Σαν από άλλο ποίημα.
Βρε τι σου είναι η διάθεση.
Τι φέρνει ο χρόνος,
τι σημαίνει ανάμνηση,
τι μου έτυχε,
τι με συνεπήρε.
Μέσα μου όλα παίρνουν άλλη διάσταση τα καλοκαίρια.
Βαριέμαι να δουλεύω, χάσκω στα κενά ανάμεσα σε ανατολές και ηλιοβασιλέματα, ανακαλύπτω ξεκάθαρα ποιοι μου κάνουν και ποιοι δεν μου κάνουν.
Έχω αναστολές στα τερτίπια.
Βυθίζομαι στις σιωπές, κουνιέμαι αργά και ρυθμικά σ’ ό,τι ρυθμό ακούω, αναζητώ τα ζωντανά πίσω από τους θάμνους, χαϊδεύω γατούλες, μιλώ στα σκυλιά του δάσους που συνοδεύουν τ’ αφεντικά τους.
Ο αέρας με μεθάει. Θέλω Κυκλάδα.
Θέλω Αφεντέλι!
Με κείνα τα γέλια στις τσαρδακες, τα απομακρυσμένα άσπρα σύννεφα της νιότης μας, τους ψιθύρους της μίζερης φιλενάδας, τα φιλιά των κοριτσιών.
Λέω στην ψυχή μου, ηρέμησε ρε θηρίο!
Άσε την στην ειρωνεία της.
Μίκρυνε η ψυχή της. Δυσκολεύεται να γεράσει. Αμετροέπεια!
Πάντα τα καλύτερα έρχονται.
Περίμενε.
Οι αμμόλοφοι γέμισαν αλμυρίκια, οι κάκτοι βγάζουν λουλούδια.
Περίμενε.
Περίμενε το υπόλοιπο του καλοκαιριού.
Θα δεις!
Παγωτά μαμαδίστικα
Πω, πω!
Θυμάμαι εκείνη την πελώρια βαριά παγωτομηχανή που έκανε το γύρο της γειτονιάς.
Πότε η κυρία Ρηνούλα, πότε η Ευτέρπη, πότε η Λίτσα και πότε εμείς. Με τη σειρά για να φτιάξουμε παγωτό.
Θυμάμαι που την γυρίζαμε από ένα μοχλό για να πήξει το γάλα και να παγώσει μαζί με όλα τα άλλα υλικά. Ήξεραν οι μαμάδες μας.
Αργότερα φτιάχνανε τα παγωτά με τη φυτική κρέμα Μόρφατ. Στο μίξερ. Αυτή η γεύση ακόμα υπάρχει στον ουρανίσκο μου.
Κι εκεί χτυπήματα ανάμεσα στα παγώματα για να μην έχει κρυσταλλάκια το παγωτό. Παγωτό με γλυκό φιστίκι ήταν το πιο λατρεμένο μου. Γιατί εκεί καθώς έσπαγε το φιστίκι ανάμεσα στα δόντια ξεχυνόταν το παγωμένο σιρόπι και ήταν το κάτι άλλο.
Το άλλο παγωμένο γλυκό των παιδικών χρόνων ήταν το μωσαϊκό.
Ποτέ δεν μου άρεσε.
Ποτέ δεν μου αρέσει όταν το σερβίρουν στα ταβερνεία.
Ποτέ δεν μου έλεγε κάτι παρότι τα μπισκότα Μιράντα είναι από τα λατρεμένα μου.
Το καλύτερο γλυκό όλων ήταν το λατρεμένο ζελέ της Πέγκυς.
Η Πέγκυ είχε εμμονές. Ήταν και είναι μόνιμα σε πρόγραμμα σωστής διατροφής για να διατηρήσει την υπέρκομψη σιλουέτα της.
Έτσι τρώει πάντα ένα κανταΐφι τρίχα – τρίχα επί μια εβδομάδα. Βγάζει το φύλλο και τρώει μόνο τη γέμιση από την πίτα. Αντί για γλυκό φτιάχνει ένα εύκολο ζελέ φράουλα και βάζει μέσα κυβάκια από ώριμο αχλάδι.
Αυτό παραμένει το πιο φίνο γλυκό στις αναμνήσεις μου.
Όχι γιατί ήταν κάτι το σπουδαίο, αλλά γιατί αυτό το λίγο, ελαφρύ, λιτό και ellegant γλυκό εκφράζεται από την πιο κομψή φιλενάδα των παιδικών μου χρόνων.
Παγωτό φιστίκι
Υλικά
1 ζαχαρούχο γάλα
250 γραμ. φυτική σαντιγί
1 κουτί γάλα εβαπορέ πλήρες
1 ½ κ. γλ. εκχύλισμα βανίλιας
Χτυπάμε στο μίξερ τη φυτική σαντιγί να αφρατέψει καλά και να φουσκώσει. Προσθέτουμε το ζαχαρούχο γάλα, μέχρι να γίνει μια παχιά κρέμα.
Σιγά-σιγά προσθέτουμε το εβαπορέ και τη βανίλια, χαμηλώνοντας την ταχύτητα του μίξερ.
Παγώνουμε το παγωτό για περίπου 1 ώρα, μέχρι να αρχίσει να πήζει. Το ξαναχτυπάμε με το μίξερ, να αφρατέψει καλά, για 5′, σε δυνατή ταχύτητα. Παγώνουμε στην κατάψυξη.
Όσες περισσότερες φορές επαναλάβουμε αυτή τη διαδικασία (προτείνω 3 φορές) τόσο πιο αφράτο θα είναι στο τέλος το αποτέλεσμα. Την τελευταία φορά ανακατεύουμε μέσα 1 φλιτζάνι γλυκό φιστίκι στραγγισμένο.
