί να χαρακτηριστεί μπουχτιστική και αντιπαθής.
Η πίτσα είναι ένα εύκολο έδεσμα, καθημερινό μεν, αλλά πολύ δύσκολο δε. Όπως όλα τα απλά πράγματα. Η απλότητα έχει την γοητεία που την καθιστά απολύτως δύσκολη και μερικές φορές ακατόρθωτη.
Πίτσα σπάνια τρως καλά εκτός Ιταλίας
Μια στη Σικελία και μια στη Νάπολη μ’ είχαν κατακτήσει. Στην Αυστραλία εκείνη η πίτσα του Πινόκιο στο Toorak road South Yarra, στη γειτονιά των νεανικών μου χρόνων, επίσης μ’ έχει στιγματίσει.
Οι διάφορες αλυσίδες εδώ στην Ελλάδα κατά καιρούς με απογοήτευαν και τότε αποφάσιζα να φτιάξω σπίτι καμιά με αραβική πίτα σαν βάση γιατί, κακά τα ψέματα, το ζυμάρι έχει μαγκιά, μαεστρία, θέλει εμπειρία, κατάλληλο φούρνο, γνώση, σωστό αλεύρι, ζύμωμα κλπ. κλπ..
Αλλά τώρα με την πίτσα του Χούσου, ήρθε κι έδεσε! Μυτιλήνη με σούπερ πίτσα είναι κάτι πολύ ενθαρρυντικό.
Η πίτσα στη ζωή μου ήρθε από την Αμερική μαζί με την Έθελ
Οικογενειακή φίλη, μια υπέροχη όμορφη σαν μπάρμπι ελληνοαμερικάνα που μας έφτιαξε την πρώτη πίτσα της ζωής μου. Καλοκαίρι, Χρυσομαλλούσα. Μοσχοβόλαγε το αγιόκλημα και το γιασεμί. Οι ιρικιές είχανε πάνω τους εκατοντάδες ώριμα κορόμηλα. Οι γειτόνισσες έπλεκαν έξω απ’ τις αυλές τους. Και η Έθελ έφτιαξε ζυμάρι, έβαλε πάνω μια ντοματόσαλτσα ωμή και φρέσκια, κι ένα μαλακό τυρί που είχε φέρει μαζί της. Την έψησε στο φούρνο μας – Πίτσος ήταν – και όλοι μαζί γευτήκαμε την απίθανη ντελικατέτσα για πρώτη φορά.
Κάτι σαν το λεπτό-λεπτό ζυμάρι του Χούσου…
…αν ντε και καλά θέλετε μια πίτσα στο σπίτι σας! Εγώ δεν το συστήνω πάντως. Μια βόλτα στην λιλιπούτεια outdoors πιτσαρία του Γιάννη στην Κομνηνάκη θα σας γαληνέψει την ψυχή! Κυρίως να την παραγγείλετε και να την απολαύσετε με φίλους στη βεράντα σας. DELIVERY μέχρι πολύ αργά τη νύχτα.
Για τη ζύμη της πίτσας
Υλικά
500 γρ. αλεύρι σκληρό
300 ml χλιαρό νερό το πολύ 30° Κελσίου
13 γρ. φρέσκια μαγιά
1 κ.σ. ζάχαρη
1 κ.γ. αλάτι
1 κ.σ. ελαιόλαδο
Εκτέλεση
- Σε ένα μπολ ανακατεύετε τη μαγιά με το νερό. Σε άλλο μεγάλο μπολ ρίχνετε το αλεύρι και σχηματίζετε μια λακκουβίτσα όπου προσθέτετε σιγά-σιγά το νερό με τη μαγιά, συμπληρώνοντας στο τέλος τη ζάχαρη και το λάδι.
- Ζυμώνετε μέσα στο μπολ για 5-6 λεπτά μέχρι να γίνει η ζύμη μαλακιά και ελαστική.
- Αφήνετε τη ζύμη να “ξεκουραστεί” σκεπασμένη με μεμβράνη και από πάνω με καθαρή βαμβακερή πετσέτα, σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.
- Προθερμαίνετε το φούρνο στους 250°C.
- Ρίχνετε στη ζύμη το αλάτι και την δουλεύετε ίσα-ίσα να φύγει ο αέρας.
- Την χωρίζετε σε 4 ίσα μπαλάκια, ένα για την κάθε πίτσα. Σε αλευρωμένη επιφάνεια του πάγκου, ανοίγετε τη ζύμη με τον πλάστη για να γίνει κυκλική. Την βάζετε στο ειδικό ταψάκι για πίτσες αφού πρώτα το λαδώσετε ελαφρά. Απλώνετε αν χρειαστεί τη ζύμη με το χέρι να φτάσει στις άκρες του ταψιού.
Τώρα η υπόθεση για πο πανω αφορά εσάς προσωπικά, τα υλικά που έχετε και την όρεξή σας.
Μια σιταρένια μπίρα παγωμένη σε ειδικό ποτήρι θα κάνει τέλεια αρμονία!
BON APΡETIT!
