Είναι κι αυτά τα παλιά στέκια της πόλης, βρε παιδί μου, που κάθε φορά που πηγαίνω με γοητεύουν ακόμα πιο πολύ.
Είναι κάπως νοσταλγικά, κάπως ξεμυαλιστικά λες και οι δικοί τους μεζέδες βγαίνουν από τα βάθη μιας μεγάλης καρδιάς. Γι’ αυτό βρίθουν από νοστιμιά και γλείφει κανείς τα δάχτυλά του όταν τρώει εκεί.
Η ομορφιά τους είναι απλή και αυθεντική και απολύτως ανταγωνιστική με τα νέα μοδάτα στέκια. Όμως κρύβουν μέσα τους και μια ανακούφιση. Βγαίνει μια άλλη ανάσα από μέσα μου όταν είμαι εκεί.
Η φροντίδα είναι εμφανής. Με νοικοκυροσύνη, με καθαριότητα σαν τα παλιά χωριάτικα σπιτικά. Τα μπιχλιμπίδια δίνουν μια ατμόσφαιρα και είναι βαλμένα σωστά παντού. Στους τοίχους, στην είσοδο, έξω από την κουζίνα.
Μιλάω για το ΣΤΕΚΙ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ, ΤΟΥ ΦΩΛΙΑ εκεί κοντά στον “Άγιο Θαράπη”
Πάντα είναι γεμάτο αυτό το ταβερνάκι. Όχι μόνο με ανθρώπους θαμώνες και με πελάτες. Είναι γεμάτο από ζεστή αγκαλιά.
Ο Γιάννης χυμώδης, εκφραστικός με χαμόγελο και μια χαλαρότητα σαν να μην έχει ποτέ ζόρια. Γίνεται αυτό; Αυτό δείχνει όμως και το εκπέμπει μέσα σ’ όλο αυτό το μαγαζί.
Μωρέ και τι μεζέδες, τι μπερεκέτι μόλις έρχεται η ρόκα με τις ελιές και τα ραπανάκια στην πιατέλα σαν καλωσόρισμα! Μωρέ τι χαρά όταν σου περιγράφει τα καλούδια της ημέρας!
Εδώ δεν ανοίγεις κινητό, δεν μπαίνεις στο facebook, δεν βαριέσαι! Δεν υπάρχει λόγος παρά μόνο για να πεις σε όλους πόσο καλά νιώθεις τρώγοντας την ολόφρεσκη λακέρδα, το υπέροχο καλαμάρι, τα φρέσκα ψάρια.
Εδώ απολαμβάνεις και βρίσκεις τα ίσα σου.
Γιατί αυτά τα στέκια μας λυτρώνουν από την καθημερινότητα, το άγχος, το τρεχαλητό, τις έγνοιες. Τέτοια στέκια μας επαναφέρουν στο ανθρωποκεντρικό ύφος του φαγητού κι όχι σ’ εκείνο το άλλο, το δήθεν.
Κάνεις κουβεντούλα με τα φιλαράκια σου γιατί εδώ το φαγητό είναι συντροφευμένο από τη φροντίδα και την προσφορά ενός, απεριποίητη, που σε νοιάζεται.
-“Είναι τα μπαρμπούνια από δω;”, τολμώ να ρωτήσω.
-“Αυτό να μην το ξαναπείς”, μου λέει.
Και τον πιστεύω. Γιατί είναι ο Γιάννης.
Στο Τόκιο / Ενκεκάι Νόσιμα
Θα σας πω μια ιστορία για το Αιγαίο, που με συγκλόνισε πριν από μερικά χρόνια που βρέθηκα στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, το Τόκιο.
Περιδιαβαίνοντας την όμορφη πόλη της Άπω Ανατολής διαπίστωσα πως όταν με ρωτούσαν από πού είμαι κι έλεγα από Ελλάδα, σχεδόν δεν το καταλαβαίνανε οι απλοί άνθρωποι στις λαϊκές αγορές και στις γειτονιές.
Όταν το ανέφερα στους κοσμοπολίτες υπαλλήλους του ξενοδοχείου μου είπαν: “Να τους λες πως είσαι από το Αιγαίο Πέλαγος” (Ενκεκάι Νόσιμα είναι στα γιαπωνέζικα, το θυμάμαι ακόμα).
Γιατί το Αιγαίο το ξέρουν από την Αρχαία Ιστορία και το αγαπούν και το θαυμάζουν.
Σκέφτομαι λοιπόν το πόσο σημαντικό είναι να ζει κανείς σ’ ένα νησί σαν τη Λέσβο που περιβρέχεται από το Αιγαίο, ένα πέλαγος που κάνει τους Γιαπωνέζους να προσδιορίζουν την Ελλάδα.
Λίγο είναι;
Κύριοι υποψήφιοι…
Είμαι σίγουρη πως έχετε τις καλύτερες των προθέσεων.
Θα αξιοποιήσετε την ευκαιρία;
Εδώ είναι το στοίχημα.
Το νησί με όλα τα δεινά των τελευταίων ετών, με όλα τα δείγματα των παλαιότερων χρόνων έχει τα θέματά του και σαφώς θα ήταν καλό εκεί να σταθούμε.
Ας μην ξεχνάμε όμως πως:
Έχει μια μοναδική αυθεντικότητα.
Μια γαστρονομία εξαιρετική μαζί και με πρώτη ύλη.
Ας μην τα υποτιμάμε, ας μην τα υποβαθμίζουμε.
Ας μην τα παραμελούμε.
Έχουμε γλιτώσει από το μαζικό κύμα τουρισμού κι αν ασχοληθούμε σοβαρά μπορεί και να καταφέρουμε να δείξουμε τη μοναδικότητά μας με άλλους τρόπους έχοντας παραδειγματιστεί από άλλους προορισμούς που την έχουν πατήσει, κι άλλοι μπόρεσαν ή δεν μπόρεσαν να ξαναορθοποδήσουν.
Ας μελετήσουμε σοβαρά τα λάθη των άλλων για να τα αποφύγουμε. Ας ενημερωθούμε.
Φοβάμαι πως συχνά κλείνουμε τα μάτια μας στην αλήθεια, στην νέα τάξη πραγμάτων και παραμένουμε στα “μη μου τους κύκλους τάραττε”.
Ιδού η ευκαιρία.
Η Μυτιλήνη είναι ένα τυχερό μέρος που ακόμα διατηρεί τέτοια στέκια σαν του Γιάννη.
Εδώ θα είναι η μαγκιά. Το πώς να τα διατηρήσουμε, πώς να τα μιμηθούμε, πως να ΜΑΣ φροντίσουμε σαν νησί του Αιγαίου Πελάγους.
