Εκεί μέσα στο ψαλτήρι του Αγίου Παντελεήμονα Μυτιλήνης, ανάμεσα στα ράσα των κληρικών και τους μεγάλους σε ηλικία ψάλτες, υπάρχει ζωντανός ένας μικρός άγγελος. Για όσους βρέθηκαν στο ναό Κυριακή πρωί, έστω και τυχαία, δεν μπορεί να μην πρόσεξαν το “σάλπισμα”, ακούγοντας τη φωνή του 12χρονου Παναγιώτη να ψέλνει, οδηγώντας το νου και την ψυχή ακόμη και των πιο αμαρτωλών στα ουράνια. Σεμνός αλλά και τόσο ξεχωριστός, δεν θα επιδιώξει να σε συναντήσει. Μα δεν γίνεται να μην τον αναζητήσει κανείς, όταν τον ακούσει. Η φωνή του μαγνητίζει, όπως και η απόδοση των τροπαρίων και των ύμνων προς τον Κύριο, όταν ψέλνει. Αναδύει σοβαρότητα και ταυτόχρονα “θείο έρωτα”. Ένα αηδονάκι του Θεού, ο δωδεκάχρονος ψάλτης, ασχολείται σχεδόν 10 χρόνια με την εκκλησία, το ψαλτήρι, τους βίους Αγίων, όπως και με την αγιογραφία. Έτσι γεννήθηκε, μας λέει η μητέρα του, την οποία συνεχίζει να εκπλήσσει από τόσο δα μικρούλης. Ευλογημένος από τη γέννηση του με ταλέντο, χάρισμα και “κάλεσμα” από τον ουρανό, ζει ανάμεσά μας και ίσως και να περάσατε από δίπλα του, οπουδήποτε, κάποια στιγμή μέσα στην πόλη.
Με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του δεν φαίνεται εξωτερικά να διαφέρει. Μοντέρνος, καθαρός με καλοσιδερωμένα και φροντισμένα ρούχα, από τη νεαρή μαμά, που τόσο τον λατρεύει. Αλλά αν σε κοιτάξει, το βλέμμα του δεν το ξεχνάς. Βαθύ, στοχαστικό, μέσα από δυο τεράστια γαλαζοπράσινα μάτια, που όταν τα αντικρίσεις σε πάνε σε άλλους τόπους. Κι είναι, όπως λένε όσοι τον ζουν, τα μάτια μιας θεόσταλτης ψυχής που ευλογήθηκε από τη μέρα που ήρθε στον κόσμο να ζει για να δοξολογεί τον Θεό, να ζωγραφίζει εικόνες, και πρωτίστως, να κουβαλάει και να εκφράζει καθάρια, με σαφήνεια την έννοια της σύγχρονης πίστης. “Δεν είμαι φανατικός”, μας λέει με μία παιδική σοφία που αφοπλίζει. “Πιστεύω στην εκκλησία, την αγαπώ, αλλά δεν είμαι θρησκόληπτος.”
Τι να πεις για ένα μικρό πλασματάκι, που πριν κλείσει τα δυο του χρόνια έψαχνε τις μαύρες εσάρπες της γιαγιάς και ντυνόταν, μόνος του, παπάς. Το πρώτο δώρο που ζήτησε ως παιδί ήταν ένα θυμιατό. Στο δωμάτιό του και στο μπαλκόνι του σπιτιού, αντί για παιχνίδια έχει, από νήπιο ακόμη, εικόνες και εκκλησιαστικά βιβλία, φτιάχνει αυτοσχέδιες καμπάνες, ψέλνει, τραγουδάει, αγαπάει τη πλάση και τον Χριστό και κουβαλάει τη χάρη Του. Η αγιογράφος δασκάλα του, Μαρία Καραγιάννη, εντυπωσιάζεται κάθε μέρα, όπως μας περιγράφει, από τη πνευματικότητα που ένα τόσο μικρό παιδί μπορεί εκφράζει. Με ζήλο ρωτάει λεπτομέρειες της διδαχής της αγιογραφίας και εργάζεται ακούραστα στο σπίτι, από μάθημα σε μάθημα, επί ώρες. “Οι εικόνες του έχουν συχνά την τελειότητα μεγάλου, σε πείρα, αγιογράφου. Έχει αντίληψη, ταλέντο και σκέψη, είναι ένα πνευματικό παιδί που έχει ολοφάνερα, από την ώρα που γεννήθηκε, το κάλεσμα του Κυρίου.”
Ο Παναγιώτης Αγγελώνιας, που γεννήθηκε τον Μάιο του 2012, είχε έναν προπάππου ιερέα στον Ασώματο Λέσβου. Με τιμή και καμάρι φοράει τον σταυρό του. Φέτος χειροθετήθηκε αναγνώστης από τον μητροπολίτη Μυτιλήνης Ιάκωβο στον ιερό ναό Αγίων Πατέρων στον Άνω Χάλικα. Εδώ και ένα χρόνο είναι ψάλτης στον ναό Αγίου Παντελεήμονος Μυτιλήνης μαζί με τον ιεροψάλτη, κ. Μιχαήλ Δούκα, ενώ παράλληλα κάνει μαθήματα βυζαντινής μουσικής με τον πάτερ Γιούσμα. Διαβάζει, επίσης, με συνέπεια και για το σχολείο του. Είναι πανέξυπνος. Δεν έχει φιλοδοξίες, αλλά έχει πάθος “ιερό”. Να γίνει παπάς.
