Προχτές κάναμε το ωραιότερο μπάνιο στη θάλασσα. Κάτω από αλμυρίκι μια ολόδροση παρέα μπες -βγες στο Αιγαίο αγναντεύοντας τη Μικρασία.
Στο σπίτι είχαμε μουλιάσει μικρό πακέτο ρεβίθια από το Λισβόρι και με το που γυρίσαμε από το μπάνιο τα ξέπλυνα καλά και τα έβαλα στο σιφνέικο τσουκάλι και στο φούρνο με μια κορφή δεντρολίβανο, μια φέτα φλούδα λεμονιού και νερό, αλάτι και πιπέρι!
Μέχρι το απόγευμα είχανε μαλακώσει, χυλώσει και είχε μοσχομυρίσει η γειτονιά. 
Πρόσθεσα λεμόνι και λάδι ωμό και καθώς λιώνανε στο στόμα θυμήθηκα τη μάνα μου που με συμβούλευε να μένω πάντα μακριά από τους τοξικούς ανθρώπους.
«Το νηστικό μάτι δεν χορταίνει ποτέ».
Βλέπεις, οι γεύσεις φέρνουν μνήμες.
Βλέπεις, οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, γεννούνται μίζεροι ή άρχοντες.
Γεννιούνται καμαρωτοί και αξιοπρεπείς ή σκυμμένοι και δουλοπρεπείς.
Κλέφτες και απατεώνες ή όμορφοι και αγέρωχοι.
Η γεύση του φαγητού είναι σαν τη γεύση του ανθρώπου. Αφήνει το στίγμα, δημιουργεί καταγωγή και σφραγίζει τη ζωή.
Είναι που το καλοκαίρι φέτος φέρνει ανατροπές. Όλη η ζωή φέρνει ανατροπές.
Ήλιο και πλημμύρες.
Χαρές και ζέστη.
Προβληματισμούς και αλλαγές στη διάθεση.
Καθώς σπέρνεις και θερίζεις ποτέ δεν ξέρεις αν τα σπόρια ετούτα θα βγουν όπως τα θες.
Φέτος φύτεψα ήλιους!
Γέμισε πρασινάδα ο μπαξές ο άγονος και τώρα ξεπετιούνται τα κεφαλάκια των ηλιοτροπίων.
Είναι ελπίδα για φως!
Είναι σαν τα ομηρικά τραπεζώματα που κρατάνε ώρες για να μας κρατάνε στη ζωή.
Που με τα τσουγκρίσματα ανθίζουν κόσμοι μπροστά μας.
Ταξίδια υπερατλαντικά.
Στεναγμοί και γλυκά βιώματα, λες και οι αρχέγονοι μας ακολουθούν κατά πόδας.
Άνθρωποι σπουδαίοι έρχονται και φεύγουν.
Ιστορίες επαναλαμβάνονται.
Θυμόμαστε, ξεχνάμε, ακούμε, αδιαφορούμε, συνυπάρχουμε.
Τρελαινόμαστε με τα ζόρια, αγαπάμε και μισούμε σε ίσες αναλογίες.
Οι πραγματικότητες είναι πολλές.
Το ίδιο θα ξεδιψάσεις με τη ρετσίνα και το ίδιο με τη σαμπάνια.
Το ίδιο χορταίνεις με ψωμί και σαρδέλα ή με τοστ και φουά γκρα.
Η διαφορά είναι στο branding.
Και στο πώς επικράτησε και πήρε αξία λόγω έλλειψης.
Ο άνθρωπος δίνει αξία στην έλλειψη.
Το πολύ το φτύνει, το λίγο το θεοποιεί.
Άντε τώρα βάλε…
Στο spotify μια λίστα με Χατζιδάκι, Beatles, λίγο από Μπαχ, Sinatra, «I did it my way».
Μια συννεφούλα να θυμηθείς και το κορίτσια δυο-δυο, λίγο Παβαρότι στις λαϊκές άριες, μια Κάλλας στη casta diva – άντε κι ένα λαϊκό με Μαίρη Λίντα. Τη Μελίνα στο Ποτέ την Κυριακή άστην στο τέλος.
Να θυμάσαι πως σ’ αυτή τη ζωή όλα μπορούν να συμβούν.
Απλά να αντέχεις το ίδιο την αγάπη και το μίσος, τη χαρά και τη λύπη, την προδοσία και την αυτοθυσία.
Θυμήσου πάντα…
Την επομένη να μαζεύεις τα κομμάτια σου γιατί αρκεί το να υπάρχει η επόμενη μέρα! Το επόμενο όνειρο και η επόμενη ελπίδα.
Σιφνέικη ρεβιθάδα
Υλικά
- 500 γρ. ρεβίθια (μουλιασμένα αποβραδίς σε χλιαρό νερό)
- 3 φύλλα δάφνης
- 2 μεγάλα κρεμμύδια, χοντροκομμένα
- Ελαιόλαδο
- αλάτι
- φρεσκοτριμμένο πιπέρι
- Δεντρολίβανο φρέσκο
- Φλούδα λεμονιού
- Χυμό λεμονιού
Εκτέλεση
- Πρώτα ξεπλένουμε τα ρεβίθια και τα στραγγίζουμε.
- Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 220°C.
- Τα βάζουμε στο πήλινο και ρίχνουμε τα δαφνόφυλλα, τα κρεμμύδια, το ελαιόλαδο, δεντρολίβανο, φλούδα λεμονιού, αλάτι, πιπέρι και νερό όσο να σκεπάζει όλα τα υλικά.
- Κλείνουμε καλά με το καπάκι της γάστρας και ψήνουμε στον φούρνο για 1 ώρα.
- Χαμηλώνουμε στους 160ο C και ψήνουμε για άλλη 1 ώρα.
- Χαμηλώνουμε, τέλος, στους 100o C και ψήνουμε για τουλάχιστον 4-8 ώρες μέχρι να εξατμιστεί το νερό, να χυλώσουν τα ρεβίθια και να μείνει το φαγητό με το λάδι του.
- Συνοδεύουμε με ωμό λάδι και λεμόνι.
