Αρχές Δεκέμβρη.
Προεόρτια.
Οι μέρες με κάνουν να σκέφτομαι μπρος-πίσω. Τα παλιά, τα τωρινά και τα μελλούμενα.
Κι ανάμεσα σε όλα εκείνο το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Το Δέντρο μου.
Το πιο σημαντικό της ζωής μου. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έπαιξε αυτόν τον ρόλο.
Θυμάμαι εκείνο το Δέντρο των Χριστουγέννων μιας άλλης εποχής που σίγουρα δεν ξανάρχεται, αλλά άφησε σημάδια ανεξίτηλα πάνω μας.
Ένα Δέντρο που καθόρισε πράγματα
Έκανε μια τομή.
Ήταν η ζωή μου πριν από το Δέντρο και η ζωή μου μετά απ’ αυτό.
Έχει μεγάλη σημασία το ότι αυτό το Δέντρο αγοράστηκε με πολλή αγάπη σε εποχές απόλυτης άνεσης και ξεγνοιασιάς. Κόστισε τόσο όσο ήταν η πραγματική του αξία και η σημειολογία του. Στόλισε για πάρα πολλά χρόνια τα σπιτικά μας και τα μαγαζιά μας. Δέχτηκε άπειρα εύσημα ως το ωραιότερο δέντρο που έχει δει κανείς ποτέ, μίλησε στις καρδιές μας, στολίστηκε, ξαναστολίστηκε, ξεστολίστηκε και άφησε πλήθος αναμνήσεων.
Ήταν ένα εντυπωσιακό χιονισμένο δέντρο, πανύψηλο και καμαρωτό, με πράσινα κλαδιά σκεπασμένα με artifficial χιόνι σε κάθε κλαδί, στολισμένο πάντα με τα δικά του μονάκριβα ολόλευκα στολίδια, μπάλες, λουλούδια του δάσους, κρύσταλλα, φωτάκια, εντυπωσιακές γιρλάντες. Όλα πάντα λευκά.
Το είχα δει σ’ ένα μαγαζί του κέντρου, έτσι ακριβώς στολισμένο. Μπήκα μέσα, ρώτησα την τιμή και είπα στην εμβρόντητη πωλήτρια:
-Το θέλω έτσι όπως είναι, να το μεταφέρετε στο σπίτι μου.
Έμελλε να γίνει αυτό που έγινε
Ήρθε σπίτι σαν ένα μεγάλο δώρο.
Πέρασε μαζί μας πολλές γιορτές, πολλά Χριστούγεννα γάργαρα σαν τις νεανικές τρέλες, μοιράστηκε μαζί μας χαρές και λύπες. Το στόλισμα κάθε φορά το έκανα μαζί με τη Σοφία μας. Το ξεστόλισμα το έκανε πάντα μόνη της στο τέλος των γιορτών με δάκρυα στα μάτια – κυριολεκτικά – και σε μεγάλη μελαγχολία που την έκανε ακόμα πιο όμορφη και γλυκιά.
Στο τέλος του στολίσματος ερχόταν ο junior – ο μοναχογιός μου- να βάλει μια πινελιά. Δηλαδή πέταγε μια υπέροχη γιρλάντα από κρυσταλλάκια που αυτά στεκόντουσαν σαν παγωμένοι μικροί σταλακτίτες πάνω στο στολισμένο δέντρο και κάνανε πραγματικά τη διαφορά.
Θυμάμαι πως κάθε φορά που ήταν έτοιμο στολισμένο, φωτεινό και εντυπωσιακό καθόμουν απέναντί του τα μεσάνυχτα όταν ήταν όλα ήρεμα στο σπίτι και το χάζευα. Μ’ έπαιρνε μαζί του μακριά σ’ άλλες πολιτείες μαγικές. Έβλεπα λάμψεις αλλόκοσμες, καθώς τρεμόσβηναν τα λαμπάκια ονειρικά, οι νεραϊδένιες γιρλάντες στα κλωνιά του δέντρου μου έδιναν υποσχέσεις παραμυθένιες. Νιώθω τόσο τυχερή!
Κι όμως…
Χρόνια μετά, δυο συμβάντα με έκαναν να αμφισβητήσω τη συνέχεια αυτού του δέντρου στη ζωή μου.
Το πρώτο ήταν όταν ο γιος μου ήταν έφηβος που έβγαλε παράπονο πως αυτό το δέντρο ήταν δική μου επιλογή κι όχι δική του, πως εκείνος δεν ήθελε άσπρο δέντρο, αλλά κόκκινο με κόκκινες μπάλες και κόκκινα φωτάκια. Φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη πήγαμε, αγοράσαμε ένα άλλο πράσινο δεντράκι και το στολίσαμε στα κόκκινα.
Αυτή τη χρονιά το λευκό δέντρο έμεινε στο πατάρι μαζί με όλα τα ολόλευκα στολίδια του. Τότε κατάλαβα πως δεν βλέπουν όλοι αυτό που βλέπω εγώ σ’ αυτό το δέντρο. Και στην προκειμένη περίπτωση προηγείτο το παιδί μου, όπως πάντα άλλωστε.
Το δεύτερο και καθοριστικό συμβάν ήταν η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ. Τότε στο μεγάλο ξεκαθάρισμα της ζωής, το δέντρο χωρίς πολύ μεγάλη σκέψη βρέθηκε σχεδόν πεταμένο έξω από ένα μεγάλο κάδο του δήμου. Άλλωστε ο χρόνος είχε αφήσει σημάδια πάνω του. Είχε φύγει το πολύ άσπρο χιόνι, τα κλαδιά του είχαν μείνει κάπως γυμνά. Όμως τα στολίδια του τα κράτησα, τα μοίρασα. Κάποια ακόμα τα έχω. Το μόνο που κράτησα ευλαβικά ήταν τα κρυσταλλάκια. Αυτά που πετούσε ο γιος μου την τελευταία στιγμή πάνω του.
Σοφία μου,
Τι σημασία έχει αν το δέντρο δεν υπάρχει πια ή πετάχτηκε στα σκουπίδια μαζί με άλλα πράγματα στο μεγάλο ξεκαθάρισμα;
Τι σημασία έχει αν ήταν ακριβό ή φτηνό, αν ήταν πανέμορφο ή όχι, αν ήταν παραμυθένιο ή όχι. Είχε κάνει τον κύκλο του και η απόφαση να το αποχωριστώ με ανακούφισε κιόλας.
Το σημαντικό είναι εκείνες οι δικές μας στιγμές και αναμνήσεις που θα παραμείνουν ζωντανές και έντονες όσο υπάρχουμε.
