Του Χρήστου Δ. Κουτλή*
Εξηγούμαι εξαρχής: Προκαλεί απ’ τη μια ψυχικό πόνο και αγανάκτηση το γεγονός του ξεριζωμού από τις γενέτειρές τους εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, θύματα των αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων των ισχυρών της γης και απ’ την άλλη αδυνατώ να κλείσω τα μάτια απέναντι σε μια κατάσταση που υπονομεύει τα θεμέλια του ίδιου του Ελληνισμού. Και συνεχίζω:
Η κατάσταση στον τόπο μας και όχι μόνο, καθώς γίνεται αντιληπτό από όλους, σχετικά με τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες, γίνεται ολοένα και δυσκολότερη και κάποιες φορές ανεξέλεγκτη έως επικίνδυνη.
Δεδομένων των αρνητικών εξελίξεων και της συνεχούς αυξανόμενης έντασης με την γείτονα χώρα, με την οποία ελάχιστη απόσταση μας χωρίζει, σε περίπτωση σύρραξης, που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει, απεναντίας μάλιστα, έχουν σκεφτεί οι ασκούντες την εξουσία τι θα ακολουθήσει, ποια μπορεί να είναι η στάση, η συμπεριφορά και η αντίδραση όλου αυτού του πλήθους που ως άλλα θύματα έχουν εγκλωβιστεί σε τούτο εδώ το νησί, όπως και σε άλλα που εντάσσονται μέσα στην ίδια παραμεθόρια ακριτική ζώνη, όταν οι συνθήκες επιβίωσής τους επιδεινωθούν έτι περισσότερο ή πάρουν άλλες διαστάσεις;
Σήμερα η Λέσβος αριθμεί περίπου 85.000 άτομα και ο αριθμός των διαμενόντων στις διάφορες δομές ή ενοικιαζόμενους χώρους, φθάνει τις 27.000 περίπου. Δηλαδή, τα εν λόγω άτομα ξεπερνούν το 30% του λεσβιακού πληθυσμού (Πού είναι το 1% όπως προεκλογικά διατυμπανιζόταν;).
Mε βάση τα παραπάνω με ποια λογική, με ποια ισονομία και ισοπολιτεία το ακριτικό νησί της Λέσβου, το οποίο ως γνωστό έχει σηκώσει και πληρώσει σημαντικό τίμημα από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ελλάδας, να υποχρεούται να υποδέχεται και να φιλοξενεί τόσο μεγάλο αριθμό προσφύγων και λαθρομεταναστών;
Υπάρχει, μήπως, άλλη περιοχή της χώρας που να φιλοξενεί τόσο μεγάλο αριθμό;
Κανονικά, για λόγους καθαρά και μόνο εθνικούς, δεν θα ‘πρεπε, στα απέναντι από τα μικρασιατικά παράλια νησιά, να παραμένει αν όχι μηδενικός, τουλάχιστον ο μικρότερος αριθμός σε σχέση με τα υπόλοιπα διαμερίσματα της χώρας;
Από την άλλη έχει το δικαίωμα, έτσι εχόντων των πραγμάτων, η ασκούσα την εξουσία κυβέρνηση μονομερώς να αποφασίζει και μάλιστα με επίταξη τη δημιουργία νέων επιπλέον δομών στις ήδη υπάρχουσες στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου που κυριολεκτικά ασφυκτιούν;
Mήπως όλο το προηγούμενο διάστημα, έχουν σταματήσει οι ροές, μήπως δεν αυξάνονται συνεχώς, δεν έχουν πολλαπλασιαστεί οι παρανόμως εισερχόμενοι στα ακριτικά νησιά από τα απέναντι παράλια;
Μήπως, μέχρι σήμερα, έχει εμποδιστεί από τους άνδρες του λιμενικού σώματος έστω και ένα πλεούμενο, που μπαίνει στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ξεκινώντας από τα απέναντι παράλια φορτωμένο με πρόσφυγες και μετανάστες παρανόμως εισερχόμενους και δεν το γνωρίζουμε;
Μήπως στην πράξη μέχρι σήμερα “τα σημάδια” δείχνουν ότι έχει ανατραπεί ή ότι το επόμενο διάστημα θα ανατραπεί το όλο σκηνικό των ροών;
Ύστερα από όλα αυτά περιμένει o κ. Μηταράκης ότι μπορεί να γίνεται πιστευτός; Mε λόγια και μόνον λόγια πλέον κανείς δεν πείθεται. Με λόγια όπως λέγεται, χτίζεις ανώγεια και κατώγεια. Θα γίνει πιστευτός μόνο όταν κάνει πράξη αυτά που πομπωδώς σε κάθε του εμφάνιση διατυμπανίζει και συνοψίζονται στη λέξη αποσυμφόρηση, αλλά αποσυμφόρηση δεν γίνεται. Η Λέσβος δεν θα αρνηθεί να κρατήσει το αναλογούν σ’ αυτή ποσοστό από τους παρανόμως εισερχομένους στο ελλαδικό έδαφος.
Το να υπάρχει σήμερα στη Λέσβο τόσος μεγάλος αριθμός και τόσο μεγάλο ποσοστό σε σχέση με τον πληθυσμό της και σε σχέση με τα ποσοστά άλλων περιοχών της χώρας και από πάνω να προβάλλονται από τον κ. Μηταράκη, ως η λύση του προβλήματος, οι φινιρισμένες νέες “κλειστές” δομές, προκειμένου αυτές να λειτουργήσουν ως δόλωμα, απέναντι στις καθολικές σχεδόν αντιστάσεις των νησιωτών (οι οποίοι βλέπουν την πραγματικότητα και διαισθάνονται τις καταστρεπτικές κοινωνικοοικονομικές συνέπειες για τον τόπο τους όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση), αυτό αναμφίβολα αποτελεί πράξη που ξεπερνά τα όρια της στοιχειώδους λογικής, της σοβαρότητας, της αντικειμενικότητας και της ισονομίας. Με απλά λόγια στήσιμο νέας δομής χωρίς να προηγηθεί αποσυμφόρηση στην ουσία συνιστά έκφραση εμπαιγμού και πράξη ανιστόρητη.
Ας σημειωθεί ότι το πλαίσιο που διέπει την εισδοχή των παράτυπων μεταναστών από την Τουρκία στα νησιά αποτελεί κοινή δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας, η νομική ισχύς της οποίας δεν έχει δεσμευτικό χαρακτήρα, σύμφωνα με έγκριτους νομικούς κύκλους. Επίσης το κλείσιμο των βόρειων συνόρων για πρόσφυγες και μετανάστες αποτελεί κοινή απόφαση της Ε.Ε. και όχι αποτέλεσμα μονομερών ενεργειών των χωρών.
Εν κατακλείδι, αν η κυβέρνηση ήθελε πραγματικά να μην αποτελεί η χώρα ξέφραγο αμπέλι και να σταματήσει επιτέλους η είσοδος όλων των παρανόμως εισερχομένων θα μπορούσε προ πολλού να το είχε κάνει. Όπως η στεριά, έτσι και οι θάλασσες έχουν σύνορα. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ο ρόλος του λιμενικού περιορίζεται στο να παρέχει προστατευτικές και μόνο υπηρεσίες σε περιπτώσεις ατυχημάτων.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και μάλιστα κατά ομολογία των ίδιων των ανθρώπων του λιμενικού σώματος.
Από τα παραπάνω αναφερθέντα γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι όταν από τη μια, από τα ανατολικά, αφήνεις αφύλαχτη, ανοιχτή την πόρτα και από τα βόρεια την κλείνεις, εκ των πραγμάτων προκαλείται εγκλωβισμός. Αυτό άραγε αποτελεί τυχαίο γεγονός; Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι ροές δεν ξεκίνησαν επειδή η Συρία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Και παλιότερα είχαμε συρράξεις στην ευρύτερη περιοχή (Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν κ.ά.). Τότε γιατί δεν είχαμε παρόμοια φαινόμενα; Τώρα γιατί μεγάλος αριθμός έρχεται ακόμα και από την μακρινή Αφρικανική Ήπειρο; Γιατί, σχετικά πρόσφατα, ο όρος “λαθρομετανάστης” απόκτησε σε κάποιο βαθμό απαγορευτικό χαρακτήρα; Γιατί τόσα χρόνια οι λεγόμενες Μ.Κ.Ο. λειτουργούσαν ή και λειτουργούν ακόμα εντελώς ανεξέλεγκτα;
Για όλα τα παραπάνω “γιατί”, η απάντηση είναι μία και νομίζω, λίγο ως πολύ, την αντιλαμβάνεται ο καθένας, αφού γι’ αυτά κατά καιρούς πολλά έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Άλλωστε τίποτα στον κόσμο δεν συμβαίνει τυχαία. Έτσι και εδώ, το όλο σκηνικό αποβλέπει και υπηρετεί τα σχέδια της λεγόμενης νέας τάξης πραγμάτων. Η παγκοσμιοποίηση πέραν των άλλων απαιτεί και το φυλετικό ανακάτεμα των λαών. Για να γίνει αυτό χρειάζεται όλοι μας να προετοιμαστούμε, να ενστερνιστούμε, και να εθιστούμε με την ιδέα ότι “οι μεταναστευτικές ροές είναι αναπόφευκτες, οι μετανάστες ήρθαν για να μείνουν, δεν γίνεται διαφορετικά και άλλα τέτοια κουφά.”
Aυτό θυμίζει αντίστοιχους εθισμούς-ασπασμούς της εποχής υπογραφής των “μνημονίων,” όπου εφημερίδες και ΜΜΕ καθημερινά σχεδόν μας πρόβαλαν τα σλόγκαν ”δεν υπάρχει άλλος δρόμος πλην των μνημονίων, το χρέος της χώρας είναι βιώσιμο, μαζί τα φάγαμε και άλλα τέτοια”. Τελικά με τον τρόπο αυτό, το μήνυμα που έπρεπε να περάσει στα ευρεία στρώματα του πληθυσμού όντως πέρασε. Πείστηκε, δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία ότι πραγματικά η ίδια φέρει ευθύνη για τον εκτροχιασμό των οικονομικών και όχι μόνον πραγμάτων στη χώρα μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και πολύ έντεχνα θα έλεγε κανείς ο λαός μαζεύτηκε, λούφαξε και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα.
Kαι για να κλείσω: Φαίνεται ότι την Ελλάδα τελικά την αγαπά ο Θεός. Τούτη εδώ η γη ποτίστηκε με το αίμα χιλιάδων μαρτύρων που θυσίασαν τη ζωή τους υπέρ των ιερών και οσίων της φυλής. Aπ’ εδώ μεταλαμπαδεύτηκαν οι αξίες του πολιτισμού σ’ όλη την ανθρωπότητα. Επομένως, ας αισιοδοξούμε, κάποτε θα ξεκαθαρίσει η ήρα απ’ το σιτάρι, κάποτε νους και καρδιά θα ξεμπλοκάρουν και τότε ασφαλώς θα ανατείλουν καλύτερες και πιο ηλιόλουστες μέρες.
*Ο Χρήστος Κουτλής έχει υπηρετήσει ως Εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και σήμερα είναι Πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ακρασίου.
