Από τότε που έφυγε ο Νικηφόρος από το Αλάτι και Πράσινο Πιπέρι της προκυμαίας, η Μυτιλήνη παρέμεινε φτωχότερη στο κομμάτι “διεθνής κουζίνα”.
Τα φιλέτα με τη γαλλική φινέτσα του είχαν δώσει τότε μια μοναδική παρουσία στην πόλη που κατακλύζεται σχεδόν αποκλειστικά από μεζεδοπωλεία, ταβερνάκια και all day cafe.
Πρόσφατα…
Το καλοκαιρινό Home στα στενάκια της παλιάς αγοράς ήταν μια ωραία έκπληξη με ωραίο κόσμο, στιβαρό σέρβις, εξαιρετική διακόσμηση και αρκετά καλό φαγητό.
Το χειμωνιάτικο Home, δυστυχώς, με απογοήτευσε.
Εκτός από την ωραιότατη διακόσμηση, τα χαμόγελα του προσωπικού και τον επιβλητικό χώρο, το φαγητό υστερούσε πολύ.
Φυσικά η μέρα ήταν Τετάρτη που δεν έχει το κλασικό του μενού αλλά το θεματικό, που υποτίθεται ότι είναι η λαδόκολλα, δηλαδή ψητούρα.
Η ιδέα μ’ άρεσε πολύ, αν και θα ήθελα να είχα και την επιλογή του κανονικού μενού.
Η λαδόκολλα θα μπορούσε να σκίζει
Πάνω στον ξύλινο δίσκο περίμενα να έχει ωραίες επιλογές από ένα νέας γενιάς mixed grill. Αντ’ αυτού ήρθε ένα βουνό από ατάκτως ερριμένα κρέατα που δεν πολυκαταλάβαινα τι ήταν το καθένα. Μπιφτέκια που ο κιμάς δεν ήταν δεμένος αλλά αντίθετα θρυμματιζόταν, λουκάνικα παραψημένα, στεγνωμένα και κακής συνταγής κεμπάπ, ένα χοιρινό σαν μαγειρεμένο, το κοτόπουλο στεγνό και όχι ιδιαίτερα νόστιμο.
Το σέρβις ήταν ευγενικό, αλλά ανεπαρκές.
Όταν μάλιστα στο τέλος του γεύματος θελήσαμε να συνοδεύσουμε κάτι το digestif λικέρ μας, παραξενεύτηκα που μας σερβίρανε τσιπς ή νάτσος με λιωμένο τυρί (τηγμένο) σαν αυτό των σινεμά.
Κάτι δεν δούλευε σωστά σ’ ένα μαγαζί που δίνει την εικόνα γενικότερα πως πίσω του υπάρχει μια ομάδα καλών και επιτυχημένων επαγγελματιών. Θα ξαναπάω γιατί κάτι μου λέει πως ήταν μια κακή στιγμή και πως έτυχε.
Το θέμα
Δεν μπαίνω συχνά στη διαδικασία μιας κακοπροαίρετης κριτικής διότι πολύ καλά γνωρίζω τις δεινές συνθήκες που λειτουργούν τα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος όχι μόνο στη Μυτιλήνη, αλλά και παντού στην Ελλάδα. Οι επιχειρηματίες του είδους αυτού βρίσκονται στο στόχαστρο των εκάστοτε κυβερνήσεων και το αποτέλεσμα κέρδους πολλές φορές είναι αμφίβολο. Όσο κι αν είναι γεμάτο ένα μαγαζί το 80% των εισπράξεων θα πάει στο κράτος. Και επίσης στη Μυτιλήνη είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς επαγγελματίες εκπαιδευμένους στην εστίαση.
Αυτό που κάνουμε όλοι μας, αν θέλουμε να βελτιώσουμε την κατάσταση και να προλάβουμε τα λάθη, είναι η εκπαίδευση. Εκπαιδεύουμε το προσωπικό μας. Στην καλύτερη καλούμε επί πληρωμή μετρ σχολής, σομελιέ, καθηγητές από σχολές, γευσιγνώστες, να μας εκπαιδεύσουν, να μας ανοίξουν τα μάτια. Δαπανηρό το εγχείρημα. Μη ζητάω πολλά. Καταλαβαίνω. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει.
Το θέμα μου είναι πως ανεξάρτητα από τις δύσκολες συνθήκες η πόλη χρειάζεται ένα γενικότερο ανέβασμα στο κομμάτι γεύση και εστίαση.
Στου Αντώνη
Χάρηκα πολύ που είδα την βελτίωση του χώρου και την περιποίηση της τζαμαρίας στο Καγιάνι. Οι καρέκλες βάφτηκαν πολύ όμορφα, οι κουρτίνες ‘δωσαν μια χάρη. Ο εσωτερικός παλιός καφενές, χωρίς να αλλάξει, έκανε μια υπέροχη ανακαίνιση με την πατίνα του χρόνου να διατηρείται καταπληκτικά.
Χάρηκα που είχε πολύ κόσμο Δευτέρα βράδυ, όπως επίσης χάρηκα γιατί η γλυκιά ατμόσφαιρα και το σέρβις έχουν μια διαχρονικότητα, αλλά και μια ζεστασιά που ό,τι και να γίνει νιώθεις υπέροχα σ’ αυτό το μαγαζί. Μπορεί να φταίει ο ίδιος ο Αντώνης και το μεράκι του.
Δεν μ’ αρέσει η προσθήκη του μπαλσάμικου στα πιάτα ενός τέτοιου αυθεντικού μεζεδοπωλείου και η παραβίαση κανόνων που αντιστέκονται στην γνήσια μυτιληνιά κουζίνα του μεζέ. Και δεν απαιτείται και δεν είναι σωστό. Τα πιάτα του Αντώνη ωστόσο, έχουν και διατηρούν τη ζεστασιά του ίδιου.
Το Bar Code
Σπουδαία αρχιτεκτονική το παλιό κτίριο, υπέροχη διακόσμηση με εξαιρετικούς αρμούς στους σοβάδες, το μπαράκι αυτό στο στενό της Ναυσικάς – καλά θυμάμαι; – μου έκανε την καλύτερη εντύπωση. Πιστεύω ότι ένα τέτοιο μαγαζί μπορεί και έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει πιο ενδιαφέροντα κοκτέιλ με πιο ψαγμένα ποτά. Θα ήθελα ένα Noilly Prat – The World’s Finest French Vermouths – για το Dry Martini Cocktail που παρήγγειλα. Επίσης μου έλειψε ένα μικρό σνακ συνοδευτικό ποτού πέραν των τσιπς και των ξηρών καρπών.
Το όνειρο
Θα ήταν, να κάνουμε αυτό το νησί γαστρονομικό τουρισμό. Γιατί το έχουμε. Διαθέτουμε εξαίρετη πρώτη ύλη, σπουδαία μαγειρική παράδοση, νόστιμα φαγητά, πρωτότυπα και γνήσια.
Πριν χαλάσει το σκηνικό, όπως καταστρέψαμε τον Μακρύ Γιαλό και εγκαταλείψαμε τον Ναυτικό Όμιλο και πριν γεμίσουμε δήθεν φαγάδικα, ας προστατέψουμε τα παραδοσιακά, ας τονώσουμε τα μοδάτα κι ας απομακρυνθούμε από τα γραφικά κακοοργανωμένα φεστιβάλ που αποτελούν μάστιγα στην εικόνα του νησιού.
