Ενίοτε και από μικρή βγάζω γλώσσα.
Το ίδιο πιστεύω και για πολλές και πολλούς από σας.
Ίσως γιατί, όπως λέει και η Ιζαμπέλ Αλιέντε, “ήμουν φεμινίστρια από μικρή”.
Και όταν λέω φεμινίστρια, σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ εκείνα τα αγριοκόριτσα που βάλλονται εναντίον των ανδρών.
Εγώ τη ζωή μου τη θέλω πλαισιωμένη από γυναίκες και άνδρες.
Με εξυπνάδα και χαρά.
Με χιούμορ, καλλιέργεια, αγάπη.
Βγάζω ΓΛΩΣΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ που τα τελευταία χρόνια μας βομβαρδίζει και μας εξοργίζει. Και πού; Στην Ελλάδα!
Ξέρω πως εμείς οι γυναίκες είμαστε έξυπνες όσο και οι άνδρες – φυσικά – και κάποιες φορές δεν πάμε πίσω και στην ίδια βλακεία μ’ εκείνους.
Η τάση μου από μικρή λοιπόν ήταν να βγάζω γλώσσα, απλά και μόνο για να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Δεν ανεχόμουν την παραγκώνιση λόγω φύλου και γενικά τη διάκριση των φύλων.
Ήμουν τυχερή γιατί μεγάλωσα την εποχή που καθώς τα κορίτσια έβγαλαν τα σουτιέν, ανεβάσαμε κι εμείς τις ποδιές πάνω από το γόνατο γιατί η απελευθέρωση στη γενιά μας ήρθε μαζί με την γνήσια και αθώα θηλυκότητα, που σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να χαθεί.
Εμείς ίσως περισσότερο από προηγούμενες γενιές, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως τελικά δεν μπορεί να είμαστε προορισμένες μόνο για το νοικοκυριό και τη μητρότητα.
Πως το ανδροκρατικό περιβάλλον μαζί με το ανδροκρατικό κατεστημένο δεν μας ταιριάζει.
Αλλά ποτέ δεν αφήσαμε τρίχες στη μασχάλη, ποτέ δεν σνομπάραμε τ’ αγόρια, ποτέ δεν πάψαμε να φλερτάρουμε φορώντας μίνι.
Χορέψαμε ντίσκο και μπλουζ στους ήχους των τραγουδιών του Κριστόφ. Επιβιώσαμε μέσα σ’ ένα ταξικά διχασμένο παρελθόν και το νικήσαμε.
Νικήσαμε κάτι που δεν ήταν αυτονόητο
Τα ακούσματά μας και η καθημερινότητα ήταν σαφώς διαφορετική από εκείνη των γονιών μας.
Οι μαμάδες μας, σχεδόν οι περισσότερες, δεν είχαν ποτέ εργαστεί.
Ήταν νοικοκυρές, μαγείρισσες, υπηρετούσαν το σπίτι, τα παιδιά τους, τα πεθερικά τους, τους γονείς τους, τον άνδρα τους.
Βαριές δουλειές, που σήμερα στην μικρή Ελλάδα χρειάζεται full time Φιλιππινέζα, με εξτραδάκια για να τα προλάβει όλα. Οι δικές μας μαμάδες τα προλάβαιναν και συγχρόνως έραβαν τα ρούχα μας, έπλεκαν τα προικιά μας.
Άνοιξαν τα πράγματα. Μαζί και πολλά μυαλά.
Ο φεμινισμός στα δικά μας χρόνια αποτέλεσε ένα συμπαγή και ευγενή στόχο, χωρίς να γίνουμε σουφραζέτες.
Μπήκαμε δυναμικά και θεσπίσαμε νόμους και δικαιώματα.
Χωρίς τους άνδρες φεμινιστές δεν θα γινόταν αυτό.
Χωρίς την επιμονή μας ούτε.
Η συγκυρία ήταν σημειολογική.
Ο 19ος αιώνας με τα απελευθερωτικά κινήματα, τα μανιφέστα, τους αγγλοαμερικανικούς φεμινισμούς, μαζί με τόσα άλλα συνταρακτικά γεγονότα μιας ολόκληρης εποχής μεταλλάξεων, μας βοήθησε να ενταχθούμε στα δικά μας χρόνια της αθωότητας σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο χειραφέτησης.
Ο Δυτικός πολιτισμός τάχθηκε υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων γενικότερα και έτσι μας πήρε κι εμάς η μπάλα.
Νιώθω πως ανήκω σ’ εκείνη την τυχερή γενιά που είχε πολλά σύμβολα και μέντορες με ιδεώδη. Τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς τις γυναίκες. Τίποτα δεν μπορεί να κερδηθεί χωρίς τους άνδρες.
Με αξιοπρέπεια.
Ήθος.
Γνώση.
Αυτά που σου επιτρέπουν όχι μόνο να αναπνέεις, αλλά και να βαδίζεις αγέρωχα σε μια κοινωνία που ακόμα έχει ρατσιστές, βιαστές, δολοφόνους, φαλλοκράτες, μισογύνηδες.
Έλεος πια!
(Στη μνήμη του Φύσσα, της Τοπαλούδη, Γαρυφαλλιάς, Ζακ, Άλκη και όλων των θυμάτων βίας και ρατσισμού)
Σαλάτα με ωμή λαχανίδα, σταφίδες και κουκουνάρι
Υλικά
2 φλιτζ. ωμή λαχανίδα ψιλοκομμένη πάρα πολύ
1/4 κουτ. γλυκού καλό αλάτι
2 κ.γ. ρυζόξιδο
2 κ.σ. ελαιόλαδο
1 μήλο, σε μπαστουνάκια
1 φλιτζ. φέτα, σπασμένη με το χέρι σε κομμάτι
2 κ.σ. ξανθές σταφίδες, μουλιασμένες για 30 λεπτά σε ουίσκι
2 κ.σ. κουκουνάρια, καβουρδισμένα σε αντικολλητικό τηγάνι, μέχρι να ροδίσουν ελαφρά
Μπόλικος μαϊντανός ψιλοκομμένος
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Εκτέλεση
Σε μεγάλη, σαλατιέρα βάζουμε τη λαχανίδα, προσθέτουμε το αλάτι και τρίβουμε το σαλατικό να μαραθεί ελαφρά.
Προσθέτουμε το λάδι και το ρυζόξιδο και ανακατεύουμε, να βραχούν καλά τα υλικά.
Ρίχνουμε και τα υπόλοιπα υλικά, ανακατεύουμε και σερβίρουμε.
Τιπ: Μπορείτε να προσθέσετε λουκάνικο τηγανισμένο και κομμένο σε λεπτές φέτες.
