Του Μανώλη Φραντζεσκάκη
Μποναμάς, κάτι απρόσμενο και ξαφνικό, κάτι από το πουθενά, στην περίπτωσή μας κάτι ευχάριστα απρόσμενο και συνάμα υπέροχο που μας προσφέρει αυτή η πάντα απρόβλεπτη, μα πάντα πλανεύτρα θάλασσα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που η απέραντη γαλάζια αγαπημένη μας προσφέρει απλόχερα το κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς ψάχνουμε μέσα από το ψάρεμα. Σε προηγούμενα κείμενά μου έχω γράψει πως η τύχη για τους έμπειρους ψαράδες έχει μέρος σε ένα μικρό ποσοστό μιας επιτυχημένης ψαριάς. Τύχη για αυτούς είναι να έχουν λίγη όρεξη τα ψάρια κι αν αυτά την έχουν τα υπόλοιπα είναι όντως δική τους υπόθεση.
Προσωπικά σε δικά μου ψαρέματα έχει συμβεί πολλές φορές είτε σε εμένα, είτε σε κάποιο φίλο της παρέας μου να μας προσφέρει τους μποναμάδες της η θάλασσα. Μποναμάδες που πραγματικά χαράζουν και καρφώνονται στον σκληρό δίσκο του μυαλού με ψάρια που δεν τα ξεχνάμε, όχι γιατί ήταν μεγάλα ή για την απόλαυση που μας προσέφεραν, αλλά γιατί ήρθαν από το πουθενά.
Θα αναφερθώ σε έναν από τους δικούς μου μποναμάδες με ένα ψάρι που πραγματικά δεν περνούσε ούτε από τα ωραιότερα ψαρευτικά μου όνειρα. Βρίσκομαι να ψαρεύω ολονύχτιο αφρωτό ψάρεμα σε ψαρότοπο για σαργούς, μελανούρια, σκαθάρια και γενικότερα αφρωπατόψαρα, τα ψάρια λιγοστά κι αυτά κοντά στο ξημέρωμα, τρεις-τέσσερις σαργοί κι ένας κακαρέλος, όταν πιάνω μια μικρή τσιπούρα κι αμέσως μετά μια μεγαλύτερη.
Η διαφορά μεγέθους με πονήρεψε για κάποια μεγαλύτερη, έτσι σκέφτηκα να βάλω πιο σκληρό δόλωμα στα δυο spinnoκάλαμά μου με την εικοσάρα πετονιά για μάνα και να τα αφήσω να αρμενίζουν στο ρεύμα. Δεν έχω προλάβει να πετάξω το δεύτερο όταν το μηχανάκι του πρώτου σφυρίζει δαιμονισμένα και χωρίς σταματημό πετώ αμέσως το δεύτερο καλάμι και παίρνω στα χέρια το άλλο, που θαρρείς και είχε μπλέξει σε βάρκα και έφευγε χωρίς επιστροφή. Κάνω να σφίξω λίγο τα φρένα μου κι όλα έγιναν κομμάτια, πάπαλα το ψάρι… το χάσαμε το κορμί πατριώτη Μάνθο…
Οι σκέψεις πολλές και διάφορες, περίεργες δημιουργίες του μυαλού στο τι κυνηγόψαρο μπορεί να ήταν αυτό που έκοψε και τα δυο αγκίστρια της διχάλας μου και πριν καν συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει μια από τα ίδια. Το άλλο μου καλάμι ήρθε να μου προσφέρει μια υπέροχη εμπειρία και αν το ψάρεμα θέλει και λίγη τύχη, όση κι αν ήταν αυτή, εγώ είχα το 100% από αυτήν δυο φορές στο ίδιο ψάρι: Την πρώτη γιατί το ψάρι ήταν πιασμένο εξωτερικά της κάτω γνάθου και με τα δυο αγκίστρια της διχάλας μου και την δεύτερη, ενώ η εικοσάρα μάνα κόντευε στο τέλος της πάνω στην μπομπίνα (150 μέτρα). Για κακή του τύχη και καλή δικιά μου το ψάρι άλλαξε πορεία και έδωσε πάνω μου, προσφέροντάς μου μια υπέροχη μάχη με αρκετή δόση αδρεναλίνης, ενώ χρειάστηκε πολλή ώρα έως ότου συνέλθω από την ταχυπαλμία που είχα ανεβάσει κατά την ώρα της όλης μάχης. Μια εμπειρία ακόμα, λοιπόν, ένα γλυκό ποτήρι απόλαυσης κι αυτό… Από μια λακέρδα 3.160 γραμμαρίων ενός ψαριού από το πουθενά της απεραντοσύνης της γαλάζιας αγαπημένης.
Καλές και όμορφες θάλασσες με υπέροχους μποναμάδες σε όλους…
